Όταν ακούμε την λέξη όρια σκεφτόμαστε συχνά κάτι αρνητικό, καθώς η σκέψη μας ταυτοποιεί τα όρια με τους περιορισμούς. Οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων διαμορφώνονται χωρίς να είναι αποσαφηνισμένα τα όρια εξ αρχής. Οι συναισθηματικές αποστάσεις μεταξύ των ατόμων βοηθούν τόσο στο να προστατεύουν όσο και στο να αναλάβουμε την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεων μας.
Συχνά χρειαζόμαστε την επικύρωση των άλλων για να αυτοπροσδιοριστούμε σε συναισθηματικές, κοινωνικές ή επαγγελματικές σχέσεις
Αυτό μπορεί να μας δυσκολεύει να θεσπίσουμε τα όριά μας. Ο φόβος της απόρριψης περιορίζει σημαντικά την οριοθέτηση ακόμα και σε όσα μπορεί να μας ζημιώσουν μακροπρόθεσμα, εκθέτοντας τον εαυτό μας σε κίνδυνο. Σε αυτές τις συνθήκες τα συναισθήματα που αναδύονται είναι άγχος και ανασφάλεια. Το άτομο επιζητά να προστατευτεί και να νοιώσει ανακούφιση. Αν όμως, δεν έχει τις κατάλληλες δυνατότητες και στρατηγικές να επιστρατεύσει τη συγκεκριμένη στιγμή, τότε ένα «τοίχος» μπορεί να είναι η λύση. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί μια καλή κρυψώνα για αυτό, εώς ότου ο κίνδυνος παραβίασης περάσει.
Η αιτίες απουσίας ορίων ή διαχείρισης εδράζει από την εποχή που οι γονείς εκπαιδεύουν τα παιδιά τους
Εκεί θα έπρεπε η εμπιστοσύνη και η αυτονομία να βάλουν τις βάσεις για την εξέλιξη μιας υγιούς προσωπικότητας. Η περίοδος που ένα παιδί αρχίζει να οροθετείται στο κοινωνικό περιβάλλον επίσημα ορίζεται περίπου στα 4 έτη. Επιπλέον, είναι συνυφασμένη με την έναρξη της κοινωνικής ανάπτυξης και μέσω του παιχνιδιού και της διάδρασης μαθαίνει και ανακαλύπτει. Σε αυτό το διάστημα το σχολείο και οι συνομήλικοι μπορούν να αποτελέσουν μια ευκαιρία για να μάθει το ίδιο το παιδί ότι τα όρια δεν είναι μόνο περιορισμοί και απαγορεύσεις, αλλά και ασφάλεια από τις επιδιώξεις των άλλων, σεβασμός και ελευθερία. Αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι γίνεται αντιληπτό ότι αυτό αφορά και τον εαυτό αλλά και τους άλλους.
Η αποδοχή έρχεται από το περιβάλλον ευκολότερα όταν υπάρχουν όρια
Όταν ένα παιδί μεγαλώσει με αυτή την αντίληψη και πεποίθηση για τον κόσμο και τον εαυτό του, εξελίσσεται σε έναν έφηβο και αργότερα σε έναν ενήλικα που επιλέγει να θέτει τα όρια του εξ αρχής και τα διατηρεί. Άλλωστε, γνωρίζει ότι αυτός είναι ο τρόπος για υγιείς και διαρκείς σχέσεις, χωρίς την ανάγκη τοίχους προστασίας που ο εγωισμός προσφέρει.
Ένας αρκετά διαδεδομένος τρόπος να δεχόμαστε ενοχλήσεις από το περιβάλλον μας είναι η επίκληση στο συναίσθημα
Μέσω αυτής της τακτικής πολλοί άνθρωποι βάλλονται, δεχόμενοι πίεση, να παραβιάσουν τα θέλω τους και τις προτεραιότητες τους για να παραμείνουν σταθεροί σε αξίες και πιστεύω που τους καθιστούν σωστούς και καλούς για τους άλλους. Στην πραγματικότητα εκείνος που ζητά κάτι από κάποιον άλλο ξέρει ότι υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να αρνηθούν το αίτημα του, έχοντας το δικαίωμα ο άλλος να του πει όχι. Εσύ απλώς άσκησε το δικαίωμα σου και πες όχι. Δεν χρειάζεται να αιτιολογήσεις ή απολογηθείς για την απόφαση σου.
Ο κανόνας είναι η εναρμόνιση του θέλω και πρέπει , του έχω ανάγκη και μπορώ θα βοηθήσει στην εναρμόνιση και διατήρηση της ισορροπίας μεταξύ του ενδοψυχικού και του κοινωνικού περιβάλλοντος, του εαυτού και των άλλων. Σε άλλη περίπτωση η αρνητική αυτοκριτική και η υπερανάλυση, θα επιδεινώσουν το δείκτη αυτοσεβασμού και αποδοχής του εαυτού. Αυτό θα έχει επιζήμιες συνέπειες στην ταυτότητα του ατόμου, εγείροντας τον φόβο της εγκατάλειψης.
Η οριοθέτηση είναι η τέχνη του να κατανοούμε και να θεωρούμε αυτονόητο το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα
Χωρίς την ανάγκη απόσυρσης για προστασία, φοβούμενοι τις συγκρούσεις μέσω της διαφωνίας . Βελτιώνει κατά πολύ την ποιότητα στις σχέσεις μας, κάνοντας μας περισσότερο αποδεκτούς και ικανούς να καταλάβουμε ότι ο μπορούμε να έχουμε την ατομική μας θέση χωρίς να φοβούμαστε ότι θα μας απορρίψουν ή ότι θα πληγώσουμε κάποιον. Οι σχέσεις με τους άλλους καθρεπτίζει τις σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας. Για αυτό ξεκίνα από σήμερα.
Της Δέσποινα Δριβάκου - Ψυχολόγος, Msc, Phd.c, Συστημική /Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου