Στο νομό Ιωαννίνων, σε υψόμετρο 600 μέτρων, στην πλαγιά του όρους Τραπεζίτσα, ξεδιπλώνεται αμφιθεατρικά η Κόνιτσα, μια πόλη 4.000 κατοίκων, χτισμένη κατά το παραδοσιακό στυλ της ηπειρωτικής αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για την απόλυτη εναρμόνιση του χθες με το σήμερα, όπου συνδυάζονται άψογα οι παροχές μιας μικρής πόλης με την γαλήνη και την ηρεμία ενός χωριού.
Το ξακουστό γεφύρι
Πλησιάζοντας στην Κόνιτσα, λίγα μέτρα πριν την είσοδο σας, με το που στρίψετε το βλέμμα σας στα δεξιά, θα αντικρύσετε το ξακουστό πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας. Από το Πυρσογιαννίτη πρωτομάστορα Ζιώγα Φρόντζο έναν αγράμματο λαϊκό τεχνίτη κτίστηκε το ξακουστό πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας που αποτελεί σημείο αναφοράς της περιοχής σε μια μαγευτική περιοχή φυσικού κάλλους, πρασίνου και μοναδικής φύσης. Το γεφύρι κτίστηκε με πολύ μεράκι και με συνεργείο πενήντα μαστόρων. Η κατασκευή του έγινε με δωρεές των κατοίκων της πόλης και κυρίως του τραπεζίτη των Ιωαννίνων Ιωάννη Ζ. Λούλη καταγόμενου από την Αετορράχη (Κοτόρτσι) των Κατσανοχωρίων ο οποίος διέθεσε περίπου τα μισά από τα 120.000 γρόσια, μεγάλο ποσό για την εποχή που κόστισε την κατασκευή του. Πρόκειται για ένα μονότοξο λιθόκτιστο γεφύρι που διακρίνεται για το τεράστιο τόξο του. Συγκεκριμένα, το άνοιγμα του τόξου υπολογίζεται στα 35,60 μέτρα ενώ το ύψος του φθάνει τα 19,25 μέτρα.
Το πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας άντεξε πολλά... Τους σφοδρούς αέρηδες και τις προσπάθειες των Οθωμανών Τούρκων να το ανατινάξουν καθώς υποχωρούσαν το 1913. Είναι ανέπαφο στον χρόνο και θεμελιώθηκε πάνω στους δύο απόκρημνους βράχους που ορίζουν το τέλος της χαράδρας του Αώου. Το πέρασμα του σε καθηλώνει αγναντεύοντας αυτή τη μοναδική θέα. Σήμερα το πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας έχει κηρυχτεί αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρθηκε, όταν το πέρασμα στο γεφύρι ήταν επικίνδυνο προειδοποιούσε τους διαβάτες. Συγκεκριμένα κάτω από την καμάρα του γεφυριού, υπάρχει μια καμπάνα η οποία σήμαινε για να προειδοποιήσει τους περαστικούς να μην διαβούν το γεφύρι όταν φυσούσε δυνατός άνεμος από το εσωτερικό της χαράδρας, οπότε και υπήρχε κίνδυνος να παρασυρθούν και να πέσουν.
Το ίδιο και η διαδρομή μέχρι να φτάσεις στην περιοχή. Πυκνά δάση, μαγευτικά βουνά, ορμητικά ποτάμια και γραφικά χωριά, συνθέτουν το ποικιλόμορφο τοπίο της αιολικής περιοχής της Κόνιτσας.Φωλιασμένη σε υψόμετρο 600 μέτρων μέσα στην κατάφυτη εμβρυώδη κοιλάδα του σημείου συνάντησης των ποταμών του Αώου, Σαρανταπόρου και Βοϊδομάτη, η Κόνιτσα θεωρείται μια από τις ομορφότερες πόλεις της Ηπείρου. Εκεί που ο αέρας είναι γεμάτος ήχους και αναστεναγμούς του ανέμου μές στα δέντρα, καμιά μέλισσα περνά που και που και μετά χάνεται.
Σύμφωνα με την ιστορία στην ίδια θέση έστεκε παλιότερα, το 1823, ένα ξύλινο γεφύρι, το οποίο όμως δεν άντεξε την ορμή του ποταμού και καταστράφηκε πολύ σύντομα. Το σημερινό πέτρινο γεφύρι, βομβαρδίστηκε το 1913 από τον Οθωμανό Τσαβίτ Πασά που προσπάθησε έτσι να ανακόψει την προέλαση των Ελληνικών στρατευμάτων. Όμως οι βολές των κανονιών του Τούρκου Πασά δεν βρήκαν στόχο και έτσι το γεφύρι παρέμεινε όρθιο στη θέση του. Στις ζημιές που υπέστη τότε, συμπεριλαμβάνεται και η καταστροφή των τριών διαφορετικών σε μέγεθος κουδουνιών (σύμφωνα με το βιβλίο του Γ. Λυμπερόπουλου, κατά κάποιους μίας μεγάλης καμπάνας), που υπήρχαν κρεμασμένα στη μέση του τόξου. Το 1948 κατασκευάστηκε δίπλα στην παλιά γέφυρα μια νέα σιδερένια, τύπου Bailey, η οποία σήμερα έχει αφαιρεθεί. Τέλος, το 1975 ο πολιτιστικός σύλλογος της Κόνιτσας φρόντισε και τοποθέτησε στο γεφύρι μια νέα καμπάνα, σε αντικατάσταση των παλιών.
Την πολυμελή κυπριακή αποστολή τουριστικών πρακτόρων και δημοσιογράφων την υποδέxτηκαν ο Δήμαρχος Κόνιτσας Νικόλαος Εξάρχου, ο αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού και Τουρισμού Aριστείδης Λαζογιάννης. Όπως αναφέρθηκε η Κόνιτσα έχει έντονο το στοιχείο της προσφυγιάς κάτι που ενώνει την περιοχή με την Κύπρο και το εθνικό της πρόβλημα. Ο Δήμαρχος Κόνιτσας ανέφερε πως η περιοχή της Κόνιτσας αποτελεί την πιο όμορφη περιοχή της Ελλάδος με διαφορά.Το γεφύρι της Κόνιτσας είναι συνέχισε, το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων, ισάξιο με το γεφύρα Τζουμέρια στην Πλάκα. Πρόκειται σημείωσε για έναν προορισμό αυθεντικό που τιμά τις παραδόσεις του και προσφέρει στους επισκέπτες του εμπειρίες μοναδικές και αξέχαστες.
Ο Δήμαρχος Κόνιτσας αναφέρθηκε και στην διαδρομή ιστορικής μνήμης όπου ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να επισκεφτεί παλιά φυλάκια στα χωριά του Δήμου εκεί που ο Ελληνικός στρατός κατατρόπωσε τους εισβολείς Ιταλούς το 1940-1941 και γράφτηκαν οι νεότερες σελίδες δόξας της ιστορίας μας. Η Γιάννα Μίτση, Ξεναγός Εθνικών Δρυμών, ανέφερε πως το γεφύρι φτιάχτηκε το 1870 και ξεκίνησε ένα καλοκαίρι μετά από πολλές απόπειρες να φτιάξουν άλλα γεφύρια τα οποία δεν στέριωσαν στην περιοχή. Ο κατασκευαστής του όμως ο πρωτομάστορας Κ. Φρόντζος ήξερε το μυστικό φτιάχνοντας το διαγώνια. Βάζοντας μια ξύλινη σκαλωσιά, ξεκίνησε δεξιά και αριστερά με τις πέτρες σιγά σιγά και φτάνοντας μέχρι την τελευταία πέτρα την τριγωνική πέτρα, που λέγεται πέτρα κλειδί που κλειδώνει όλο το γεφύρι. Είπε ακόμη πως το συνδετικό υλικό που έχουν μέσα οι πέτρες γιατί τότε δεν υπήρχε τσιμέντο, ήταν η άμμος, το ασβέστιο και πολλά αυγά και μαλλιά από τράγο. Αυτό το συνδετικό υλικό το «κουρασάνι» είπε η κ. Μίτση έφερε το αποτέλεσμα. Ενδεικτικά ανέφερε πως άντεξε πάρα πολλά πράγματα. Οι Τούρκοι φεύγοντας από την περιοχή προσπάθησαν να το ρίξουν και δεν τα κατάφεραν. Πάλι όταν έφυγαν οι Γερμανοί στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο επιχείρησαν και αυτοί αλλά μάταια... Το επίκεντρο του σεισμού το 1976 πρόσθεσε, ήταν ακριβώς στο σημείο του γεφυριού. Ούτε ο σεισμός της κλίμακας περίπου 7 ρίχτερ δεν κατάφερε να το ρίξει.
Η κ. Μίτση εξέφρασε επίσης την ικανοποίηση της λέγοντας πως κάθε χρόνο την περιοχή επισκέπτεται το Μετσόβειο Πολυτεχνείο και ελέγχει την στατικότητα του γεφυριού. Πάντα είπε γίνονται μελέτες για την στατικότητα του. Είπε ακόμη πως ακριβώς στη μέση το γεφύρι έχει ένα καμπανάκι το οποίο έχει αλλαχτεί τρεις φορές και που επισημαίνει ότι όταν κτυπά κανένας δεν πρέπει να περάσει απ' αυτό, αφού από το βάθος της χαράδρας έρχεται πολύ μεγάλος όγκος ανέμων.
Ο Αριστείδης Λαζογιάννης αντιδήμαρχος Κόνιτσας σε δηλώσεις του στο ΚΥΠΕ αναφέρθηκε και αυτός στο ξακουστό πέτρινο γεφύρι που αποτελεί το στολίδι της περιοχής. Το σκηνικό στο γεφύρι μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι πλαισιωμένο από πλούσια φύση, που αφήνει άφωνο ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.Το μονοπάτι, σύμφωνα με τον κ. Λαζογιάννη αποτελεί μια από τις εισόδους στο Παγκόσμιο Γεωπάρκο της Unesco Βίκου – Αώου, διασχίζει τη χαράδρα Αώου και μέσα από μια μαγευτική διαδρομή οδηγεί στη Μονή Στομίου (1776).
Η Κόνιτσα συνέχισε είναι ιδανική περιοχή και για τους περιπατητές και τους λάτρεις της ορειβασίας, η ανάβαση στα βουνά του Σμόλικα, του Γράμμου και της Τύμφης θα πρέπει σημείωσε να βρίσκεται στο επίκεντρο των επιλογών τους. Επεσήμανε ακόμη πως καθηλωτική εμπειρία αποτελούν οι Δρακόλιμνες με την εκπληκτική ομορφιά τους και τους μύθους που υπάρχου για αυτές. Ακολούθως αναφέρθηκε και στην κοντινή ανάβαση του Αη Θανάση και τον Προφήτη Ηλία, ειδικά κατά την ώρα του δειλινού, όπου ο επισκέπτης, συμπλήρωσε, μπορεί να αγναντέψει όλη την Κόνιτσα με τα ποτάμια και τον κάμπο της.
Η πόλη της Κόνιτσας διαθέτει εντυπωσιακά αρχοντικά, πλακόστρωτα σοκάκια, πέτρινα παραδοσιακά σπίτια και πετρόκτιστες εκκλησίες. Ακόμη ανθισμένες αυλές, νόστιμα τοπικά προϊόντα και πλούσια γαστρονομική παράδοση. Σημειώνεται πως στην περιοχή σύμβολο της Ηπειρώτικης φύσης αποτελεί και ο γύπας Κουκάλογο που μόλις κάποιες δεκαετίες πριν φώλιαζε στον Βοϊδομάτη και σε άλλες περιοχές της Κόνιτσας του Ζαγορίου και της Ηπείρου γενικότερα. Πλέον αποτελεί απειλούμενο είδος αφού μόνο πέντε ζευγάρια Κουκάλογο απομένουν στην Ελλάδα δίδοντας μια άνιση μάχη με δηλητηριασμένα δολώματα, ηλεκτροφόρα καλώδια, πτερύγια ανεμογεννητριών και άλλες απειλές. Ο επίσης αντιδήμαρχος Νίκος Τσιαλαμάνης αναφέρθηκε σε δηλώσεις του στο μεγάλο πρόβλημα ανυπαρξίας εργασίας που αντιμετωπίζει η Κόνιτσα. Τριανταπέντε περίπου νέα παιδιά εργάζονται στο εργοστάσιο Vikos στην Κόνιτσα και έτσι κατάφεραν να διαμείνουν στην περιοχή, είπε χαρακτηριστικά. Ο ίδιος συνέχισε, είναι υπεύθυνος στον τομέα της καθαριότητας λέγοντας πως ο Δήμος Κόνιτσας πριν ένα χρόνο εξασφάλισε το 2ο βραβείο στον τομέα καθαριότητας μετά τον Δήμο Αρτέων.
Πνευματικός χώρος η οικία του Οσίου Παΐσιου στην Κόνιτσα
Ένας χώρος ιερός, πνευματικός αποτελεί η πατρική οικία του Οσίου Παϊσιου στην Κόνιτσα που σήμερα αποτελεί χώρο επισκέψιμο. Στην οικία υπάρχουν προσωπικά αντικείμενα του, ξύλινες δημιουργίες του ως μοναχός, κουμπαράδες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία της Κόνιτσας τα χρόνια που βρισκόταν στην Ιερά Μονή Στομίου (Ιούλιος 1958 – 30 Σεπτεμβρίου 1962), τα έσοδα των οποίων τα διαχειριζόταν επιτροπή που είχε συστήσει. Χαρακτηριστική είναι μια αγιογραφία με την μορφή του Οσίου Παϊσίου, που βρίσκεται στο πατρικό του και απεικονίζει στιγμές από τη επίγεια ζωή του, όπως τα Φάρασα της Καππαδοκίας, την Ιερά Μονή Φιλοθέου, την Ιερά Μονή Στομίου, το όρος Σινά και την καλύβη του στην Παναγούδα. Όπως αναφέρθηκε στην αποστολή στην Κόνιτσα, ο Γέροντας Παϊσιος μυείται τα μυστικά της ευσεβείας. Ταπεινή η καταγωγή και ζωή του αλλά και αδιάκοπη η άσκηση του.
Όταν ο Γέροντας ήταν 15 ετών, είχε συνήθεια τα απογεύματα να αποσύρεται μέσα στο γειτονικό δάσος, όπου είχε διαμορφώσει ένα πρόχειρο ασκητήριο από ξύλα και κλαδιά και προσευχόταν. Αισθάνονταν ιδιαίτερη γλυκύτητα να μένει μόνος του και να προσεύχεται στο Χριστό μετά δακρύων. Οι γονείς του, μάλιστα, απλοί άνθρωποι καθώς ήταν, βλέποντας το παιδί τους να πηγαίνει μόνο του στο δάσος , άρχισαν να ανησυχούν και ήθελαν να του κόψουν αυτή τη συνήθεια. Μάταια όμως προσπαθούσαν. Κάποτε κι ένας νεαρός, μεγαλύτερης κάπως ηλικίας, που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο θέλησε να του αλλάξει την ωραία συνήθεια που είχε. Προσπάθησε να του κλονίσει την πίστη στο Χριστό, αλλά και να του αποδείξει ότι οι νηστείες και οι προσευχές δεν ωφελούν σε τίποτε. Και αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Όπως ανέφερε συγγενής του Οσίου Παίσιου ο κ. Χρήστος ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπίδης γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου του 1924 μ.Χ., λίγες μέρες πριν από τη φυγή των Φαρασιωτών από την πατρώα γη για την Ελλάδα. Στην Ελλάδα, η οικογένεια του μικρού Αρσενίου εγκαταστάθηκε στην Κόνιτσα. Μετά από τις εγκύκλιες σπουδές στο Α' Δημοτικό Σχολείο Κόνιτσας δε θέλησε να συνεχίσει στα γράμματα, και μαθήτευσε στην τέχνη του ξυλουργού, την οποία άσκησε με επιμέλεια και δεξιοσύνη. Η καρδιά του Γέροντα Παϊσιου χτυπούσε στο ρυθμό της μοναχικής ζωής και ο νούς του φτερούγισε στο Άγιο Όρος. Το 1949 μετέβη στο Άγιο Όρος, αναζητώντας έναν οδηγό για τη ζωή της κατά Θεόν ησυχίας. Δεν κατάφερε όμως να εκπληρώσει αμέσως τον πόθο του. Παράλληλα, οι δικοί του βρέθηκαν την ίδια περίοδο σε μεγάλη οικονομική δυσκολία, οπότε τον κάλεσαν να τους βοηθήσει. Έτσι, επέστρεψε στην Κόνιτσα και εργάστηκε ως μαραγκός. Μετά από 3 χρόνια όμως (1953 μ.Χ.), σε ηλικία 29 ετών πλέον, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και επέστρεψε στην Αθωνική Πολιτεία. Σύμφωνα με τον κ. Χρήστο ο Οσίος Παίσιος βοήθησε πολύ κόσμο.
Tο εκκλησάκι της Αγίας ΒαρβάραςΑπό το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας βλέπεις την χαράδρα του Αώου ποταμού, καθώς και την κοίτη του Αώου ποταμού ως το βάθος της Νεμέτσικας που φτάνει στο Πωγώνι. Η θέα της χαράδρας και του Αώου ποταμού είναι πανοραμική, μαγευτική, ανταμείβοντας την αποστολή για τον κόπο που έκανε να φτάσει στην κορυφή. Περνώντας το εκκλησάκι υπάρχει ένα μικρό καταφύλι, όπως μας ανέφεραν μια προεξοχή βράχου που σχηματίζει μικρή εσοχή), με μικρό προαύλιο χώρο όπου οι Κονιτσιώτες μαζεύονταν την Καθαρή Δευτέρα για να πετάξουν τον χαρταετό και να γευματίσουν τα διάφορα νηστίσιμα. Πιο πέρα το μονοπατάκι συνεχίζεται και φτάνει στο Κάστρο. Το μονοπάτι συνεχίζει από το Κάστρο και φτάνει στη οροσειρά του Σμόλικα στην θέση Αι’Μηνάδια.
Ο πάτερ Κωνσταντίνος Ταμπάκης εξέφρασε επίσης την αγάπη του για την Κύπρο σημειώνοντας πως πρόσφατα ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στην Θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας. Η Κόνιτσα συνέχισε ο πάτερ Κωνσταντίνος είναι ένας προορισμός που ενδείκνυται πολύ για πνευματικό τουρισμό, διότι πέρα από τη χάρη του Αγίου Παϊσίου, φιλοξενείται το λείψανο του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού ο οποίος πέρασε στα χωριά και έμεινε σε πολλά χωριά. Η περιοχή διαθέτει επίσης αρχαία μοναστήρια και οθωμανικά μνημεία.
Μολυβδοσκέπαστη, το τελευταίο άκρο της ΗπείρουΗ κοινότητα Μολυβδοσκέπαστης είναι κτισμένη στις ανατολικές πλαγιές του όρους Νεμέρτσικα, σε υψόμετρο 596 μέτρων. Απέχει 17 χιλιόμετρα από την Κόνιτσα και μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα από την Αλβανία. Η Μολυβδοσκέπαστη χωριό της Ηπείρου βρίσκεται στο Δήμο Κόνιτσας του Νομού Ιωαννίνων. «Λιγοστοί οι κάτοικοι της κοινότητας αλλά με ζεστή καρδιά», ανέφερε ο Υπεύθυνος στο Πολιτιστικό Σύλλογο της κοινότητας Απόστολος Τσίπης. Η ξενάγηση ξεκίνησε από την Εκκλησία και την πλατεία. Το χωριό είπε ο κ. Τσίπης μεταξύ άλλων βρίσκεται στα σύνορα με την Αλβανία, ανάμεσα στον ποταμό Αώο και το όρος Δούσκο σε υψόμετρο 540 μέτρα. Η νέα ονομασία του χωριού οφείλεται στην Ιερά μονή Παναγίας Μολυβδοσκεπάστου, η εκκλησία της οποίας ήταν παλαιότερα σκεπασμένη με φύλλα μολύβδου. Κατά τη Βυζαντινή Περίοδο η Διπαλίτσα ή Δεπολίτσα, έτσι ονομαζόταν τότε ο οικισμός αποτέλεσε έδρα της Αρχιεπισκοπής Πωγωνιανής. Τα αξιόλογα βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία της περιοχής αποτελούν αψευδείς μάρτυρες της αδιάρρηκτης ιστορικής συνέχειας του οικισμού από τη Μέση Βυζαντινή Περίοδο έως σήμερα, συμπλήρωσε
Την αποστολή υποδέχτηκε και ο πάτερ Σπυρίδων Κατραμάδος Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος Υπεύθυνος του Θρησκευτικού Τουρισμού, λέγοντας ότι η Μολυβδοσκέπαστη αποτελεί «το τελευταίο άκρο της Ηπείρου που έχει ζωντάνια, ζωή και το ελληνικό χτύπημα της καρδιάς». Η Διπαλίτσα, όπως ονομαζόταν παλιά, υπήρξε από την αρχαιότητα συγκοινωνιακός κόμβος και σημαντικό οικονομικό και διοικητικό κέντρο. Πολλοί από τους κατοίκους του ήταν έμποροι και αποδημούσαν στη Μολδοβλαχία και την Πόλη. Σήμερα οι κάτοικοι είναι λιγοστοί περίπου 43. Στο ναό των Αγίων Αποστόλων του χωριού εργάζεται ο ζωγράφος Ιωάννης Σκούταρης.
Μονή Μολυβδοσκέπαστης, ο πνευματικός φάρος της περιοχής
Ο Μοναχός Δανιήλ που βρίσκεται για τρία περίπου χρόνια στην Μονή Μολυβδοσκέπαστης ανέφερε ότι το μοναστήρι, είπε κατά την παράδοση, ιδρύθηκε από τον αυτοκράτορα Κων/νο Πωγωνάτο, καθώς επέστρεφε από την εκστρατεία του στη Σικελία (671–672 μ.Χ) και αργότερα ανακαινίστηκε από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Παλαιολόγο (1328– 341 μ.Χ.). Στα μετέπειτα χρόνια ανακαινίστηκε από κατοίκους της Πωγωνιανής, οι οποίοι και αγιογράφησαν το καθολικό της, το 1522. Η μονή υπήρξε έδρα της αρχιεπισκοπής Πωγωνιανής από τον 12ο έως τον 17ο αιώνα. Από τον 14ο αιώνα λειτουργούσε σχολή χειρογράφων στην οποία ιεροδιδάσκαλοι δίδασκαν χειρογραφία σε μοναχούς και λαϊκούς. Πολλοί λόγιοι και συγγραφείς της εποχής αποφοίτησαν από τη συγκεκριμένη σχολή. Όπως αναφέρθηκε στην αποστολή, τον Ιούλιο του 1943 η μονή βομβαρδίστηκε από τους Ναζί, κάηκαν τα κελιά και η τραπεζαρία και λεηλατήθηκε το καθολικό της, αλλά σώθηκε από τις φωτιές. Το σημερινό μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης διατηρεί τη φρουριακή του όψη, έχει ανακαινισμένα κελιά, δύο καμπαναριά και ωραίο κήπο. Το καθολικό της είναι βυζαντινού ρυθμού, με ψηλό τρούλο και καλοδιατηρημένες αγιογραφίες του 13ου – 18ου αιώνα, ενώ στη δυτική πλευρά του νάρθηκα υπάρχουν τοιχογραφίες, που απεικονίζουν τον Κωνσταντίνο Πωγωνάτο και τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο της εκκλησίας στηρίζεται πάνω σε υπολείμματα παλιότερου μαρμάρινου τέμπλου. Η μονή, σήμερα, είναι ενεργό ανδρικό μοναστήρι και γιορτάζει κάθε χρόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Προηγείται αγρυπνία από το βράδυ στις 14 Αυγούστου και ακολουθεί λειτουργεία τα ξημερώματα. Στην οροφή του καθολικού επανατοποθετήθηκαν πρόσφατα μολύβδινες πλάκες και έτσι το μοναστήρι δίκαια συνεχίζει να φέρει τον τίτλο «Μολυβδοσκέπαστη». Οι αγιογραφίες είπε ο μοναχός Δανιήλ είναι σε τρία στρώματα ένα βυζαντινό και τρία μεταβυζαντικά που ξεκινούν τον 14ο μέχρι τον 18ο αιώνα.Όπως είπε, όταν δεν λειτουργούσε ο ναός και κυρίως στις εμπόλεμες περιόδους κάτοικοι των γύρω περιοχών έμεναν στον ναό και άναβαν φωτιές. Από τότε συνέχισε, έμεινε η κάπνα και η μαυρίλα. Στην Μονή Μολυβδοσκέπαστης βρίσκονται σήμερα επτά μοναχοί και δύο δόκιμοι.
Μαγευτικές διαδρομές στην χαράδρα του ποταμού ΑώουΤους λάτρεις της περιπέτειες περιμένουν πολλές δροαστηριότητες στον ποταμό Αωό, όπως καγιάκινγκ, αναρρίχηση, κολύμπι, πεζοπορία. Ο ποταμός ακολουθώντας μια διαδρομή 10 χιλιομέτρων ανάμεσα στην Τύμφη και στην Τραπεζίτσα απλώνεται στον κάμπο στις Κόνιτσας και στην συνέχεια μαζί με τον Βοϊδομάτη και τον Σαραντόπορο καταλήγουν μέσω στις Αλβανίας στην Αδριατική θάλασσα.Ο Αώος είναι το μοναδικό ποτάμι στις Ελλάδας που πηγάζει σ΄αυτήν αλλά εκβάλλει σε άλλη χώρα Σύμφωνα με τον Αλέξη Νικολόπουλο δάσκαλο δραστηριοτήτων στη φύση, μια δραστηριότητα που μπορεί κάποιος να κάνει είναι το καγιάκινγκ. Είναι από στις πρώτες δραστηριότητες που ήρθαν στην περιοχή από το εξωτερικό από στις Γερμανούς τουλάχιστον πριν 45 χρόνια. Συγκεκριμένα αυτό έγινε όταν Γερμανοί εξερευνητές το 1978 έκαναν κατάβαση στον Αώο. Το άθλημα αυτό γίνεται στις ανοιξιάτικους μήνες που το ποτάμι έχει περισσότερο νερό σε μια διαδρομή, στις είπε, 45 χιλιομέτρων. Ενδεικτικά σημείωσε πως μια καλή ομάδα θα χρειαστεί από 2 με 5 ημέρες για να διανύσει όλο το ποτάμι. Το καλοκαίρι μια άλλη δραστηριότητα είναι η διάσχιση του Αώου. Ο επισκέπτης ντύνεται με ειδική στολή σωσίβια και κράνη και κολυμπά στο ποτάμι και μέσα στο νερό περίπου 5 ώρες. Έτσι μπορείς να θαυμάσεις τα τείχη του ποταμού, στις όχθες τα ορμητικά νερά, τα μεγάλα βράχια. Στις δραστηριότητες είναι μια ασφαλής αναρρίχηση που γίνεται στο τελευταίο κομμάτι στις χαράδρας με συνοδό οδηγό βουνού. Οι πεζοπορίες είναι πάμπολλες στην περιοχή αφού η Κόνιτσα διαθέτει πέντε από τα μεγαλύτερα βουνά στις οροσειράς στις Πίνδου τον Σμόλικα, την Πίνθη, την Τραπεζίτσα, τον Γράμμο και τη Νεμέτσικα, πρόσθεσε. Αυτές μπορεί να είναι μονοήμερες ή και πολυήμερες δραστηριότητες, μένοντας σε καταφύγια στο βουνό. Οι δραστηριότητες αυτές, δεν είναι επικίνδυνες, σημείωσε ο κ. Νικολόπουλος, και έχουν μεγάλες συγκινήσεις. Ο ποταμός Αωός είναι στον ευρωπαϊκό χάρτη στις κλίμακες δυσκολίας. Έχει περάσματα μεγάλα με καταρράκτες έως και 2 με 3 μέτρα. Σύμφωνα με ενημέρωση που έγινε στην αποστολή η διαδρομή του φαραγγιού του Αώου καθορίστηκε από τη γεωμετρία των στρώσεων των ασβεστόλιθων και τον προσανατολισμό των ρηγμάτων.
Σε δηλώσεις του ο Φίλιππος Μπάρμπας ανέφερε πως μετά τις σπουδές του ξεκίνησε η αναζήτηση για εργασία. Η ιδέα, συνέχισε, ήρθε από την οικογένεια τoυ μιας και το χόμπι τους ήταν η ασχολία τους με τα βότανα και τις υπερτροφές. Κάπως έτσι, πρόσθεσε, το 2009 ιδρύθηκε η επιχείρησή με την πρώτη φύτευση δέντρων ιπποφαούς στην Ελλάδα στην ορεινή περιοχή Κόνιτσας Ιωαννίνων. Πλέον, σημείωσε, καλλιεργούν 1000 δέντρα ιπποφαούς με μεράκι, φροντίδα και απόλυτο φυσικό τρόπο χωρίς φυτοφάρμακα. Επεσήμανε, επίσης, πως το επαγγελματικό τους εργαστήρι είναι εφοδιασμένο με όλα τα απαραίτητα έγγραφα, τις απαιτούμενες από το κράτος αδειοδοτήσεις και τηρεί όλες τις προδιαγραφές και τις αρχές του συστήματος HACCP γα την υγιεινή και την ασφάλεια τροφίμων.
Τα αρχοντικά της Κόνιτσας και η τοπική γαστρονομία πόλος έλξης για επισκέπτες
Τα περίτεχνα πετρόχτιστα σπίτια στην Καστάνιανη
Αγιογραφίες επηρεασμένες από τον βίο του Άγιου Παϊσίου
Εμπνευσμένη από την οικία του Άγιου Παϊσίου που φιλοξενεί η κοινότητα Κόνιτσας είναι η ζωγράφος Ελένη Λαζογιάννη που ασχολείται χρόνια με την ζωγραφική και τα τελευταία είκοσι χρόνια με την αγιογραφία. Σε δηλώσεις της ανέφερε πως την τέχνη της ζωγραφικής και της αγιογραφίας την γνώρισε από τον παππού της, ενώ και η ίδια έχει διδαχτεί την τέχνη. Λόγω του φυσικού κάλλους της περιοχής της η κ. Λαζογιάννη ανέφερε ότι ζωγραφίζει και τοπία της περιοχής, σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος, χώρους ζωντανής λατρείας, προσευχής και πνευματικής άσκησης.
Ανακαλύψτε την Κόνιτσα όλο το χρόνο
Πώς θα φτάσετε
Η Κόνιτσα απέχει από τα Ιωάννινα 64 χλμ. και 40 λεπτά από το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων. Η συγκοινωνία με την πρωτεύουσα της Ηπείρου γίνεται με λεωφορεία του ΚΤΕΛ και είναι τακτική και άνετη. Η απόσταση από την Αθήνα είναι 550 χλμ (περίπου 5,5 ώρες). και από τη Θεσσαλονίκη 350 χλμ. (περίπου 3,5 ώρες). Μέσω της Εγνατίας Οδού από το Βορρά και της Ιονίας Οδού από το Νότο, η πρόσβαση πλέον στην κωμόπολη της Κόνιτσας, είναι γρήγορη, άνετη και ασφαλής.
clickatlife.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου