Η Jamie Lee Curtis και ο Kiernan Shipka πρωταγωνιστούν επίσης σε αυτή τη ματιά πίσω από τις πούλιες, τα φτερά και το νέον στις ζωές των γυναικών μόλις διαλυθούν τα όνειρά τους.
Το The Last Showgirl της Gia Coppola είναι ένα ονειρικό, μελαγχολικό πορτρέτο μιας βετεράνου χορεύτριας του Λας Βέγκας που παραπαίει από την είδηση ότι η καριέρα της έχει φτάσει στην ημερομηνία λήξης της.
Η ταινία είναι τόσο λεπτή όσο τα φτερά που ο χαρακτήρας του τίτλου, Shelly - τον οποίο υποδύεται η Pamela Anderson με μια αδιάλυτη αίσθηση σπαραγμού - συνεχίζει να σκίζει στο σκηνικό της κοστούμι. Η ιστορία πιο συχνά παρασύρεται παρά προχωρά, ευνοώντας την ατμόσφαιρα έναντι της ουσίας σε μερικές πάρα πολλές σκηνές χωρίς λόγια παρατηρώντας τη Shelly να περιπλανιέται ή να χορεύει ή απλά κοιτάζοντας την άβυσσο σε ηλιόλουστους χώρους στάθμευσης, σε στέγες και δρόμους, λουσμένη στη λάμψη του φακού και τη λαμπερή παρτιτούρα του Andrew Wyatt.Μετά το πολλά υποσχόμενο μεγάλου μήκους ντεμπούτο της το 2013 Palo Alto και τη δεύτερη φοίτησή της επτά χρόνια αργότερα με το Mainstream, η Coppola φαίνεται πιο δέσμια από ποτέ στο ιμπρεσιονιστικό στυλ της θείας Sofia. Αλλά η νέα ταινία - γραμμένη από την Kate Gersten, μέλος της φυλής Coppola εξ αγχιστείας - δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διαπεραστική συναισθηματική οικειότητα, ας πούμε, The Virgin Suicides, Lost in Translation ή Priscilla, ακόμα κι αν η ακατέργαστη μελέτη χαρακτήρων στο κέντρο της χτίζει σταθερά οδυνηρότητα.
Η Shelly, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά για μια οντισιόν χορού με ένα καμαρωτό καπέλο του οποίου οι κρυστάλλινες χάντρες φαίνεται μια υπολογισμένη προσπάθεια να τραβήξει την προσοχή μακριά από την ηλικία της, είναι μια 30χρονη βετεράνος μιας επιθεώρησης που ονομάζεται Le Razzle Dazzle, η τελευταία επιζήσασα στο Vegas Strip μιας ψυχαγωγίας του παρελθόντος που περιγράφεται γραφικά ως «σόου βυζιά και φτερά». Αλλά αυτή η σταθερή δουλειά πρόκειται να φύγει από κάτω της, καθώς η επιθεώρηση ακολουθεί το δρόμο του δεινοσαύρου, για να αντικατασταθεί από ένα σέξι μπουρλέσκ τσίρκο.
Παρόλο που έχει ανακατευτεί στο πίσω μέρος της σκηνής, περιτριγυρισμένη από χορευτές δεκαετίες νεότερους, η ταυτότητα της Shelly παρέμεινε άρρηκτα συνδεδεμένη με την παράσταση. Μπαίνει σε μια δίνη όταν ο διευθυντής σκηνής Eddie (Dave Bautista), με τον οποίο έχει προσωπική ιστορία, ρίχνει τη βόμβα ότι κλείνουν σε δύο εβδομάδες.
Για τη Shelly, το Le Razzle Dazzle ανήκει σε μια σεβάσμια ιστορία ψυχαγωγίας που εκτείνεται πίσω στα καμπαρέ Lido του Παρισιού που γεννήθηκαν στα μεταπολεμικά χρόνια. Βλέπει τον εαυτό της ως πρεσβευτή αυτής της κληρονομιάς. Για τους νεότερους συναδέλφους της, όπως η Jodie (Kiernan Shipka) και η Marianne (Brenda Song), οι οποίοι έλκονται προς τη Shelly σχεδόν ως μητρική φιγούρα, είναι απλώς μια δουλειά ή ένας τρόπος να φύγουν από το σπίτι και να αποκτήσουν οικονομική ανεξαρτησία.
Ακόμα πιο απορριπτική είναι η κόρη της Shelly, Hannah (Billie Lourd). Τελικά αποδέχεται την πρόσκληση της μητέρας της να δει την επιθεώρηση στις τελευταίες μέρες της, αποκαλώντας την κουτσό σκουπίδι και αποσυναρμολογώντας τους παραληρηματικούς ισχυρισμούς της Shelly για ιστορική σημασία υποτιμώντας την ως «γυμνή παράσταση».
It’s a sign of how deep Shelly’s personal investment in Le Razzle Dazzle runs that she storms out of her dressing room and risks landing back at square one in her efforts to mend fences with Hannah, who resents her mother’s choice to parade around in rhinestones every night instead of being a stable presence in her daughter’s life.
A different perspective on women aging out of work for which “sexy and young” are the chief requirements comes from Shelly’s old friend Annette (Jamie Lee Curtis), a former showgirl now serving cocktails on the casino floor and losing shifts to fresher faces. Annette has seen it all, providing loud, world-weary commentary while sucking down margaritas. But when she, like Jodie, turns to Shelly for help, the latter is too caught up in her existential crisis to have time for them.
Another performance from Curtis’ wig period, Annette sees her go even larger than Donna, the pickled mess of a mother on The Bear. She looks like a tanning bed accident, with her caked on aquamarine eye shadow, frosted lip gloss and a shag cut that probably dates back to the ‘80s. Her meltdown at work, which blurs the line between fantasy and reality, has her stepping up, uninvited, onto a mini-podium in her tacky red and gold bellhop uniform and launching into a sad, sexual dance to “Total Eclipse of the Heart,” as casino customers walk by paying no attention.
Both Annette as a character and Curtis’ pantomime take on her jolt us out of a movie Coppola has clearly conceived as a soulful, sensitive alternative to gaudy screen depictions of similar milieus, like Showgirls and Burlesque. Even the gutsiness of a staff locker room scene in which Curtis refuses to conceal what a near-naked 65-year-old body looks like makes the actress’ no-vanity performance into its own kind of vanity gimmick.
The movie is on steadier ground when it stays close to Shelly, inevitably inching into meta territory as it finds the overlap between the showgirl’s glory days fading into obsolescence and Anderson’s transition of late away from the Baywatch babe to the makeup-free candor of a late-50s woman unwilling to be a slave to unrealistic standards for female beauty.
If the breathy Marilyn voice and constant, nervous verbal diarrhea wear thin at times, Anderson’s transformative performance is undeniably affecting, offering illuminating insights into both the character and the actress playing her, who has had to struggle to be taken seriously. This role should mark a turning point on that front.
Shipka also makes an impression as a young woman who seems coolly self-possessed until realizations about her choices sink in; her demonstration of the moves required of dancers in the erotic circus is hilarious. Lourd walks the tricky line of a daughter wary of letting her mother — whom she calls Shelly, never mom — into her life but at the same time craving closeness. The real surprise is Bautista, who displays a new depth of feeling as a kind, caring man whose respect for Shelly is still tinged with romantic affection.
Coppola’s cousin Jason Schwartzman makes a brief appearance as a director pushed to brutal honesty when Shelly gets hysterical, demanding to know why her audition (to Pat Benatar’s “Shadows of the Night”) was “not what we’re looking for.”
Even if The Last Showgirl feels slender overall, more consistently attentive to aesthetics and atmosphere than psychological profundity, there’s moving empathy in its portrait of Shelly and women like her, their sense of self crumbling as they become cruelly devalued.
Full credits
Venue: Toronto International Film Festival (Special Presentations)
Production companies: Utopia Originals, in association with Pinky Promise, Digital Ignition Entertainment, High Frequency Entertainment
Cast: Pamela Anderson, Dave Bautista, Jamie Lee Curtis, Kiernan Shipka, Brenda Song, Billie Lourd, Jason Schwartzman
Director: Gia Coppola
Screenwriter: Kate Gersten
Producers: Robert Schwartzman, Natalie Farrey
Executive producers: Dani Koenigsberg, Nick Darmstaedter, Michael Clofine, Jessamine Burgum, Kara Durrett, Alex Orlovsky, Jack Selby
Director of photography: Autumn Durald Arkapaw
Production designer: Natalie Ziering
Costume designer: Jacqui Getty
Music: Andrew Wyatt
Editors: Blair McClendon, Cam McLauchlin
Sales: Goodfellas, CAA
1 hour 25 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου