Ο εκτελεστικός συντάκτης των βραβείων του THR συζητά την έλλειψη παγκόσμιων πρεμιέρων πραγματικών υποψηφίων βραβείων, την κωματώδη αγορά πωλήσεων και την περίεργη επιλογή βραβείων κοινού.
Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο - στο οποίο παρακολουθώ από το 2007 και από το οποίο μόλις επέστρεψα - αποτελεί εδώ και καιρό ένα σημαντικό εφαλτήριο για τους υποψήφιους για Όσκαρ, από το Chariots of Fire του 1981 έως το American Beauty του 1999 έως το Slumdog Millionaire του 2008 έως το Green Book του 2018. Αλλά πριν από μερικά χρόνια, αυτό το καθεστώς τέθηκε σε κίνδυνο όταν το φεστιβάλ άρχισε να δυσανασχετεί με το γεγονός ότι ορισμένες ταινίες που διαφημίζονταν ως «παγκόσμιες πρεμιέρες» ή «πρεμιέρες της Βόρειας Αμερικής» ήταν, στην πραγματικότητα, η πρώτη κρυφή προβολή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Telluride, το οποίο πραγματοποιείται λίγες ημέρες πριν από αυτό.
Παρόλο που σχεδόν κανένας συμμετέχων στο Φεστιβάλ δεν θα δίσταζε να δει μια ταινία που είχε προηγουμένως προβληθεί για σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων σε μια απομακρυσμένη πόλη στα Βραχώδη Όρη, το ΦΚΘ αποφάσισε να υιοθετήσει μια σκληρή στάση: είπε στους κινηματογραφιστές και τους υποστηρικτές ότι αν έδειχναν την ταινία τους κάπου αλλού στη Βόρεια Αμερική πριν από το ΦΚΘ, Αυτή η ταινία δεν θα επιτρεπόταν να προβληθεί σε κανέναν από τους χώρους του TIFF κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου έναρξης του φεστιβάλ - την Παρασκευή, το Σάββατο και την Κυριακή που ακολουθούν την προβολή της Πέμπτης - που είναι το χρονικό διάστημα κατά το οποίο τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης βρίσκονται στο έδαφος για να καλύψουν το φεστιβάλ.
Όλα αυτά τα χρόνια από τότε που υιοθετήθηκε αυτή η πολιτική, δεν μπορέσαμε να έχουμε μια πραγματική αίσθηση του αντικτύπου της, εν μέρει επειδή σε αρκετά από αυτά τα χρόνια η πανδημία και οι απεργίες έκαναν ήδη το TIFF να αισθάνεται πολύ διαφορετικό. Αλλά φέτος, χωρίς να είναι θέμα ούτε η πανδημία ούτε οι απεργίες, το μάθαμε. Όπως μου το έθεσε ένας κορυφαίος στρατηγικός αναλυτής βραβείων, «Το Σαββατοκύριακο των εγκαινίων ήταν απλά νεκρό». Πράγματι, υπήρχαν κομμάτια κενών καθισμάτων σε όλους τους μεγάλους χώρους. υπήρχε λίγος θόρυβος στους δρόμους και στα εστιατόρια. Και υπήρχαν πολύ λίγες παγκόσμιες πρεμιέρες ταινιών με πραγματικές δυνατότητες βραβείων.
Το Unstoppable και το The Fire Inside της Amazon / MGM αποδείχθηκαν σταθερές ψυχαγωγίες, αλλά με πολύ περιορισμένες διαδρομές βραβείων. Το We Live in Time της A24 είναι ένα αποτελεσματικό tearjerker, αλλά είναι περισσότερο The Fault in Our Stars παρά A Star Is Born. Στο Nightbitch του Searchlight πρωταγωνιστεί η σπουδαία Amy Adams και σε μερικούς άρεσε περισσότερο από άλλους, αλλά δεν πηγαίνει πουθενά με την Ακαδημία. Και θα μπορούσα να συνεχίσω. Η μόνη παγκόσμια πρεμιέρα ενός βραβείου που φαινόταν να έχει σημασία ήταν αυτή για το The Wild Robot, μια ταινία κινουμένων σχεδίων που παρήχθη από την DreamWorks Animation (στο 30ο έτος της στη σκηνή) και θα διανεμηθεί από την Universal.
Μόλις τη Δευτέρα, όμως, το φεστιβάλ άρχισε να ξεδιπλώνει μεγάλους διεκδικητές όπως η Emilia Pérez του Netflix και το Anora του Neon (μέσω των Καννών και του Telluride), το Conclave του Focus (μέσω του Telluride) και το The Order της Vertical, το Babygirl and Queer της A24 και το I'm Still Here και το The Room Next Door της Sony Classics (όλα απευθείας από το Lido). Και μέχρι εκείνη τη στιγμή, μεγάλο μέρος του Τύπου - και ως εκ τούτου μεγάλο μέρος των πιθανών βραβείων - είχε φύγει.
Το TIFF σίγουρα έπιασε κάποια άσχημα διαλείμματα φέτος. Πρώτον, δεν είναι μια ιδιαίτερα βαθιά σεζόν βραβείων για να ξεκινήσετε, πράγμα που σήμαινε ότι το φεστιβάλ είχε περιορισμένες επιλογές. Επιπλέον, ενώ εμφανίστηκαν μερικά μεγάλα ονόματα - μεταξύ των οποίων ο Elton John (εκ μέρους του ντοκιμαντέρ του Disney+ Elton John: Never Too Late), ο Robbie Williams (Paramount's Better Man), καθώς και ένα σωρό ταλέντα του Netflix όπως η Angelina Jolie (Maria), ο Denzel Washington (The Piano Lesson), ο Will Ferrell (Will &; Harper) και η Selena Gomez και η Zoe Saldaña (Emilia Pérez) - πολλοί άλλοι δεν το έκαναν. Η Nicole Kidman (A24's Babygirl) έπρεπε να υποκλιθεί μετά τον θάνατο της μητέρας της. Κανένα από τα αστέρια του κονκλάβιου του Focus - Ralph Fiennes, Stanley Tucci και John Lithgow - δεν μπόρεσε να βγει από τις εργασιακές υποχρεώσεις στην Ευρώπη. Ο επικεφαλής της Emilia Pérez, Jacques Audiard, υπέστη τραυματισμό στην πλάτη που τον εμπόδισε να ταξιδέψει. Και η λίστα συνεχίζεται.
Αλλά ως επί το πλείστον, η ταπεινότητα του φετινού φεστιβάλ μοιάζει με αποτέλεσμα αυτοτραυματισμών - και όχι μόνο της ανόητης πολιτικής αποκλειστικότητας του φεστιβάλ.
Η αντίληψή μου είναι ότι το TIFF απέρριψε εντελώς την 5η Σεπτεμβρίου, η οποία ήταν ο πιο καυτός τίτλος πωλήσεων που έπαιξε στα φεστιβάλ ταινιών της Βενετίας και του Telluride - και, όπως ανέφερε το THR σήμερα το πρωί, προσγειώθηκε στην Paramount - φαινομενικά επειδή θα μπορούσε να προκαλέσει διαμάχη σχετικά με την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Έτσι, φοβούμενο μια αντίδραση, το φεστιβάλ δεν πρόβαλε μια ταινία που πρόκειται να πάρει υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και ίσως ακόμη και να κερδίσει - θα μπορούσε να το είχε κάνει τη νύχτα των εγκαινίων, η οποία ήταν, αρκετά σωστά, στις 5 Σεπτεμβρίου - αλλά προβλήθηκε το Russian at War, ένα ντοκιμαντέρ που είναι συμπαθητική απεικόνιση των Ρώσων που εμπλέκονται στη σύγκρουση στην Ουκρανία οδήγησε σε διαμαρτυρίες τέτοιας κλίμακας που το φεστιβάλ κατέληξε να αποσύρει την ταινία.
Η υπόλοιπη αγορά πωλήσεων του TIFF ήταν σε μεγάλο βαθμό σε κωματώδη κατάσταση. Οι μόνες αξιοσημείωτες συμφωνίες ήταν η απόκτηση από την A24 των δικαιωμάτων διανομής των ΗΠΑ για το The Brutalist, μια σχεδόν τετράωρη ταινία VistaVision με διάλειμμα, αφού προκάλεσε ισχυρή ανταπόκριση στη Βενετία. και η εκπληκτική οκταψήφια αγορά από το Hulu της ταινίας πρεμιέρας Καρυοθραύστες, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ben Stiller, αλλά για την οποία υπήρξε αναμφισβήτητα συγκρατημένος ενθουσιασμός.
Πολλές άλλες ταινίες, πολλές με μεγάλα ταλέντα, ήρθαν στο φεστιβάλ ελπίζοντας να βρουν αγοραστή, αλλά έφυγαν χωρίς έναν, συμπεριλαμβανομένων των The Last Showgirl (Pamela Anderson και Jamie Lee Curtis), On Swift Horses (Jacob Elordi και Daisy Edgar-Jones), The Friend (Naomi Watts και Bill Murray) και Don't Let's Go to the Dogs Tonight (το σκηνοθετικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Embeth Davidtz).
Αυτό μας φέρνει στο βραβείο κοινού του Φεστιβάλ, το οποίο αποτελεί εδώ και καιρό προάγγελο της επιτυχίας των Όσκαρ - καθένας από τους τελευταίους 13 νικητές του πήγε σε τουλάχιστον μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και τρεις από αυτούς, το 12 Years a Slave του 2013, το Green Book του 2018 και το Nomadland του 2020, πήραν αυτό το βραβείο - αλλά φέτος, μάθαμε σήμερα το πρωί, πήγαμε στο The Life of Chuck του Mike Flanagan.
Η ζωή του Τσακ μπορεί να είναι μια υπέροχη ταινία, αλλά δεν είχε σχεδόν κανένα προφίλ που να έρχεται στο φεστιβάλ, δεν προκάλεσε σχεδόν καμία συζήτηση στο φεστιβάλ και εξακολουθεί να μην έχει καν διανομέα στις ΗΠΑ. Πέρασαν για αυτό ήταν η Emilia Pérez (η οποία τερμάτισε δεύτερη), η Anora (η οποία τερμάτισε τρίτη) και το The Wild Robot (το οποίο το φεστιβάλ προφανώς προσπάθησε να ενισχύσει λίγο δίνοντάς του δώδεκα προβολές).
Με άλλα λόγια, αν η συνάφεια του ΦΚΘ με τη φετινή σεζόν των βραβείων ήταν αμφίβολη πριν από την ανακοίνωση του βραβείου κοινού, η ανακοίνωση του βραβείου κοινού σίγουρα δεν βοήθησε τη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου