Φρέσκια κυκλοφορία από τους Organoclorados χωρίς ένα ελαφρώς στοιχειωμένο και κινηματογραφικό ροκ ηχοτοπίο που αγγίζει επίσης στοιχεία του κλασικού ροκ και αναδεικνύει όργανα όπως synth pads στην ατμόσφαιρα στο κομμάτι και εξαιτίας όλων αυτών έρχεται μέσα από πολύ πλούσιο και γεμάτο σώμα.
Το "Take Me Down" έχει αυτό το στοιχείο του σκοταδιού που του δίνει ένα είδος γοτθικής χροιάς κατά κάποιο τρόπο και αυτό με τη σειρά του σε αφήνει να αποκρυπτογραφήσεις τους στίχους με έναν συγκεκριμένο τρόπο που προσθέτει σε αυτό το μυστηριώδες στοιχείο της προσέγγισης της σύνθεσης τραγουδιών.
Η πραγματική φωνητική τεχνική και το στυλ προσθέτουν σε αυτό, καθώς έχει μια ιδιαίτερη έπαρση σε αυτό που εκπέμπει έναν σχεδόν βαμπιρικό τόνο, αλλά το κάνει με αυτόν τον χαρακτήρα που πραγματικά οδηγεί το τραγούδι σε όλη τη διαδρομή.
Οι κιθάρες έρχονται μέσα από το twanging σαν ένα παλιό γουέστερν και αυτό το κομμάτι έχει την ικανότητα να πει πραγματικά μια ιστορία από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία και πότε σε αυτό μπορείτε σχεδόν να απεικονίσετε μερικά από τα πράγματα που συμβαίνουν.
Υπάρχει πολύ θεατρικό και συναισθηματικό στυλ σε αυτό το single και είναι μέρος αυτού που σε τραβάει και δημιουργεί αυτή τη γοητεία για να ακούσεις βαθύτερα.
Η ενορχήστρωση είναι εντυπωσιακή και υπάρχουν πολλές νότες που επιπλέουν η μία πάνω στην άλλη. Στο τέλος, το όλο θέμα έχει έναν τρόπο να σε καταπιεί.
Μου αρέσουν τέτοια τραγούδια γιατί είναι μια μορφή φυγής και σου επιτρέπει να μπεις σε έναν διαφορετικό κόσμο για λίγο πριν επιστρέψεις στη δική σου πραγματικότητα.
Νομίζω ότι τα τραγούδια πρέπει να κάνουν τέτοια πράγματα.
Ειδικά τα τραγούδια που λένε ιστορίες όπως αυτό, υπάρχει μια ορισμένη ασάφεια σε αυτό και το μόνο πράγμα που πραγματικά ξέρεις με βεβαιότητα είναι ότι κάτι δεν πάει καλά.
Κάτι δεν πάει καλά με κάποιον και αυτό είναι μέρος με το οποίο νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι σε θέση να συσχετιστούν περισσότερο.
Νομίζω ότι το στυλ της surf κιθάρας μαζί με αυτά τα synths εγχόρδων μαζί με την αίσθηση και την ενέργεια της ζωντανής μπάντας είναι αυτό που δίνει σε αυτό το τραγούδι επιτυχίες κέφι.
Το άλλο πράγμα που κάνει αυτό το κομμάτι τόσο θεατρικό είναι ότι η ένταση ολόκληρης της μπάντας, συμπεριλαμβανομένων των φωνητικών, φαίνεται να αυξάνεται καθώς το τραγούδι παίζει μέχρι το τέλος.
Έτσι έχετε την αίσθηση ότι κάτι σέρνεται πάνω σας όλη την ώρα.
Συμβαίνει κάτι εντελώς ανεξήγητο και τόσο βαθύ που δεν μπορείς ή δεν ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις και αυτό είναι το θέμα αυτού του κομματιού.
Έτσι, αυτό το γεγονός έχει αυτό το είδος απόκοσμης σε αυτό που φαίνεται να παραμένει μαζί σας για πολύ καιρό μετά το τραγούδι έχει ήδη τελειώσει.
Έτσι, επιστρέφοντας σε αυτή τη φυγή, είναι σχεδόν σαν να διαβάζεις ένα κεφάλαιο ενός καλού βιβλίου κατά κάποιο τρόπο.
Όταν τελειώσει, πρέπει να επιστρέψεις στην πραγματικότητα και να εγκλιματιστείς ξανά και για να μπορέσει ένα τραγούδι να το κάνει αυτό είναι εντυπωσιακό.
Αυτό ήταν ένα τεράστιο και άγριο single που κάνει και τα δύο αυτά πράγματα σε μια λεπτή δυναμική και ανυπομονούμε να ακούσουμε περισσότερα από αυτούς τους τύπους σύντομα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου