Οι ταινίες θα πρέπει να μαθαίνουν από τις τηλεοπτικές εκπομπές - και να κάνουν καλύτερη δουλειά ειδοποιώντας το κοινό όταν ένα έργο περιέχει ευαίσθητο περιεχόμενο, γράφει η Bridgette Stumpf, ιδρύτρια και εκτελεστική διευθύντρια του Network for Victim Recovery of DC.
Η νέα ταινία It Ends With Us με πρωταγωνιστές τους Blake Lively και Justin Baldoni προωθείται ως μια ιστορία αγάπης όπου μια νεαρή γυναίκα παρασύρεται σε ένα φλερτ με έναν ισχυρό νευροχειρουργό. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στην ταινία, και ειδικά στο βιβλίο στο οποίο βασίζεται, η πραγματική ιστορία είναι μια ισχυρή αναπαράσταση της πολυπλοκότητας και των σπαραγμών της ενδοοικογενειακής βίας.
Το βιβλίο της συγγραφέως Colleen Hoover και η ταινία αποτυπώνουν πώς το ιστορικό και μη αντιμετωπίσιμο τραύμα γεννά άλλα τραύματα. Το σημείο πρόκλησης όταν σκεφτόμαστε την αυθεντική αφήγηση με πιστότητα καθώς σχετίζεται με αυτά τα θέματα δεν είναι μόνο για αυτές τις ιστορίες, αλλά για το πώς προετοιμάζουμε τους ανθρώπους για αυτές και πώς τους φροντίζουμε μετά.
Αποσιωπώντας το περιεχόμενο ενδοοικογενειακής βίας στο μάρκετινγκ της ταινίας και μη παρέχοντας προειδοποιήσεις περιεχομένου πριν από την έναρξη της ταινίας, το It Ends With Us τελικά αποτυγχάνει τους επιζώντες που υποτίθεται ότι υποστηρίζει.
Ως εκτελεστικός διευθυντής του Network for Victim Recovery of DC (NVRDC), ενός οργανισμού που υποστηρίζει να διασφαλιστεί ότι τα άτομα που επηρεάζονται από το έγκλημα έχουν ουσιαστικά δικαιώματα και πρόσβαση σε υποστηρικτικές υπηρεσίες για τον μετριασμό των αρνητικών επιπτώσεων του τραύματος μετά τη θυματοποίηση, το προσωπικό μας υποστηρίζει καθημερινά επιζώντες ενδοοικογενειακής βίας. Αυτό που είναι σημαντικό για αυτούς τους επιζώντες είναι να αισθάνονται ασφαλείς και να βλέπουν έναν κόσμο όπου η λογοδοσία υπάρχει και έχει σημασία. Περισσότερο από το 83% των ανθρώπων που βοηθάμε είναι γυναίκες ή προσδιορίζονται ως γυναίκες και ένα ανησυχητικό 79% των περιπτώσεων NVRDC αφορούν σεξουαλική επίθεση ή / και βία από στενό σύντροφο.
Όταν παρακολουθούσαμε την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα με έναν συνάδελφο τη νύχτα των εγκαινίων, η πρώτη μας αντίδραση καθώς τελείωνε η ταινία ήταν η απογοήτευση που δεν προσφέρθηκαν αμέσως πόροι για τους επιζώντες μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους. Αργότερα, υπήρξε ένα μήνυμα τέλους, αν και ήρθε αφού πολλοί είχαν φύγει: «Εάν εσείς ή κάποιος που γνωρίζετε βιώνει ενδοοικογενειακή βία, η βοήθεια είναι διαθέσιμη. Επισκεφθείτε www.nomore.org για περισσότερες πληροφορίες και υποστήριξη."
Και οι δύο γνωρίζαμε ότι η ταινία πρέπει να επηρέασε τους ανθρώπους σε αυτό το δωμάτιο, καθώς, στατιστικά, περισσότερες από μία στις τρεις γυναίκες (35,6%) και περισσότεροι από ένας στους τέσσερις άνδρες (28,5%) στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βιώσει σωματική βία, βιασμό ή καταδίωξη από έναν οικείο σύντροφο στη διάρκεια της ζωής τους, σύμφωνα με τον Εθνικό Συνασπισμό κατά της Ενδοοικογενειακής Βίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να απεικονίζουμε την ενδοοικογενειακή βία σε φιλμ. Θα έπρεπε, αλλά θα πρέπει να παρέχουμε τις κατάλληλες προειδοποιήσεις στους θεατές πριν από τους τίτλους έναρξης για να διασφαλίσουμε ότι κάθε επιζών τραύματος που θα ήθελε να φύγει, μπορεί. Αυτό είναι κάτι που γίνεται συνήθως στις τηλεοπτικές εκπομπές και πρέπει να υιοθετηθεί για ταινίες, γιατί όταν έχουμε επιβιώσει από μια τραυματική εμπειρία όπως η ενδοοικογενειακή βία και βλέπουμε παρόμοια ερεθίσματα στο μέλλον, δεν θυμόμαστε απλώς τη δική μας εμπειρία, την ξαναζούμε.
Στο έργο φροντίδας μας που βασίζεται στο τραύμα, γνωρίζουμε ότι το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε τους επιζώντες τραύματος όταν πρόκειται να βιώσουν κάτι σαν το τραύμα τους είναι να τους ενημερώσουμε τι έρχεται πρώτο, επόμενο και τελευταίο. Ενώ οι περισσότερες αντιδράσεις επιζώντων στο τραύμα είναι κοινωνικά αποδεκτές - εξάντληση, σύγχυση, θλίψη, άγχος, διέγερση, μούδιασμα - οι καθυστερημένες αντιδράσεις στο τραύμα μπορεί να περιλαμβάνουν αναδρομές στο παρελθόν, διαταραχές ύπνου, φόβο υποτροπής, κατάθλιψη και χειρότερα. Μια απλή σημείωση προς το κοινό σχετικά με το τι θα απεικονιστεί είναι ένας εύκολος τρόπος για τη βιομηχανία ψυχαγωγίας να αρχίσει να κινείται προς την αφήγηση ιστοριών που ανταποκρίνονται στο τραύμα. Η βιομηχανία το κάνει ήδη αυτό προσφέροντας υποστήριξη και πόρους όταν το περιεχόμενο ασχολείται με την αυτοκτονία.
Ενώ επικροτώ την κα Lively για τη δήλωσή της στην ιστορία της στο Instagram, η οποία αναγνώρισε πόσο διαδεδομένο είναι αυτό το ζήτημα στις ΗΠΑ, πολλοί άνθρωποι δεν θα το δουν αυτό. Αντί για μια δήλωση εκ των υστέρων, η ταινία θα μπορούσε να κάνει μια ισχυρή δήλωση, πιστή στις προθέσεις της, συνεργαζόμενη με την Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για την Ενδοοικογενειακή Βία ή ακόμα και προσφέροντας υπερ-τοπικούς πόρους με βάση το θέατρο στο οποίο προβάλλεται η ταινία. Περισσότερη επικοινωνία είναι καλύτερη και αυτά τα ίδια συναισθήματα θα έπρεπε να είχαν προβληθεί στο θέατρο αμέσως μετά την ταινία.
Όταν ξεκίνησε να δημιουργεί αυτή την ταινία, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Baldoni ήθελε να βεβαιωθεί ότι η ταινία δεν είχε «ανδρικό βλέμμα» και έλαβε υποστήριξη από το NO MORE, ένα ίδρυμα αφιερωμένο στον τερματισμό της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας. Αυτό δείχνει ότι ο κ. Baldoni είχε τις καλύτερες προθέσεις για τους επιζώντες όταν ξεκίνησε να δημιουργεί αυτή την ταινία. Με λίγες μόνο προσθήκες, θα μπορούσε να είχε κολλήσει την προσγείωση.
Θα ήθελα να δω το Χόλιγουντ να υιοθετεί μια προσέγγιση βασισμένη στο τραύμα τόσο στη διαδικασία πριν όσο και μετά την παραγωγή. Αυτό θα σήμαινε την αναγνώριση της πραγματικότητας ότι ένα υψηλό ποσοστό μελών του κοινού (δεδομένων των ποσοστών επικράτησης) έχουν επηρεαστεί από αυτό το ζήτημα με κάποιο τρόπο και την παροχή βοήθειας σε όσους μπορεί να χρειαστεί να υποστηρίξουν κάποιον στη ζωή τους που επηρεάζεται από ενδοοικογενειακή βία. Οι περισσότεροι επιζώντες ενδοοικογενειακής βίας αναζητούν πρώτα φροντίδα από έναν φίλο (όπως έκανε και η Lily), οπότε οπλίζοντας όχι μόνο εκείνους που πλήττονται από ενδοοικογενειακή βία αλλά και κάθε φίλο και μέλος της οικογένειας που είδε το It Ends With Us θα βοηθούσε την ταινία να συνειδητοποιήσει τον σκοπό του βιβλίου ως μια ισχυρή απεικόνιση του τραύματος που είναι πολύ συνηθισμένο στη ζωή μας σήμερα.
Η Bridgette Stumpf είναι ιδρύτρια και εκτελεστική διευθύντρια του Network for Victim Recovery of DC (NVRDC). Είναι πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια αστυνομίας στο Maryland από το 2009 και υπηρέτησε ως καθηγήτρια μερικής απασχόλησης στο Πανεπιστήμιο George Washington, διδάσκοντας Θύματα, Θυματοποίηση &; Σύστημα. Επιλέχθηκε ως νικήτρια της υποτροφίας κοινωνικής επιχείρησης 2020 από το Harvard Business School (HBS) Club of Washington, DC και τιμήθηκε ατομικά με το βραβείο Sandra H. Robinson Women's Caucus 2022 από την Ένωση Δικηγόρων Δίκης της DC.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου