Αυτό το ξέρατε για το ρεβύθι;

Αυτό το ξέρατε για το ρεβύθι;

Η παρουσία πολλών θρεπτικών ουσιών στα ρεβίθια, τα καθιστά ιδανική τροφή που μπορεί να παρέχει πολλά οφέλη για την υγεία. Ειδικότερα:

Είναι μία από τις καλύτερες φυσικές πηγές πρωτεΐνης, μεγάλης βιολογικής αξίας, ισάξιας του κρέατος, του γάλακτος και της σόγιας.

Αποτελούν επίσης πλούσια πηγή φυτικών ινών. Οι φυτικές τους ίνες μπορούν να μειώσουν το επίπεδο της LDL χοληστερόλης αλλά και να σταθεροποιήσουν τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα.

Ακόμη, παρέχουν σημαντική ποσότητα μαγνησίου, η οποία είναι ευεργετική για την καρδιαγγειακή υγεία, καθώς βοηθά στην μείωση της αρτηριακής πίεσης.

Επιπλέον, είναι μια καλή πηγή ασβεστίου, δεδομένου ότι καταναλώνονται με τον φλοιό τους (το 70% του ασβεστίου τους βρίσκεται εκεί).

Μπορούν τέλος να βοηθήσουν στον έλεγχο της πείνας, εξαιτίας της υψηλής περιεκτικότητας τους σε πρωτεΐνες και φυτικές ίνες. Αυτό με τη σειρά του, μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο στη διαχείριση του σωματικού βάρους.

Καταναλώνονται ως σούπα, ως σαλάτα, αλλά και μαγειρευτά στη γάστρα, ή σκέτα με βραστά λαχανικά. Από ρεβίθια αναμειγμένα με ταχίνι και χυμό λεμονιού, γίνεται επίσης και ο γνωστός ανατολίτικος πουρές χούμους. Για την ιστορία…

Η καλλιέργεια του ρεβιθιού ήταν γνωστή από αρχαιοτάτους χρόνους στις περιοχές γύρω από τη Μεσόγειο. Υπάρχουν αρχαιολογικές ενδείξεις για καλλιέργεια ρεβιθιών που χρονολογούνται από την τρίτη έως την τέταρτη χιλιετηρίδα π.Χ. Κατά την εποχή του χαλκού, τα ρεβίθια ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα στην Ιταλία και την Ελλάδα.

Όσον αφορά στην πρώτη γραπτή αναφορά για το ρεβίθι, βρίσκεται στην Ιλιάδα του Ομήρου. Στην κλασική Ελλάδα η ονομασία του ήταν ερέβινθος και τρώγονταν ως κύριο πιάτο.

Οι «ερέβινθοι μετά ροών», δηλαδή ρεβίθια μαζί με σπόρια ροδιού, αναφέρονται στους “Δειπνοσοφιστές”, το περίφημο σύγγραμμα του Αθηναίου, που ασχολείται με τη διατροφή των αρχαίων Ελλήνων, γραμμένο στα τέλη του 2ου αιώνα μ.Χ.

Και οι Βυζαντινοί όμως κατανάλωναν ρεβίθια, τα «τρωγάλια», που ήταν ρεβίθια ψητά (στραγάλια), τα οποία πουλούσαν στους δρόμους.

Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής περιόδου, οι βουνίσιοι κυρίως πληθυσμοί, έσπερναν ρεβίθια, καθώς αποτελούσαν βασικό είδος διατροφής.

Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, η έλλειψη εισαγωγών καφέ οδήγησε στη χρήση τριμμένων καβουρδισμένων ρεβιθιών ως υποκατάστατο το καφέ. Η ευρεία απήχηση του ρεβιθιού τέλος, αντανακλάται στις λαϊκές ρήσεις αλλά και στα παραμύθια (Κοντορεβιθούλης).

Το κουκί και το ρεβίθι

εμαλώνανε στη βρύση

και περνάει κι η φακή

και τα βάζει φυλακή

και η φάβα τους φωνάζει

"Φακή, βγάλτα, δεν πειράζει"