Θεσσαλονίκη: Ντοκιμαντέρ με κινούμενα
σχέδια
Σε
αφιέρωμα στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης
Ένα
ιδιαίτερο αφιέρωμα στο animated ντοκιμαντέρ
ετοίμασε το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης που θα φέτος θα διεξαχθεί
από 5 έως 15/3/2020.
Τι θα
δούμε στις αίθουσες προβολής; Μια επιλογή
από μικρού και μεγάλου μήκους animated
ντοκιμαντέρ που έχει στόχο να αναδείξει
τη χρήση των κινουμένων σχεδίων ως
στρατηγική αναπαράστασης στο ντοκιμαντέρ.
Μεταξύ
άλλων θα προβληθούν κωμωδίες, θρίλερ,
πορτρέτα, σύγχρονες αφηγήσεις.
Το
Φεστιβάλ ανακοίνωσε μερικούς από τους
τίτλους των ταινιών που θα απαρτίζουν
το πρόγραμμα του αφιερώματος.
-Στο
αυτοβιογραφικό «Waltz with Bashir» του Άρι
Φόλμαν (2008), ο ισραηλινός σκηνοθέτης
προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα
του παρελθόντος. Ο ίδιος συμμετείχε ως
νεαρός στρατιώτης στην Κρίση του Λιβάνου,
και μέσα από το animation αυτό επιχειρεί ένα
τραυματικό ταξίδι στον αιματηρό
Σεπτέμβριο του 1982.
-Το
«Crulic: The Path to Beyond» της Άνκα Νταμιάν (2011)
είναι μια βιογραφική ταινία που αφηγείται
την ιστορία του Κρούλιτς, ενός 33χρονου
Ρουμάνου που πέθανε στις πολωνικές
φυλακές, ενώ έκανε απεργία πείνας. Ο
δημιουργός χρησιμοποιεί τεχνικές
animation όπου συνδυάζονται ζωγραφική στο
χέρι, κολάζ, stop-motion και cut-outs.
-Στην
ακαθόριστη φύση κάθε τρόπου σκέψης
αναφέρεται το ντοκιμαντέρ animation του
Μισέλ Γκοντρί «Is the Man Who Is Tall Happy?: An
Animated Conversation with Noam Chomsky» (2013).
-Συνδυάζοντας
συνεντεύξεις και αρχειακό υλικό με
animation, το ντοκιμαντέρ «The Wanted 18» των Αμέρ
Σομάλι και Πολ Κόουαν (2014) αφηγείται την
παράξενη ιστορία 18 αγελάδων που έγιναν
σύμβολο ελευθερίας και αντίστασης,
παρέχοντας γάλα στους παλαιστίνιους
κατοίκους του οικισμού Μπέιτ Σαχούρ,
ώστε να μην εξαρτώνται από τους ισραηλινούς
παραγωγούς.
-Το
«25 April» της Λιάν Πούλεϊ (2015) θίγει την
τραγική έκβαση της Εκστρατείας της
Καλλίπολης του 1915.
-Το
«Nuts!» της Πένι Λέιν (2016) διηγείται τη
(σχεδόν) αληθινή ιστορία του Τζον
Ρόμιουλους Μπρίνκλεϊ, ενός γιατρού από
το Κάνσας που ανακάλυψε το 1917 ότι μπορούσε
να θεραπεύσει την ανδρική ανικανότητα
μεταμοσχεύοντας όρχεις τράγων στους
πάσχοντες. Η ταινία συνδυάζει αναπαραστάσεις
animation ζωγραφισμένες στο χέρι, συνεντεύξεις,
αρχειακό υλικό και έναν εξαιρετικά
αναξιόπιστο αφηγητή.
-Στο
«Tower» του Κιθ Μέιτλαντ (2016) θα μάθουμε
για το πρώτο περιστατικό μαζικής
δολοφονίας σε εκπαιδευτικό ίδρυμα στις
ΗΠΑ. Χρησιμοποιεί κινούμενα σχέδια τα
οποία εναλλάσσει με συνεντεύξεις των
επιζώντων.
-Στο
«Another Day of Life» των Ραούλ ντε λα Φουέντε
και Ντέιμιαν Νένοφ (2018) κεντρικό θέμα
είναι η ιστορία ενός τρίμηνου ταξιδιού
που έκανε ο γνωστός πολωνός ρεπόρτερ
Ρίσαρντ Καπισίνσκι στην συγκλονισμένη
από τον εμφύλιο πόλεμο Ανγκόλα.
-Το
«Chris the Swiss» της Άνια Κόφμελ(2018) αναφέρεται
στο θάνατο ενός Ελβετού δημοσιογράφου
στην Κροατία το 1992 ενώ μαίνεται ο πόλεμος
στη Γιουγκοσλαβία.
Παράλληλα
θα προβληθούν τα Μικρού μήκους ντοκιμαντέρ:
-His
Mother's Voice του Ντένις Τάπικοφ (1997, 15΄)
-Survivors
της Σίλα Σοφιάν, (1997, 16΄)
-Grasshopper
του Μπομπ Σάμπιστον (2003, 15΄)
-Ryan
του Κρις Λάντρεθ (2004, 14΄)
-Never
Like the First Time του Γιόνας Οντέλ (2006, 15΄)
-Slaves
των Χάνα Χάιλμπορν και Ντέιβιντ Αρονόβιτς
(2008, 15΄)
-Madagascar,
carnet de voyage του Μπαστιέν Ντιμπουά (2010, 12΄)
-Lipsett
Diaries του Θεοντόρ Ουσέβ (2010, 14΄)
-30%:
Women and Politics in Sierra Leone των Αν Κέιντι και Εμ
Κούπερ (2013, 11΄)
-Nowhere
Line: Voices from Manus Island του Λούκας Σρανκ (2015,
15΄)
-The
Driver is Red του Ράνταλ Κρίστοφερ (2017, 15΄)
-Flesh
της Καμίλα Κάρτερ (2019, 12΄).
Από
την έντυπη έκδοση της εφημερίδας "Τύπος
Θεσσαλονίκης"
https://draft.blogger.com/blogger.g?blogID=6227645379530313332#editor/target=post;postID=6895572164707439487
