Δύσκολες συμπεριφορές δε συναντάμε πλέον μόνο σε παραμελημένα παιδιά με αδιάφορους γονείς

Παιδιά σε ρόλο γονέα \ Παιδιά Βασιλιάδες ή και Τύραννοι

Ήμουν εχθές στο Σούπερ Μάρκετ και στο ταμείο μπροστά μου ένα μικρό παιδί 3-4 ετών έκλαιγε πεσμένο στο πάτωμα, κατακόκκινο, σε κατάσταση κρίσης για να του πάρει η μητέρα του ένα μικρό παιχνίδι που ήταν δίπλα στο ταμείο. Η γυναίκα με έκφραση τρόμου κοιτούσε το παιδί, το ικέτευε να σταματήσει και το ρωτούσε συνέχεια Τι έχεις, τι θέλεις, γιατί κάνεις έτσι; Ορίστε στο πήρα σταμάτα να κλαις!.

Ως εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι και γονείς έχουμε συχνά έρθει αντιμέτωποι με πολλές τέτοιες περιπτώσεις οι οποίες είναι ένα από τα προβλήματα της σύγχρονης γονεϊκότητας.

Δύσκολες συμπεριφορές δε συναντάμε πλέον μόνο σε παραμελημένα παιδιά με άπορους και αδιάφορους γονείς. Σε οικογένειες που οι γονείς νοιάζονται ασχολούνται και δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά ζητήματα παρατηρούμε τέτοιες συμπεριφορές.

Αυτό συμβαίνει από τη λάθος μετάφραση των δημοκρατικών και ελευθεριακών σχέσεων με τα παιδιά. Στην προσπάθειά μας να αποφύγουμε τα αυταρχικά πρότυπα των προηγούμενων γενεών οδηγηθήκαμε στο άλλο άκρο, το οποίο χαρακτηρίζεται από χιλιάδες ερωτήσεις στο παιδί για κάθε μικρή απόφαση της ημέρας: Θέλεις να φύγουμε τώρα ή μετά;, Θέλεις να κοιμηθείς;, Θέλεις να φας; Τι θέλεις;, Τι έχεις; κλπ.

Τα παιδιά δε μπορούν να διαχειριστούν όλες αυτές τις αποφάσεις που καλούνται να πάρουν, ακριβώς επειδή είναι παιδιά και αντιδρούν με όλη την γκάμα των δύσκολων συμπεριφορών (κλάμα, γκρίνια, ουρλιαχτά, παράλογες αντιδράσεις και απαιτήσεις).

Τι να κάνουμε λοιπόν;

• Σαφής οριοθέτηση και απενοχοποίηση τόσο του όχι όσο και του ναι.

• Συνέπεια στους κανόνες και τις αποφάσεις μας – για να καταλάβει το παιδί πως εννοούμε όσα λέμε και να μας εμπιστευτεί.

• Διάκριση ανάμεσα στις ανάγκες και στις επιθυμίες των παιδιών.

• Όταν παθαίνουν κρίσεις – δε δίνουμε σημασία στην κρίση αλλά στο παιδί. Όταν το κλάμα τελειώσει είμαι εδώ να σε αγκαλιάσω.

• Συνδημιουργία συμφωνιών που αφορούν τις επιθυμίες – Για τις ανάγκες είμαστε εμείς υπεύθυνοι. (Όλα όσα μπορούμε να κάνουμε είναι πολλά άρα θα αφιερώσουμε ένα ολόκληρο κείμενο σε αυτό.)

Τα παιδί στο Σούπερ Μάρκετ κλαίει και ωρύεται επειδή θέλει η μαμά του να του πει τι να κάνει κι όχι αυτό να της πει τι να κάνει. Τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια, συναισθηματική ανακούφιση και ψυχική ηρεμία όταν εμείς είμαστε σίγουροι από πριν.

Προσωπικά επειδή για πολλά πράγματα δεν είμαι σίγουρη από πριν, άρχισα να προπαίρνω αποφάσεις για πιθανά σενάρια για να αντιμετωπίσω τον δικό μου Τύραννο. Προοδευτικά και με πολύ κούραση και καιρό – λειτούργησε.

Θυμηθείτε: Το κρυφτό είναι ωραίο επειδή έχει κανόνες. Αν δεν είχε κανόνες όλοι θα έτρεχαν και θα κρύβονταν παντού κι αυτό θα ήταν βαρετό.

/www.msn.com