Ο σκηνοθέτης Λοράν Μπουζερό καταπιάνεται με τα σκαμπανεβάσματα της καριέρας της βραβευμένης με Όσκαρ, την προσωπική της ζωή, τη διπολική διαταραχή και τη «δύσκολη» φήμη της.
Νωρίς στο Faye, το διασκεδαστικό πορτρέτο του Laurent Bouzereau για το HBO της θρύλου της οθόνης Faye Dunaway, η Bette Davis σε ένα κλιπ του Johnny Carson την ονομάζει χωρίς δισταγμό ως το μοναδικό αστέρι με το οποίο δεν θα συνεργαζόταν ποτέ ξανά.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτό είναι σαφώς ένα πολύ εξουσιοδοτημένο και βαθιά σεβαστό bio-doc, είναι εκπληκτικό πόσο ειλικρινά σκάβει στη φήμη του σταρ ότι είναι ιδιοσυγκρασιακό και απαιτητικό. Η Ντάναγουεϊ παίζει ακόμη και η ίδια – οι πρώτες λέξεις που ακούμε είναι ότι σπρώχνει ανυπόμονα τον σκηνοθέτη να ρίξει κάμερες στη σημερινή συνέντευξη που συνδέει τις πολλές αναμνήσεις και τους αυτοστοχασμούς μαζί.«Πρέπει να πυροβολήσουμε. Είμαι εδώ τώρα, έλα», λέει εξοργισμένη η Ντάναγουεϊ. Καθισμένη σε έναν άνετο καναπέ σε ένα ευάερο σαλόνι διαμερίσματος στη Νέα Υόρκη, λέει: «Αυτή είναι η χειρότερη θέση στον κόσμο. Δεν είμαι ευχαριστημένος με τίποτα εδώ». Αλλά όταν στη συνέχεια τραβάει, «Χρειάζομαι ένα ποτήρι νερό, όχι ένα μπουκάλι», ένα γρήγορο βλέμμα στην κάμερα δείχνει ότι γνωρίζει αρκετά καλά ώστε να κατέχει τη φήμη ως μέρος της περσόνας που δημιούργησε.
Αλλά είναι η Dunaway «δύσκολη», μια λέξη που εφαρμόζεται πολύ πιο συχνά στις γυναίκες στη βιομηχανία του θεάματος από τους άνδρες; Ή είναι απλώς μια «τελειομανής», σχολαστική σε κάθε λεπτομέρεια; Το ντοκιμαντέρ εμμέσως υποστηρίζει ότι οι δύο λέξεις είναι σχεδόν εναλλάξιμες για τους ηθοποιούς του κινηματογράφου. Καθιστά επίσης σαφές, μέσω της παραδοχής της ίδιας της Dunaway, ότι οι ασταθείς εναλλαγές της διάθεσης της διπολικής διαταραχής προκάλεσαν ακανόνιστη συμπεριφορά καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας της.
Ο γιος της Liam Dunaway O'Neill αναρωτιέται αν η μανιοκατάθλιψη δεν ήταν πάντα μέρος των παραστάσεων της μητέρας του: «Αν δεν πονούσε τόσο πολύ, θα ήταν τόσο καλή;»
Η Dunaway αναγνωρίζει την τάση να κρατά τα συναισθήματά της εμφιαλωμένα και θυμάται ότι πείστηκε από τον Elia Kazan, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών της με την Lincoln Center Repertory Company, να τα αφήσει όλα στις παραστάσεις της: «Με δίδαξε ότι τα συναισθήματά μου ήταν η δύναμή μου». Η εκπληκτική αγριότητά της σε ένα καλά επιλεγμένο κλιπ από τον βραβευμένο με Όσκαρ ρόλο της στο Network φαίνεται να υποστηρίζει αυτή τη θεωρία.
Η εγγενής ματαιοδοξία των παλαιών ντοκιμαντέρ όπως η Φαίη, φτιαγμένα με τη συμμετοχή του θέματος, καθιστούν ασυνήθιστο για τους σκηνοθέτες να είναι τόσο ειλικρινείς για μια από τις πιο ακανθώδεις πτυχές μιας διάσημης καριέρας. Πόσο μάλλον στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Αλλά η αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων εκ των προτέρων έχει αφοπλιστικό αποτέλεσμα εδώ. Η Ντάναγουεϊ διευκρινίζει ότι δεν βρίσκει δικαιολογίες: «Είμαι ακόμα υπεύθυνη για τις πράξεις μου». Αλλά ακούγοντάς την να μιλάει για τους αγώνες της με την ψυχική ασθένεια και αργότερα με τον αλκοολισμό, θέτει την εμπύρετη ένταση της δουλειάς της στην οθόνη υπό νέο πρίσμα.
«Είναι όλοι οι χαρακτήρες της σε έναν στην πραγματική ζωή», παρατηρεί ο γιος της. «Έβαλε λίγο από τον εαυτό της στους χαρακτήρες της και λίγο από τους χαρακτήρες της στον εαυτό της».
Μετά την πρεμιέρα της στις Κάννες - όπου η Dunaway παρακολουθεί συχνά εδώ και χρόνια και όπου μια εκπληκτική φωτογραφία της του 1970 από τον Jerry Schatzberg επιλέχθηκε για την επίσημη αφίσα του φεστιβάλ το 2011 - η Faye θα κάνει το ντεμπούτο της στο HBO και θα είναι διαθέσιμη για ροή στο Max αργότερα φέτος.
Έχοντας παράσχει κάποιο προσωπικό πλαίσιο, ο Bouzereau και ο εκδότης Jason Summers προχωρούν χρονολογικά, ξεκινώντας με μια ανακεφαλαίωση της ανατροφής της Dunaway ως παιδί του Νότου - που ονομάζεται Dorothy Faye - που μετακινούνταν κάθε δύο χρόνια όταν ο πατέρας της, ένας υπαξιωματικός του στρατού των ΗΠΑ, μεταστάθμευε. Η Dunaway λέει ότι η εμπειρία της την δίδαξε να μην δημιουργεί βαθιές προσκολλήσεις και πιθανώς εξηγεί γιατί η μέση διάρκεια των ρομαντικών σχέσεών της είναι δύο χρόνια.
Λέει λίγα για τον γάμο της με τον Βρετανό φωτογράφο Terry O'Neill, πέρα από τη σκηνοθεσία του διάσημου πλάνου δίπλα στην πισίνα του ξενοδοχείου Beverly Hills το πρωί μετά τη νίκη της στα Όσκαρ. Ακόμη λιγότερος χρόνος αφιερώνεται στον πρώτο σύζυγό της, τον ρόκερ Peter Wolf. Αλλά σκέφτεται ότι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, το παντρεμένο ιταλικό είδωλο της οθόνης με το οποίο ξεκίνησε μια παράνομη σχέση κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του A Place for Lovers, μπορεί να ήταν ο έρωτας της ζωής της.
Η ταινία εντοπίζει την καριέρα της ως ηθοποιός πίσω στη μετάβαση από τα θεατρικά θέατρα της γειτονιάς σε κολεγιακές παραγωγές ενώ ήταν στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Σύμφωνα με τον λογαριασμό της Dunaway, ήταν στο Broadway στο A Man for All Seasons μόλις έξι ημέρες μετά την αποφοίτησή της. Η έκθεση στη σκηνή της Νέας Υόρκης την έφερε στην προσοχή του παραγωγού Sam Spiegel, ο οποίος την έβαλε στην πρώτη της ταινία, The Happening, το 1967. Το Hurry Sundown του Otto Preminger ακολούθησε την ίδια χρονιά.
Αλλά ήταν η Bonnie και ο Clyde που την έκαναν σταρ, με τον σκηνοθέτη Arthur Penn να επικρατεί έναντι των επιφυλάξεων του πρωταγωνιστή του και παραγωγού Warren Beatty να επιλέξει την Dunaway σε έναν ρόλο για τον οποίο εξετάζονταν μεγαλύτερα ονόματα. Η βιομηχανία κατάργησε σταδιακά την αυτολογοκρισία του Κώδικα Παραγωγής εκείνη την εποχή και η γκανγκστερική ταινία ξαναέγραψε τους κανόνες για την απεικόνιση της βίας και της σεξουαλικής δυσλειτουργίας στην οθόνη.
«Με την Bonnie και τον Clyde, είχες την αίσθηση ότι το Band-Aid είχε εξαπατηθεί», λέει ο James Gray, ο οποίος σκηνοθέτησε την Dunaway στο The Yards. Ο Gray είναι ένας από τους λίγους συνεργάτες που μοιράζονται ιδέες, μαζί με τους Mickey Rourke (Barfly), Hawk Koch (Chinatown), Barry Primus (Puzzle of a Downfall Child) και Schatzberg, ο οποίος έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην τελευταία ταινία και συνδέθηκε ρομαντικά με την Dunaway για ένα διάστημα.
Επίσης, έδωσαν συνέντευξη σε δημοσιογράφους και μελετητές του κινηματογράφου, συμπεριλαμβανομένων των Annette Insdorf, Mark Harris, David Itzkoff, Julie Salamon και Michael Koresky. Η μακροχρόνια φίλη Sharon Stone, φορώντας ένα λουλούδι πέτου που είναι μεγαλύτερο από το κεφάλι της, μιλά για τη γενναιοδωρία και τη φιλία της Dunaway. Αυτό ξεκίνησε όταν ζήτησε να παρακολουθήσει την Dunaway σε μια φωτογράφιση και της είπαν: «Σίγουρα παιδί μου, απλά μείνε έξω από τη γραμμή των ματιών μου».
Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στην Chinatown, συμπεριλαμβανομένου ενός διασκεδαστικού ανέκδοτου για τον σκηνοθέτη Roman Polanski που βγάζει μια αδέσποτη τρίχα από το κύμα Marcel της Dunaway, εξαπολύοντας έναν καταιγισμό βωμολοχιών. Η Ντάναγουεϊ σημειώνει με καλό χιούμορ ότι ο συμπρωταγωνιστής της Τζακ Νίκολσον την αποκάλεσε χαϊδευτικά «Τρόμο», όπως στο «The Dreaded Dunaway».
Ακριβώς όπως η Chinatown αξιοποίησε την ευαισθητοποίηση της εποχής του Watergate για τις καταχρήσεις εξουσίας, το Network ήταν επίσης μια zeitgeisty απελευθέρωση, επισημαίνοντας την αμορφωσιά της αλήθειας στην τηλεόραση, καθώς το κέρδος επισκίαζε εντελώς κάθε ίχνος του μέσου ως δημόσιας υπηρεσίας. Ο σκηνοθέτης Sidney Lumet σε μια αρχειακή συνέντευξη θυμάται να λέει στην Dunaway ότι ο χαρακτήρας της, ένα αδίστακτο στέλεχος προγραμματισμού που νοιάζεται μόνο για τις βαθμολογίες, είχε μηδενική ευπάθεια και αν προσπαθούσε να της δώσει κάτι θα το έκοβε.
Οι σχολιαστές συζητούν την ανωμαλία μιας γυναίκας που απεικονίζεται ως όχι λιγότερο αδίστακτη παίκτης εξουσίας από οποιονδήποτε άνδρα, και κατά μία έννοια ήταν μια απίθανη κίνηση για την Dunaway, στο απόγειο της φήμης της, να αναλάβει έναν ρόλο που στερείται θεμελιωδώς ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτές οι παρατηρήσεις ταιριάζουν στη γενική εικόνα της να σπάει το στερεότυπο καλούπι των γυναικών της οθόνης ξεπερνώντας την τυπική σύζυγο, φίλη ή μητέρα.
Ορισμένες ταινίες από την κορυφή της καριέρας της αντιμετωπίζονται βιαστικά, όπως το The Thomas Crown Affair, ενώ άλλες όπως το Three Days of the Condor, το Little Big Man ή το The Towering Inferno εκπροσωπούνται μόνο σε σύντομα κλιπ ή στιγμιότυπα παραγωγής, αν όχι καθόλου.
Αλλά όποιος περιμένει από την Dunaway να αποσιωπήσει το ακούσιο κλασικό cult, Mommie Dearest, θα εκπλαγεί από τον έλεγχο που λαμβάνει. Παρά το γεγονός ότι εκφράζει μια «τεράστια συγγένεια» με την Joan Crawford ως χαρακτήρα, η Dunaway κοιτάζει πίσω στη βιογραφική ταινία ως ένα λάθος καριέρας, κατηγορώντας τον σκηνοθέτη Frank Perry ότι δεν της έδωσε καμία βοήθεια στη διαμόρφωση των σκηνών της ή στον έλεγχο της ερμηνείας της. Ο Στόουν συμφωνεί ότι η ερμηνεία ήταν λιγότερο θέμα από τον τρόπο με τον οποίο ο Πέρι πλαισίωσε τον χαρακτήρα: «Πες μου πώς παίζεις αυτόν τον ρόλο».
Η Mara Hobel, η οποία έπαιξε τη νεαρή Christina Crawford σε μερικές από τις πιο πολυσυζητημένες σκηνές παιδικής κακοποίησης, τονίζει ότι η Dunaway δημιούργησε πραγματική εμπιστοσύνη μεταξύ τους και ποτέ δεν είχε λόγο να φοβάται. Συγκινείται συζητώντας για τη χλευαστική υποδοχή της ταινίας.
Οι λάτρεις της Dunaway ως ένα υπέροχο εικονίδιο κατασκήνωσης πιθανότατα θα απογοητευτούν από την ελάχιστη εκπροσώπηση που δόθηκε στον κακό ρόλο της στο Supergirl. ο φωτογράφος μόδας τύπου Helmut Newton με διορατικά οράματα δολοφονίας στο Eyes of Laura Mars. ή την άγρια στροφή της ως αριστοκράτισσα του 17ου αιώνα που έγινε ληστής αυτοκινητοδρόμων στο The Wicked Lady, στο οποίο η Dunaway κυριολεκτικά μαστιγώνει τα ρούχα ενός ρομαντικού αντιπάλου στη δημόσια εκτέλεση του εραστή της.
Φαίνεται κρίμα που δεν είναι πρόθυμη να αγκαλιάσει μερικά από τα διασκεδαστικά πράγματα και η Bouzereau, της οποίας οι πιστώσεις περιλαμβάνουν υλικό από τα παρασκήνια της Chinatown, του Network και του Mommie Dearest, προφανώς ξέρει ποιος είναι το αφεντικό. Προσέχει να μην προσπαθήσει να την οδηγήσει οπουδήποτε δεν θέλει να πάει.
Ενώ γίνεται σύντομη αναγνώριση των ρόλων της στο Arizona Dream, Don Juan DeMarco και The Messenger, είναι κατανοητό ότι η Dunaway επιλέγει να μην σταθεί στην απότομη πτώση που πήρε η καριέρα της, ιδιαίτερα στη δεκαετία του '90. Τα Ναυπηγεία και η τηλεοπτική ταινία Gia του 1998 είναι από τους λίγους τίτλους εκείνης της περιόδου που άφησαν οποιοδήποτε πολιτιστικό αποτύπωμα.
Αυτό αντιμετωπίζεται μόνο με μια ματιά σε μια αναφορά στην καριέρα της ως «πριν και μετά τη Mommie Dearest», με το αδήλωτο υπόβαθρο ότι η βιομηχανία σπάνια δίνει στις γυναίκες άλλη ευκαιρία μετά από μια τέτοια οδυνηρή αποτυχία.
Μία από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις για την Ντάναγουεϊ ήταν ότι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την ταινία της για το έργο του Τέρενς ΜακΝάλι για τη Μαρία Κάλλας, Master Class, για την οποία αγόρασε τα δικαιώματα μετά την εθνική περιοδεία. Το πρότζεκτ ξεκίνησε γυρίσματα, με την Ντάναγουεϊ να προσαρμόζει το σενάριο, να σκηνοθετεί και να πρωταγωνιστεί, αλλά κατέρρευσε όταν στέρεψε η χρηματοδότηση. «Ήθελα πάρα πολλά εκείνη την εποχή», λέει, παραδεχόμενη ότι θα έπρεπε να είχε προσλάβει έναν έμπειρο σκηνοθέτη.
Για όσους από εμάς έχουμε αγαπήσει τη Faye Dunaway στις ταινίες, το ντοκιμαντέρ του Bouzereau θα είναι γλυκόπικρη θέαση. Επανεξετάζει τη σειρά των λαμπρών, φλογερών ερμηνειών της σε μια χούφτα κλασικών ταινιών του Νέου Χόλιγουντ, αλλά μας αφήνει επίσης να αναλογιστούμε πόσο βάναυσα παραγκωνίστηκε, ασυνήθιστα για μια σταρ του κινηματογράφου του αναστήματος της. Ευτυχώς, με βάση τα στοιχεία που παρουσιάζονται εδώ, η Dunaway φαίνεται να αποδέχεται τους λόφους και τις κοιλάδες της καριέρας της, αναδύοντας από αυτό το πορτρέτο ως μια γυναίκα της οποίας η δύναμη υπερτερεί της ευθραυστότητάς της.
Πλήρεις πιστώσεις
Φεστιβάλ Καννών (Cannes Classics)
Εταιρείες παραγωγής: HBO Documentary Films, Amblin Documentaries, σε συνεργασία με τη Nedland Media
Με τους: Faye Dunaway, Liam Dunaway O'Neill, Annette Insdorf, Barry Primus, Chris Andrews, David Itzkoff, Hawk Koch, James Gray, Jay Zimmer, Jerry Schatzberg, Julie Salamon, Mara Hobel, Mark Harris, Michael Koresky, Mickey Rourke, Margaret M. Roth, Robin Morgan, Rutanya Alda, Sharon Stone, Tova Laiter
Σκηνοθεσία: Laurent Bouzereau
Παραγωγή: Λοράν Μπουζερό, Μάρκους Κιθ, Τζάστιν Φάλβεϊ, Ντάριλ Φρανκ
Διεύθυνση παραγωγής: Νάνσι Έιμπραχαμ, Λίζα Χέλερ, Σάρα Ροντρίγκεζ
Διεύθυνση φωτογραφίας: Travers Jacobs, Chris Johnson, Toby Thiermann
Μουσική: Tyler Strickland
Μοντάζ: Jason Summers
1 ώρα και 30 λεπτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου