Ο Marc Forster σκηνοθετεί τη διασκευή του R.J. Palacio για έναν πρώην νταή που παίρνει μαθήματα καλοσύνης και ηθικού θάρρους από τις ιστορίες της γιαγιάς του ότι μεγάλωσε στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία.
Μερικές από τις πιο συναρπαστικές στιγμές στο White Bird, την ως επί το πλείστον λασπώδη προσαρμογή του ομώνυμου graphic novel του R.J. Palacio από τον Marc Forster, λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια αναδρομών στη δεκαετία του 1940.
Αυτές είναι οι αναμνήσεις μιας ηλικιωμένης γιαγιάς που προσπαθεί να διδάξει στον εγγονό της μαθήματα καλοσύνης. Είναι επίσης ιστορίες επιβίωσης και ο Forster, με τον DP Matthias Königswieser, τις κινηματογραφεί με τρόπο που αποφεύγει τις παγίδες του συναισθηματισμού.Σε αυτά, ο γερμανοελβετός σκηνοθέτης πίσω από το Monster's Ball, το Quantum of Solace και πιο πρόσφατα το A Man Called Otto αναζητά μια ιδιαιτερότητα και μια ξεκάθαρη ειλικρίνεια που απελευθερώνει μέρη αυτής της νεανικής ταινίας ενηλίκων από την αφηγηματική επινόηση. Δυστυχώς, πάρα πολύ από το υπόλοιπο σενάριο του Mark Bomback τείνει προς τη χειραγώγηση σακχαρίνης.
Το White Bird λειτουργεί τόσο ως prequel όσο και ως sequel του Wonder, ενός άλλου έργου του Palacio προσαρμοσμένου για τη μεγάλη οθόνη. Αυτή η ιστορία ακολούθησε τον Auggie Pullman, ένα 10χρονο αγόρι με σύνδρομο Treacher Collins που βασανίζεται από παιδιά στο σχολείο, συμπεριλαμβανομένου του πλούσιου Julian (Bryce Gheisar). Αυτό ανοίγει λίγα χρόνια αργότερα με τον Julian, λίγο μεγαλύτερο αλλά εξακολουθεί να παίζεται από τον Gheisar, ξεκινώντας την πρώτη του μέρα σε ένα νέο σχολείο. Είναι μια ευκαιρία για τον Julian να ξαναφτιάξει τον εαυτό του και να αποβάλει το δυσάρεστο παρελθόν του και αποφάσισε ότι η καλύτερη πορεία δράσης είναι να παραμείνει κάτω από το ραντάρ. Όταν μια συμμαθήτρια (Priya Ghotane) προσκαλεί τον Julian να συμμετάσχει στο αόριστα ονομαζόμενο Social Justice Club, ο έφηβος, μονίμως κρυμμένος κάτω από το φούτερ του, αρνείται.
Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο Julian εξηγεί το σχέδιό του στη γιαγιά του, Sara (Helen Mirren), μια εκλεπτυσμένη γυναίκα που έχει ταξιδέψει από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη για τα εγκαίνια της αναδρομικής της έκθεσης στο Met. (Θεωρεί χιουμοριστικά την τιμή έναν τρόπο ενός θεσμού να ζητήσει συγγνώμη από παλαιότερους καλλιτέχνες που είτε έχουν ξεχάσει είτε έχουν εντελώς παραμελήσει.) Καθώς η Σάρα οδηγεί τον Τζούλιαν στην τραπεζαρία για δείπνο, εκφράζει την απογοήτευσή της – δεν πιστεύει ότι το να γίνει λουλούδι τοίχου είναι η σωστή πορεία δράσης για κάποιον που κάποτε τέθηκε σε διαθεσιμότητα για εκφοβισμό. Κατά τη διάρκεια ενός γεύματος του οποίου η οικειότητα σηματοδοτείται μέσω ζεστού φωτισμού και κοντινών γωνιών, η Sara μοιράζεται την ιστορία της παιδικής της ηλικίας και πώς η συμπόνια και το θάρρος ενός αγοριού της έσωσαν τη ζωή.
Στη συνέχεια, το White Bird επιστρέφει στο φθινόπωρο του 1942, όπου μια νεαρή Sara (Ariella Glaser) απολαμβάνει αυτό που ο μεγαλύτερος εαυτός της περιγράφει τώρα ως μια σχετικά κακομαθημένη νεολαία σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας. Περνά τις μέρες της στο σχολείο, σχεδιάζοντας περίπλοκα σκετσάκια και συντρίβοντας τον Vincent (Jem Matthews), ένα δημοφιλές αγόρι. Αν και οι ειδήσεις για τις ναζιστικές εισβολές κυριαρχούν στις ειδήσεις, η κατοχή μοιάζει με ένα μακρινό θέμα που είναι απίθανο να φτάσει στη γωνιά του κόσμου της.
Αλλά τότε η πραγματικότητα της Sara αλλάζει, αργά στην αρχή και στη συνέχεια πιο δραματικά. Τα καταστήματα στα οποία σύχναζε κάποτε τώρα έχουν πινακίδες που λένε ότι δεν εξυπηρετούν τους Εβραίους. Εκείνοι που κάλεσε φίλους την αντιμετωπίζουν με μια ασυνήθιστη παγερότητα. Σε έντονες συζητήσεις αργά το βράδυ, οι γονείς της, Max (Ishai Golan) και Rose (Olivia Ross), διαφωνούν για το αν πρέπει ή όχι να εγκαταλείψουν την πόλη τους.
Η ναζιστική επιρροή και παρουσία στην περιοχή γίνεται ακόμα πιο εμφανής καθώς αρχίζουν οι συλλήψεις, με τους στρατιώτες να εισβάλλουν σε σπίτια, γραφεία και σχολεία κάνοντας βίαιες συλλήψεις. Η Sara μόλις και μετά βίας γλιτώνει από μια τρομακτική εισβολή στο δικό της ίδρυμα με τη βοήθεια του Julien (Orlando Schwerdt), ενός ήσυχου αγοριού που έμεινε ανάπηρο από πολιομυελίτιδα. Την οδηγεί μέσα από έναν υπόγειο λαβύρινθο στον αχυρώνα όπου θα ζήσει για χρόνια, σταδιακά γίνεται μέλος της οικογένειάς του. Η μητέρα του Julian, Vivienne (Gillian Anderson), φροντίζει ιδιαίτερα τη Sara, φροντίζοντάς την, φτιάχνοντάς της ρούχα και προστατεύοντάς την άγρια από το βλέμμα των αδιάκριτων γειτόνων που μπορεί να είναι πληροφοριοδότες των Ναζί.
Η σταθερή κατεύθυνση του Forster διατηρεί αυτό το νήμα του White Bird να επηρεάζει ακόμα και όταν συμμορφώνεται με προβλέψιμους αφηγηματικούς ρυθμούς. Ο Glaser και ο Schwerdt είναι ένα χαρισματικό δίδυμο και η ιδιαιτερότητα των λεπτομερειών σχετικά με τους περιορισμούς του ναζιστικού κράτους κάνει τη φιλία τους πιο απτή και αυξάνει το διακύβευμα της ταινίας. Είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι αυτά τα παιδιά νοιάζονται το ένα για το άλλο και ότι οι αλληλεπιδράσεις τους - είτε στην πραγματική ζωή είτε στο κουκούλι του ευφάνταστου παιχνιδιού τους - εμβαθύνουν την κατανόησή τους ο ένας για τον άλλον και τον κόσμο.
Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την σαθρή αφήγηση σχετικά με τη σχέση μεταξύ μιας μεγαλύτερης Σάρα και του εγγονού της. Αυτές οι σκηνές αγωνίζονται να αποτινάξουν την ακαμψία των αόριστων κοινοτοπιών και της ρηχής ανάπτυξης χαρακτήρων. Κάθε φορά που το White Bird αφήνει μια νεαρή Sara και Julien, είτε για να εξετάσει το μεταβαλλόμενο κοινωνικοπολιτικό τοπίο της κατεχόμενης από τους Ναζί Γαλλίας είτε για να επιστρέψει στο σήμερα, χάνει τη μαγεία του.
Το ότι ο Julien ήθελε να αποσπάσει μόνο μαθήματα καλοσύνης λειτουργεί λιγότερο καλά εδώ από ό, τι στο Wonder. Αν επρόκειτο να γίνει παθιασμένος για έναν συγκεκριμένο σκοπό, αντί να του ζητηθεί απλώς να παρευρεθεί στο ήπιο όνομα Social Justice Club, τα μηνύματα του White Bird θα μπορούσαν να κολλήσουν καλύτερα και να αισθανθούν λιγότερο χειριστικά. Αντ 'αυτού, το κοινό μένει με την χωρίς συμφραζόμενα επίκληση της Sara στον Martin Luther King Jr. - μια φιγούρα της οποίας τα αποσπάσματα έχουν αποδυναμωθεί τόσο πολύ από τη γενική εφαρμογή που η δύναμη του νοήματός τους, όπως και η ιστορία της Sara, κινδυνεύει πάντα να χαθεί.
Full credits
Distributor: Lionsgate
Production companies: Lionsgate, Participant, Kingdom Story Company, Media Capital Technologies, Mandeville Films, 2DUX²
Cast: Ariella Glaser, Orlando Schwerdt, Bryce Gheisar, Gillian Anderson, Helen Mirren
Director: Marc Forster
Screenwriters: Mark Bomback, R.J. Palacio (based on the book by)
Producers: Todd Lieberman, p.g.a., David Hoberman, p.g.a., R.J. Palacio
Executive producers: Jeff Skoll, Robert Kessel, Kevin Downes, Jon Erwin, Andrew Erwin, Renée Wolfe, Alexander Young, Mark Bomback, Kevan Van Thompson, Christopher Woodrow, Connor DiGregorio
Director of photography: Matthias Königswieser
Production designer: Jennifer Willians
Costume designer: Jenny Beavan
Editor: Matt Chessé, ACE
Music: Thomas Newman
Casting director: Kate Dowd, CDG
Rated PG-13, 2 hours
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου