Παρά τις υγρές συνθήκες του τάφου στον οποίο βρέθηκε, το ξίφος του Goujian εξακολουθεί να είναι κοφτερό αφού ξεκουράστηκε για 2.500 χρόνια.
Το 1965, αρχαιολόγοι που εργάζονταν στην επαρχία Hubei της Κίνας έκαναν μια εκπληκτική ανακάλυψη. Ήταν ένας τάφος που χρονολογείται πάνω από 2.000 χρόνια. Το εύρημα ήταν τόσο παλιό που έφτασε πίσω σε μια σχεδόν μυθική εποχή στην κινεζική ιστορία: την περίοδο της άνοιξης και του φθινοπώρου.
Η περίοδος της άνοιξης και του φθινοπώρου χρονολογείται μεταξύ 722-479 π.Χ. Ήταν μια εποχή που η χώρα ήταν χωρισμένη ανάμεσα σε αντιμαχόμενα βασίλεια. Και ίσως επειδή είναι τόσο μακριά στο παρελθόν, οι αντίπαλοι βασιλιάδες έχουν πάρει συχνά μια θρυλική ποιότητα στην κινεζική κουλτούρα. Στη λαϊκή κινεζική φαντασία, η περίοδος της άνοιξης και του φθινοπώρου δεν κατοικήθηκε από άνδρες, ήταν γεμάτη με επικούς ήρωες.
Στον τάφο στο Hubei, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα σπαθί κατάλληλο για έναν από αυτούς τους ήρωες. Το ξίφος βρισκόταν μέσα σε λάκα και ξύλινη θήκη δίπλα στον σκελετό του ιδιοκτήτη του τάφου. Η θήκη ήταν σε εξαιρετικά καλή κατάσταση. Ωστόσο, κανείς δεν περίμενε να βγάλει τίποτα από αυτό εκτός από σκουριά.
Το σπαθί, εξάλλου, βρισκόταν σε έναν υγρό τάφο για σχεδόν 2.500 χρόνια. Αλλά καθώς το σπαθί τραβήχτηκε από τη σχεδόν αεροστεγή εφαρμογή του στη σφαίρα, το φως εξακολουθούσε να λάμπει από το μέταλλο. Η επιφάνεια της λεπίδας είχε μια χρυσή απόχρωση που διασχίζεται από περίπλοκα πιο σκούρα σχέδια. Απίστευτα, σε περισσότερες από δύο χιλιετίες δεν είχε σκουριάσει.
Αυτό που ήταν ακόμα πιο εκπληκτικό ήταν ότι η λεπίδα ήταν ακόμα κοφτερή. Η λεπίδα είχε κατά κάποιο τρόπο επιβιώσει από τις υγρές συνθήκες του τάφου για να παραμείνει τόσο έτοιμη για μάχη όσο ήταν όταν τοποθετήθηκε στον τάφο κατά την περίοδο της άνοιξης και του φθινοπώρου.
Αμέσως, το εύρημα έθεσε μια σειρά ερωτημάτων. Ποιος ήταν ο άνθρωπος στον τάφο για να μπορέσει να αντέξει οικονομικά ένα τόσο υπέροχο σπαθί; Και πώς οι Κινέζοι σιδηρουργοί που ζούσαν πριν από περισσότερα από 2.000 χρόνια κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αριστούργημα που θα μπορούσε να αντέξει τους αιώνες ακηλίδωτο;
Όσον αφορά την πρώτη από αυτές τις ερωτήσεις, το ίδιο το σπαθί παρείχε μερικές σημαντικές ενδείξεις. Ένας αριθμός χαρακτικών ήταν ακόμα ορατός στο μέταλλο. Σε μια αρχαία κινεζική γραφή, διαβάζουν: «Ο βασιλιάς του Yue έφτιαξε αυτό το σπαθί για προσωπική του χρήση». Φυσικά, αυτό έθεσε τα δικά του ερωτήματα.
Από τη στιγμή που κατασκευάστηκε το σπαθί μέχρι τη στιγμή που κατέληξε στον τάφο, υπήρχαν αρκετοί βασιλιάδες του Yue. Σε ποια αναφερόταν η επιγραφή;
Αναλύοντας τη λεπίδα και τον τάφο, οι περισσότεροι αρχαιολόγοι κατέληξαν σε συμφωνία ότι ο πιθανότερος ιδιοκτήτης του σπαθιού ήταν ο βασιλιάς Goujian, ο οποίος είχε οδηγήσει το βασίλειό του στη νίκη σε έναν από τους τελευταίους μεγάλους πολέμους της περιόδου.
Αλλά τι γίνεται με το ίδιο το σπαθί; Τι το έκανε τόσο ανθεκτικό;
Για να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση, οι επιστήμονες που εργάζονται στο σπαθί μελέτησαν τη σύνθεση του μετάλλου. Σύμφωνα με δοκιμές, η λεπίδα ήταν κατασκευασμένη κυρίως από εύκαμπτο χαλκό. Η άκρη, ωστόσο, ήταν κυρίως κασσίτερος. Αυτό επέτρεψε στη λεπίδα να διατηρήσει μια αιχμηρή άκρη για πολύ περισσότερο.
Η σύνθεση του σπαθιού, καθώς και η αεροστεγής εφαρμογή με τη σφαίρα, του έδωσαν πιθανώς περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης από τα περισσότερα άλλα σπαθιά.
Ωστόσο, ενώ το σπαθί είχε αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, ήταν έτοιμο να αντιμετωπίσει έναν ακόμη πιο επικίνδυνο εχθρό: το ανθρώπινο λάθος.
Το 1994, το ξίφος του Goujian δανείστηκε για μια αποστολή στη Σιγκαπούρη. Εκεί, ένας εργάτης που το τράβηξε από τη σφαίρα το χτύπησε κατά λάθος σε μια σκληρή επιφάνεια. Η δύναμη άνοιξε μια μικρή ρωγμή στη λεπίδα που παραμένει μέχρι σήμερα.
Για να αποφευχθούν παρόμοια περιστατικά, είναι πλέον παράνομο να αφαιρεθεί το σπαθί από τα σύνορα της Κίνας. Το σπαθί βρίσκεται τώρα σε ένα κινεζικό μουσείο, όπου θα συνεχίσει τη μάχη του ενάντια στο χρόνο για τουλάχιστον μερικές ακόμη δεκαετίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου