Αντώνης Λουδάρος
Ο Αντώνης Λουδάρος είναι ένας ηθοποιός μεγάλου βεληνεκούς. Όπως και κάποιοι άλλοι – λίγοι – σπάνιοι και χαρισματικοί άνθρωποι, θα άξιζε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό από αυτό που έχει να του προσφέρει η Ελλάδα. Η ποιότητα του ταλέντου του, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την υποκριτική και κάποια πολύ ιδιαίτερα και δυσεύρετα χαρακτηριστικά, τον κατατάσσουν στους κορυφαίους ηθοποιούς, που θα μπορούσε με άνεση να ξεδιπλώσει τις αρετές του κάτω από την καθοδήγηση των αδελφών Ταβιάνι, για παράδειγμα.
Ο Αντώνης είναι Ταύρος.
Τα παιδικά μου χρόνια… Κλασική ελληνική οικογένεια. Μεγάλωσα στην Δάφνη. Γειτονιά, πολλά παιδιά για να παίζουμε, πολύ ζεστές σχέσεις. Πέρασα μια πολύ όμορφη παιδική ηλικία, πολύ γεμάτη. Κυρίως γιατί και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές, υπήρχε πάντα πολύ χιούμορ στο σπίτι μου. Αλλά ξέρεις πού γεννήθηκα; Σε ένα μαιευτήριο του κέντρου της Αθήνας, που πια δεν υπάρχει. Στη θέση του έγινε το Θεατρικό Μουσείο!
Πολύ σημαδιακό, να γεννηθεί ένας ηθοποιός στον χώρο που θα γινόταν το Θεατρικό Μουσείο!
Ναι, αλλά και πολύ πικρό να μην υπάρχει πια το Θεατρικό Μουσείο. Κάποια πράγματα ξεπερνούν τα όρια. Όση ένδεια και να υπάρχει, αυτό, το να μην έχει η Ελλάδα της Τραγωδίας, η χώρα που εφηύρε το θέατρο, που το χάρισε στην ανθρωπότητα Θεατρικό Μουσείο, είναι ταπείνωση, δεν είναι θέμα χρημάτων. Αλλά, κάποιοι σκέφτηκαν, τι να το κάνουμε το θεατρικό Μουσείο, περιττό, πολυτέλεια. Στην χώρα που γεννήθηκε ο πολιτισμός, δεν έχουμε πολιτισμό, με απόφαση κάποιων σε ένα γραφείο!
Δεν έχει σημασία νομίζω πώς την βιώνω εγώ. Σημασία έχει τι συμβαίνει γύρω μας. Δεν μπορώ να ζήσω έτσι όπως είναι τα πράγματα, οργίζομαι, λυπάμαι, νιώθω ανήμπορος. Περπατάω στην Αθήνα που λατρεύω κι οι σκηνές είναι κάτι παραπάνω από τραγικές. Δεν ξέρω αν τα πράγματα στην οικονομία είναι χειρότερα από ό,τι μας τα λένε, ή είναι καλύτερα και έχουν κάνει κάτι ανήκουστο και φτάσαμε εδώ. Αλλά εδώ, υπάρχει όχι φτώχια, υπάρχει πείνα. Το βλέπω καθημερινά. Δεν το ζω προσωπικά, αλλά η ανασφάλεια είναι τεράστια. Αλλά, άστο αυτό, άσε την ανασφάλεια. Η εικόνα αυτή της Ελλάδας συνολικά, δεν αντέχεται, μιλάμε για ανθρώπους, δεν μιλάμε για αριθμούς.
Ας έρθουμε στην θεατρική πραγματικότητα. Κωμωδία ή δράμα, τι θα διάλεγες;
Δεν χρειάζεται να διαλέξω. Αγαπάω το θέατρο πάρα πολύ. Είτε κωμωδία κάνω είτε δράμα, εγώ κάνω Θέατρο.
Είμαι απίστευτα δεμένος με την θεατρική πράξη. Είναι ο φυσικός μου χώρος. Όταν είμαι στην σκηνή, αισθάνομαι οικοδεσπότης. Έρχεται ο κόσμος και είναι ο φιλοξενούμενός μου, με την πιο άγια έννοια του όρου. Πρέπει να τον περιποιηθώ, να τον κεράσω ό,τι έχω, να του βγάλω ό,τι καλύτερο υπάρχει σε αυτόν τον χώρο, δηλαδή να του δώσω την ψυχή μου. Προσπαθώ κάθε βράδυ να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου.
Νιώθεις πώς μέσα από τις ερμηνείες σου και από την επαφή σου με τον κόσμο, ίσως και να παρεμβαίνεις στις ζωές τους; Δεν είναι μαγικό αυτό με κάποιον τρόπο;
Ασφαλώς και είναι. Είναι περίεργο, είναι ένα νήμα που σε δένει με τον άλλον άνθρωπο. Παύεις να είσαι ξένος με τον άλλον.
Ναι, αυτό υπάρχει ως θέμα. Και κάποιες φορές, με έχουν ρωτήσει, αν θα πρέπει να το κάνουν ή όχι. Αλλά, δεν μπορώ να πάρω απέναντί τους περισσότερη ευθύνη, να πω κάντο ή μην το κάνεις. Δεν δίνω συμβουλές, γιατί δεν φτάνει να λες: «θέλω να γίνω ηθοποιός». Πρέπει να λες «θα γίνω ηθοποιός». Το πρώτο είναι μια ευχή, απλά. Η θέληση όμως, απαιτεί δουλειά και πολύ μεγάλη αφοσίωση. Αν το θέλει κάποιος πραγματικά, θα γίνει ηθοποιός ο κόσμος να χαλάσει!
Εσύ, πώς έγινες ηθοποιός αλήθεια;
Ξεκίνησα να λέω ποιήματα στο σχολείο, και ποίημα στο ποίημα βρέθηκα στα σκαλιά του Εθνικού Θεάτρου!
Το ήθελες από μικρός;
Μάλλον οι δάσκαλοι και οι καθηγητές το έβλεπαν επάνω μου ότι είχα κλίση. Εμένα μου άρεσε να απαγγέλω, να συμμετέχω στα θεατρικά του σχολείου. Ένιωθα ευτυχία μέσα σε αυτήν την διαδικασία. Οι δάσκαλοι και μετά οι καθηγητές μου, μου έλεγαν ότι πρέπει να γίνω ηθοποιός οπωσδήποτε. Και κάπως έτσι, χωρίς κανένα πλάνο, βρέθηκα να δίνω εξετάσεις στην Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και να περνάω.
Δεν σκέφτηκες να κάνεις ποτέ κάτι άλλο;
Δεν πρόλαβα! Όλα έγιναν με ένα τρόπο μαγικό. Μπήκα αμέσως στην Σχολή, και εκεί συνάντησα και είχα δασκάλους, τους ίδιους ανθρώπους που είχαν διδάξει τον Αλεξανδράκη και την Βουγιακλάκη. Πολύ μεγάλο δέος. Οι καθηγητές μας ήταν πολύ μεγάλες προσωπικότητες, η Αντιγόνη Βαλάκου, η Μαίρη Αρώνη, ο Νίκος Τζόγιας, πρόλαβα τον Ιάκωβο Ψαρά. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα. Ενώ δεν το είχα πιστέψει ότι θα γίνω ηθοποιός, όλο αυτό μου φαινόταν σαν ψέμα, τελικά, μέρα την μέρα, έμεινα και συνέχισα και ακόμα δεν το έχω πιστέψει! Έχω ακόμα την χαρά του ερασιτέχνη. Δεν μπορώ να πω ότι το έχω χωνέψει πως είμαι ηθοποιός.
Πότε δηλαδή το συνειδητοποίησες, έχει ενδιαφέρον.
Ποτέ! Αυτό σου λέω. Παράσταση στην παράσταση γινόμουν ηθοποιός, και ακόμα είμαι στην διαδικασία του να μην το έχω πιστέψει. Δεν μπορώ να το δω σαν επάγγελμα. Είναι μια απίστευτη διαδικασία, που την χαίρομαι κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάθε πρόβα, κάθε παράσταση.
Ναι, αλλά είσαι πολύ επιτυχημένος και αγαπητός. Πώς εισπράττεις αυτήν σου την σχέση με τον κόσμο;
Είχα την τύχη να με γνωρίσει ο κόσμος μέσα από το θέατρο. Αυτό, μπορώ και να το υπερηφανευτώ, γιατί συνήθως οι ηθοποιοί στην Ελλάδα γίνονται γνωστοί μέσω της τηλεόρασης. Όταν έπαιξα τηλεόραση, που δεν έκανα και πολλή, ο κόσμος ήδη με ήξερε. Είναι μια σχέση που χτίζεται κάθε βράδυ εδώ και 25 χρόνια.
Ξέρεις, εγώ αγαπάω πάρα πολύ το μουσικό θέατρο. Θα ήθελα κάποια στιγμή, αλλά όχι ακόμα, να κάνω παράσταση τον Βιολιστή στην Στέγη. Είναι όνειρο ζωής. Άλλα όνειρα δεν έχω θεατρικά. Δεν θέλω να παίξω ρόλους. Δεν με νοιάζει να σου πω την αλήθεια και το πολύ καλό και σπουδαίο έργο. Αν η συνεργασία είναι καλή, και αν υπάρχει ένα όραμα ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στους ηθοποιούς, με όλα τα μέσα, μπορείς να χτίσεις μια γέφυρα και να συναντήσεις τον κόσμο στην πλατεία. Ούτε οι ρόλοι έχουν σημασία, ούτε τίποτα. Η ενέργεια που παράγεται έχει την αξία και την σπουδαιότητα.
Τι προσπαθείς εσύ να κάνεις μέσα από τους ρόλους σου, ποιο είναι το ζητούμενο που έχεις;
Σε κάθε ρόλο προσπαθώ να βρω μια χαραμάδα και να βγάλω το φως του έξω. Θέλω να επικοινωνήσω με τον κόσμο, αλλά με τέτοιον τρόπο που σε κάθε περίπτωση να του δίνω χαρά και ελπίδα. Θέλω να τους συντροφεύω και μετά που θα φύγουν από το θέατρο, να έχουν πάρει κάτι που θα τους βοηθήσει να βγάλουν την μέρα τους.
Διαφωνώ με αυτήν την τέχνη. Να παίξω έναν αρνητικό ρόλο, ναι. Αλλά, με ένα έργο συνολικά, να βγαίνει μοχθηρία και να υμνείται στην ουσία – όχι, δεν θα το έκανα. Για μένα είναι πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα. Ο καθένας έχει την αποστολή του στη γη. Εγώ, είμαι άγγελος του καλού. Έχω έρθει για να κάνω καλό με όποιον τρόπο μπορώ. Δεν εννοώ ότι δεν έχω βλάψει ανθρώπους. Αλλά δεν το έκανα από πρόθεση. Οι πράξεις μου οι συνειδητές, έχουν να κάνουν με το καλό, αυτό θέλω, αυτό υπηρετώ.
Θέλεις να μας πεις λίγο για αυτές τις παραστάσεις λοιπόν, που κάνετε εσύ και οι φίλοι σου ως προσφορά;
Είναι ωραίες στιγμές. Μαζευόμαστε και παίζουμε σε νοσοκομεία. Τραγουδάμε, απαγγέλλουμε, είναι σαν πάρτι περισσότερο. Τώρα μέσα στις γιορτές στις 30 Δεκεμβρίου, θα πάμε στο ογκολογικό τμήμα του νοσοκομείου Παίδων. Και μας λένε οι νοσηλεύτριες, πόσο καλό κάνουν αυτές οι παραστάσεις στα παιδιά, πόσο τις περιμένουν. Μου αρέσει να παίζουμε σε νοσοκομεία. Ο πόνος είναι στο χέρι μας να απαλύνει, με όποιον τρόπο νομίζει και μπορεί ο καθένας. Απλά, δεν γίνεται να μην κάνουμε τίποτα. Δεν είναι ηθικό.
Το CD για το Σπίτι του Ηθοποιού πώς προέκυψε;
Ήθελα να γίνω Άγιος Βασίλης και τα κατάφερα. Η δουλειά που γίνεται στο Σπίτι του Ηθοποιού από την Άννα Φόνσου, είναι γνωστή, είναι εξαιρετική. Ήθελα να συμβάλλω. Και κάναμε αυτό το CD με την MINOS EMI, που λέγεται Χριστούγεννα Αγκαλιά. Είναι τραγούδια που τα ερμηνεύουμε πολλοί ηθοποιοί, ο Κώστας Βουτσάς, που συμμετείχε με όλη του τη χαρά, ο Μπεγνής, ο Αθερίδης, η Καρύδη, η Τρύπη, οι αδελφές Μαγγίρα, η Σαλίνα, η Μαρίνα Σπανού και εγώ. Όπου μπορούμε να κάνουμε κάτι, πρέπει να το κάνουμε. Εμείς έχουμε προσφέρει τα δικαιώματα από τις πωλήσεις για πάντα στο Σπίτι του Ηθοποιού, η MINOS EMI έχει βάλει μια πολύ προσιτή τιμή, και όσο περισσότερες πωλήσεις γίνουν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η επιτυχία της προσπάθειας. Δεν είναι παιδικό το CD. Είναι μια δουλειά που εξυμνεί τον ρώτα, την αγάπη, είναι μια υπόθεση που αφορά την ψυχή μας.
Απέραντα. Είναι η πιο όμορφη στιγμή του χρόνου. Είναι η στιγμή που ανοίγουν οι καρδιές, το νιώθεις στον αέρα.
Ποια μέρη στην Ελλάδα αγαπάς, αλήθεια;
Το Πήλιο, το λατρεύω. Αλλά και την Θεσσαλονίκη. Πήγα για μια περιοδεία, και την λάτρεψα τόσο πολύ, που έκανα συγγενείς επάνω, έχω τους κουμπάρους μου, που έχω παντρέψει και έχω και βαφτιστήρι, οπότε έχω βρεθεί να ανεβαίνω όχι σε μια ξένη πόλη, αλλά σε συγγενείς, σε δικούς μου.
Αυτή τη στιγμή κάνουμε πρόβες σε μια εκπληκτική παράσταση για παιδιά στο Μπάντμιντον, που την σκηνοθετεί η Άννα Παναγιωτοπούλου με τον Φωκά Ευαγγελινό. Είναι απίστευτη υπερπαραγωγή, είναι η πρώτη φορά που κάνω παιδικό θέατρο, και το πόσο το ευχαριστιέμαι, είναι απερίγραπτο. Το έργο το έγραψαν η Άννα Παναγιωτοπούλου μαζί με την Μαριανίνα Κριεζή και λέγεται Ζέβρα Πιζάμα. Θα ξεκινήσουμε παραστάσεις στις 20 Ιανουαρίου. Και μετά, από τον νέο χρόνο πάλι, θα είμαστε μαζί με την Χριστίνα Αλεξανιάν στην παράσταση Μαρινέλλα – Βέμπο – Η Συνάντηση. Πολύ σπουδαία δουλειά. Και πολύ συγκινητική για μένα.
Γιατί;
Πέρα από το ότι είναι συγκλονιστικό να δουλεύεις με την Μαρινέλλα, με την Χριστίνα την Αλεξανιάν ήμασταν συμμαθητές στην σχολή του Εθνικού. Και το είχα όνειρο να παίξουμε μαζί. Και επιτέλους βρεθήκαμε, και μάλιστα κάνουμε ένα ζευγάρι θεατρίνων! Δεν ξέρω, κάθε φορά στην σκηνή επάνω, στην πρόβα, νιώθω ταραχή. Δεν το έχω πει στην Χριστίνα, υπάρχει πολύ μεγάλη συγκίνηση.
https://www.oroskopos.tv/antwnhs-loydaros/
