Πάρτε θάρρος όμως γιατί ένα από τα πιο επίκαιρα και σημαντικά θέματα στη σύγχρονη κλινική ψυχολογία είναι η μετατραυματική ανάπτυξη και ναι σωστά το υποψιάζεστε είναι το αντίπαλο δέος στο μετατραυματικό στρες ή σε πολύ ελεύθερη μετάφραση η απόδειξη ότι η ζωή στέλνει τα μεγαλύτερα δώρα τυλιγμένα σε περιτύλιγμα καταστροφής…
Η μετατραυματική ανάπτυξη περιγράφει το πώς η αντιξοότητα- που μπορεί να είναι ένας χωρισμός, μια οικονομική καταστροφή, μια φυσική καταστροφή, το να έρθει η πεθερά σας σπίτι ενώ ακόμα δεν έχετε παραλάβει τα χαλιά και το σπίτι είναι μια χαρά ανάστατο, το να βρεθείτε σε μια ένοπλη ληστεία και να μη ¨φάτε¨ τη σφαίρα ή το να ¨φάτε¨ τη σφαίρα- μπορεί να γίνει αφορμή και εφαλτήριο να επαναξιολογήσει κανείς τις προτεραιότητες του, να εμβαθύνει στις σχέσεις του, να δει τι και ποιος του είναι απαραίτητος και αναγκαίος στη ζωή και στην τελική τι είδους ζωή έχει νόημα για εκείνον να ζει....¨βίος ανεξέταστος ου βιοτός ανθρώπω¨ δηλαδή ¨ η ζωή που δεν εξετάζεται δεν αρμόζει σε άνθρωπο¨ από την απολογία του Σωκράτους για να μην ξεχνιόμαστε!
Η μετατραυματική ανάπτυξη αναφέρεται σε όλα όσα αλλάζει κανείς στον εαυτό του και στην καθημερινότητα του μετά από ένα τέτοιου τύπου γεγονός…ένα γεγονός τομή στον προσωπικό του χρόνο ύπαρξης… αντικατοπτρίζει τη στάση του ατόμου στο φαινόμενο της ζωής και αποκαλύπτει το πώς τοποθετείται το άτομο μέσα στον κόσμο.
Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι η μετατραυματική ανάπτυξη είναι εμφανής και κοινή σε ανθρώπους που έχουν επιβιώσει από δύσκολες και δυσοίωνες στην εξέλιξη τους αρρώστιες , αλλά και άλλων τραυματικών γεγονότων όπως ατυχήματα, επεισόδια βίας και καταστροφές. Το 30-70% των επιζώντων από τέτοιες καταστάσεις δηλώνουν ότι εξαιτίας της “ατυχίας” τους βίωσαν και θετικές αλλαγές στη ζωή τους πέραν των αρνητικών με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Η μετατραυματική ανάπτυξη είναι σημαντική και για έναν άλλο λόγο…η κατανόηση του φαινομένου αλλάζει την προσέγγιση μας και τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τα τραυματικά γεγονότα και για το πώς πρέπει να τα βιώνουμε. Μας βοηθάει να αυξήσουμε την κατανόηση μας και την υποστήριξη μας πρώτα προς τους εαυτούς μας και στη συνέχεια προς το οικείο και στη συνέχεια το ευρύτερο περιβάλλον μας. Κάποιος θα πει ωραία φιλολογία…τι γίνεται που παρά λίγο να με σκότωνε το αμάξι που γκάζωσε αντί να σταματήσει στο κόκκινο και τώρα δυσκολεύομαι να περνάω μόνος μου τις διαβάσεις; Δε σε σκότωσε όμως οπότε τι νόημα έχει να ζεις και να ξαναζείς την σκηνή και να παραλύεις την ώρα που πας να περάσεις μόνος στη διάβαση; Και ναι συμφωνούμε ότι είναι άδικο και δεν έφταιγες αλλά αντί να παραλύεις και επειδή τον οδηγό να τον νουθετήσεις προσωπικά κομματάκι δύσκολο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να επικεντρωθείς στο πώς θα βοηθήσεις τον εαυτό σου να ξεπεράσει αυτό το “σοκ” και να συνεχίσει να ζει. Όσοι προσπαθούν να διατηρήσουν τις ζωές τους όπως ήταν μετά τα τραυματικά γεγονότα συνήθως κατακερματίζονται και νιώθουν ευάλωτοι. Όσοι αποδέχονται ότι η δυναμική της νέας κατάστασης που προέκυψε μετά το τραυματικό γεγονός είναι διαφορετική από την προ του τραυματικού γεγονότος επανεπινοούν τους εαυτούς τους μέσα από την ελαστικότητα τους και βιώνουν νέες καταστάσεις ευτυχίας….σε κάθε στιγμή υπάρχει χαρά αν επιλέξει κανείς να την εντοπίσει αλλά αυτό προϋποθέτει ένα επίπεδο αυτογνωσίας και συνειδητότητας που δεν εξαντλείται στο “κοίτα τι έπαθα” ή ακόμα χειρότερα στο “κοίτα τι μου κάνανε” αλλά προχωράει στο “τι υπάρχει εδώ για μένα να μάθω”.
Με αυτή τη διάθεση εναρμόνισης με τα γεγονότα όσο και αν λυγίζει κανείς κάτω από το αντικειμενικό ή το υποκειμενικό βάρος της όποιας αντιξοότητας - και συχνά είναι αυτό το υποκειμενικό βάρος το πιο δυσβάσταχτο, άλλωστε ας το παραδεχτούμε … δεν είναι τα ίδια τα γεγονότα πάντα που μας αναστατώνουν αλλά η άποψη που ήδη έχουμε υιοθετημένη για τα γεγονότα, για το πώς πρέπει να συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή μας- αν λοιπόν αφήσουμε τις “προκάτ” αντιδράσεις και τους θρήνους “κονσέρβα” κατά μέρος έχουμε περισσότερες ελπίδες να ζήσουμε μια ζωή με βαθύτερο και ουσιαστικό νόημα για μας, μια ζωή πιο φιλική και ανθρώπινη προς τους εαυτούς μας πρώτα και προς τον περιβάλλοντα κόσμο κατόπιν…. και παραφράζοντας το Νίτσε ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο ανθρώπινο!
Ας αποκτήσουμε λοιπόν την ετοιμότητα και την ειλικρίνεια να αναγνωρίσουμε ότι οι εγκέφαλοι μας έχουν δυνατότητες επανεκπαίδευσης και μεγάλα περιθώρια προσαρμογής όπως οι βιοαναδρασικές τεχνικές και εφαρμογές αποδεικνύουν και ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, και έχουμε πολλές, για την ¨τρομοκρατική¨ δράση του στρες όπως αυτό προκύπτει από το πώς βιώνουμε τη ζωή μας….πιστέψτε με είναι δύσκολο….αλλά επίσης πιστέψτε με…. Είναι εφικτό!
https://www.ego.gr/news-you-know-that
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου