Στη σύγχρονη εποχή, ο πόλεμος έχει γίνει τόσο οικείος σε εμάς όσο ένας οικογενειακός φίλος. Μαίνεται σε μέρη όπως η Ουκρανία, η Παλαιστίνη, το Σουδάν, το Αφγανιστάν, αλλά βλέπουμε έθνη να κοιμούνται, ηγέτες να μιλούν χωρίς να αναλαμβάνουν καμία ουσιαστική δράση.
Κάθε μέρα οι ειδήσεις είναι γεμάτες εικόνες θανάτου και ανείπωτα επίπεδα ανθρώπινου πόνου. Οι κατάλογοι των θυμάτων υψώνονται ανάμεσα στα σπασμένα ερείπια της ζωής των ανθρώπων.
Όλα αυτά ενώ οι ιθύνοντες αποτυγχάνουν να ενεργήσουν με βάση τις βασικές αρχές της δικαιοσύνης και του δικαιώματος να αισθάνονται ασφαλείς.
Η Shirley εμπνεύστηκε να γράψει αυτό το κομμάτι, ενώ συλλογιζόταν το ερώτημα γιατί οι ουρανοί πάνω από την Ουκρανία δεν είναι κλειστοί όπως ήταν αλλού. Εάν μια πορεία δράσης αποδειχθεί ότι βοηθά μια χώρα, τότε γιατί να μην την χρησιμοποιήσουμε σε άλλες περιοχές που πλήττονται από παρόμοιες συγκρούσεις;