Ένας Έλληνας εφοπλιστής μπαίνει σε τράπεζα της 5ης λεωφόρου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης και ζητά να μιλήσει με τον υπεύθυνο δανείων.
«Πρέπει να επιστρέψω στην Ελλάδα για ένα μήνα» του λέει, «και χρειάζομαι ένα ταχύρυθμο δάνειο 10000 δολαρίων».
Ο υπάλληλος τον ενημερώνει ότι η τράπεζα προαπαιτεί κάποιες εγγυήσεις για να εγκρίνει το δάνειο. Ο Έλληνας βγάζει από την τσέπη του και του δίνει τα κλειδιά μιας Ferrari.
«Το αυτοκίνητο είναι παρκαρισμένο ακριβώς έξω από το κατάστημα» λέει στον υπάλληλο και του παραδίδει την άδεια κυκλοφορίας και την ασφάλεια.
Ο υπάλληλος ρωτά το διευθυντή του κι εκείνος φυσικά δίνει έγκριση να παραλάβει το αυτοκίνητο ως εγγύηση.
Όταν φεύγει ο Έλληνας, τα υψηλόβαθμα στελέχη της τράπεζας κάνουν μεγάλη καζούρα πίσω από την πλάτη του.
«Άκου εκεί να εγγυηθεί 10 ψωροχιλιάρικα με μία Ferrari 250 χιλιάδων δολαρίων», ακούστηκε να λέει ο διευθυντής. Ένας υπάλληλος βγαίνει έξω, μπαίνει στη Ferrari και την οδηγεί προς το υπόγειο γκαράζ της τράπεζας για ασφάλεια.
Δύο εβδομάδες αργότερα εμφανίζεται ο Έλληνας εφοπλιστής, επιστρέφει τα 10000 δολάρια. και πληρώνει τον τόκο των 30 δολαρίων και 82 σεντς. Τον ρωτάει τότε ο υπάλληλος:
«Αγαπητέ κύριε, σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη, είμαστε υπόχρεοι για τη συναλλαγή με την τράπεζά μας.
Ωστόσο θα θέλαμε μία εξήγηση γιατί έχουμε μπερδευτεί. Κάνοντας τυπικό έλεγχο στο λογαριασμό σας είδαμε ότι είστε εκατομμυριούχος. Θα ήθελα να σας ρωτήσω, αν μου επιτρέπετε: γιατί μπήκατε σε τέτοια διαδικασία για ένα δάνειο 10000 δολαρίων»;
Και ο Έλληνας απαντά λακωνικά: «Κατά τη γνώμη σας που θα μπορούσα να βρω θέση πάρκινγκ για τη Ferrari μου στην καρδιά του Μανχάταν για δύο εβδομάδες με 30 δολάρια και 82 σεντς με την ελπίδα να τη βρω στην επιστροφή μου;»
