Παγκόσμια Ημέρα Εργοθεραπείας

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Εργοθεραπεία (World Occupational Therapy Day) εορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Οκτωβρίου, με πρωτοβουλία της Παγκόσμιας Ομοσπονδία Εργοθεραπευτών (World Federation of Occupational Therapists), μέλος της οποίας είναι ο Σύλλογος Ελλήνων Εργοθεραπευτών. Στόχος είναι η ενημέρωση για το επάγγελμα του εργοθεραπευτή, σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Εργοθεραπεία είναι η επιστήμη αποκατάστασης, που παρέχει τη δυνατότητα σε ανθρώπους όλων των ηλικιών με σωματικές, νευρολογικές, ψυχικές, αναπτυξιακές, μαθησιακές ή και συναισθηματικές διαταραχές να εμπλακούν στη ζωή, μέσω του έργου. Στόχος της Εργοθεραπείας είναι ένα άτομο λειτουργικό, αυτόνομο και ικανό να πετύχει κάθε επιθυμητό στόχο. Η Εργοθεραπεία προωθεί την υγεία, την ευεξία, την κοινωνική ένταξη και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να συμμετέχουν στα καθημερινά έργα της ζωής, που έχουν νόημα για αυτούς, αξιοποιώντας στο μέγιστο τις δυνατότητες τους.

Οι Εργοθεραπευτές αναλαμβάνουν άτομα κάθε ηλικίας με σωματικές, νευρολογικές, ψυχικές, αναπτυξιακές, μαθησιακές ή και συναισθηματικές διαταραχές, τα οποία λόγω των συνθηκών του περιβάλλοντός τους, αδυνατούν να συμμετέχουν στην καθημερινή ζωή, όπως επιθυμούν. Αφού αξιολογήσουν την κατάσταση του ατόμου, θέτουν θεραπευτικούς στόχους, ώστε να βοηθήσουν το άτομο να ανακτήσει, αναπτύξει ή/και να διατηρήσει τις δεξιότητές του, ώστε να είναι ανεξάρτητο και παραγωγικό, σε κάθε τομέα της καθημερινότητάς του, ή παρεμβαίνουν στο περιβάλλον, ώστε να διευκολυνθεί η συμμετοχή τους.

Ο Εργοθεραπευτές εργάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες σε νοσοκομεία (γενικά, ορθοπεδικά, παιδιατρικά, ψυχιατρικά), γηροκομεία, κέντρα αποκατάστασης, κέντρα κοινοτικής ψυχικής υγιεινής, κέντρα αποτοξίνωσης, σωφρονιστικά καταστήματα, στην προεπαγγελματική εκπαίδευση και σε προστατευόμενα εργαστήρια, σε ειδικά σχολεία, νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και κατάρτισης.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών τους στα ΤΕΙ για την Ελλάδα, οι εργοθεραπευτές εκπαιδεύονται στο να κατανοούν τους πιθανούς σωματικούς περιορισμούς ενός τραυματισμού, της αναπηρίας, αλλά και τους ψυχοκοινωνικούς παράγοντες που επηρεάζουν την ικανότητα ενός ατόμου να συμμετέχει στις δραστηριότητες που είναι σημαντικές γι’ αυτό.