Αυτισμός… τι δύσκολο πράγμα! Πόσα πράγματα θα μπορούσαμε να πούμε για αυτό, πριν από 20 χρόνια; Όχι και πολλά… η άγνοια τα έκανε όλα να έχουν μια απλοϊκή εξήγήση.
Πόσες φορές δεν συναντούσαμε ανθρώπους, «διαφορετικούς», που επειδή δεν γνωρίζαμε τι τους συμβαίνει ή τον τρόπο για να τους βοηθήσουμε, γίνονταν εύκολοι στόχοι χλευασμού, κοροϊδίας ή απαξίωσης;
Σήμερα, πόσα πράγματα έχουν αλλάξει; Έχουμε να πούμε άπειρα πράγματα για αυτό. Ο καθένας από μας, θα μπορούσε να γράψει τόμους βιβλία…
Απ’ τη στιγμή που οι γονείς θα πάρουν τη διάγνωση του αυτισμού για το παιδί τους, είναι πολλά εκείνα που πρέπει να λύσουν, πολλές οι μάχες που πρέπει να δώσουν, προκειμένου να το βοηθήσουν. Θέματα σοβαρά, πολύπλοκα, με σεβασμό, πρώτα για το παιδί τους και μετά σε όλους τους άλλους.
Ένα από τα πιο βασικά θέματα που απασχολούν τις οικογένειες, όταν φτάνει η ώρα που το παιδί τους θα πάει στο σχολείο, είναι αυτό της παράλληλης στήριξης, που ενώ τα παιδιά αυτά την δικαιούνται, με δυσκολία την έχουν.
Συνήθως, πολύ καιρό μετά, αφού ανοίξουν τα σχολεία και σχεδόν ποτέ για όλες τις ώρες που το παιδί βρίσκεται στο σχολείο.
Παράλληλη στήριξη είναι ένας θεσμός, όπου μια δασκάλα (Ειδικής Αγωγής) είναι στην τάξη του παιδιού μαζί με τον δάσκαλο της τάξης και το βοηθάει αποκλειστικά. Κανονικά χρειάζεται να είναι μαζί του, από την ώρα που θα μπει στο σχολείο, μέχρι την ώρα που θα αποχωρήσει από αυτό. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, είναι μαζί του για λίγες μόνον ώρες και μετά… έχει ο θεός.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά για τους γονείς, γιατί η παράλληλη στήριξη είναι η ασφάλεια για το παιδί μας, είναι ο άνθρωπος που θα το βοηθήσει να ξεπεράσει τις δυσκολίες του και θα ξέρει ότι, ό,τι και να του συμβει, σαν «πρόσωπο αναφοράς» που τόσο πολύ έχει ανάγκη, η «βοηθήτρια» του (έτσι λέει ο γιος μου τη δασκάλα της παράλληλης στήριξης), θα είναι πάντα εκεί.
Όλοι ξέρουμε πως είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί (μέσα στο σχολείο) που γνωρίζουν το μεγάλο θέμα που λέγεται: Αυτισμός. Οι περισσότεροι δυστυχώς, είτε από άγνοια, είτε από έλλειψη ενδιαφέροντος, αντί να βοηθούν τα παιδιά και τις οικογένειές τους, τα στοχοποιούν και τα απομονώνουν και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, όχι μόνο να μην μπορούν να εξελιχθούν, αλλά και όλα όσα, με πολύ κόπο, έχουν κατακτήσει στις θεραπείες τους, να τα ξεχάσουν και να μη μπορέσουν ποτέ να τα εφαρμόσουν, μέσα στο σχολείο.
Το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, όλοι οι άνθρωποι άλλωστε… γι’ αυτό λεγόμαστε άνθρωποι, αλλιώς θα ήμασταν και θα λεγόμασταν… φωτοτυπίες!
Το κάθε παιδί που με βάση τη διάγνωσή του δικαιούται παράλληλη στήριξη, χρειάζεται αυτόν τον άνθρωπο δίπλα του, για την οριοθέτηση, την κοινωνικοποίηση, την επικοινωνία, την αλληλεπιδραση και σίγουρα για την ασφάλειά του.
Πώς θα σας φαινόταν αν σας έλεγαν ότι το παιδί σας θα έρθει στο σχολείο, αλλά η πόρτα του σχολείου θα είναι ξεκλείδωτη και δεν θα υπάρχει κάποιος στο προαύλιο, για να προσέχει τα παιδιά;
Κάπως έτσι λοιπόν αισθάνονται τα παιδιά, αλλά και οι οικογένειές τους, όταν δεν υπάρχει ο δάσκαλος της παράλληλης στήριξης. Απροστάτευτοι και ευάλωτοι σε κάθε λογής κίνδυνο. Για κανένα λόγο ο θεσμός αυτός δεν πρέπει να καταργηθεί και το Κράτος Πρόνοιας (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα…!) θα πρέπει να βρει τον τρόπο να προστατέψει τα παιδιά που με τόσο κόπο μεγαλώνουμε. Τους αυριανούς πολίτες αυτής της χώρας, τα παιδιά μας που αύριο μπορεί να γίνουν από υδραυλικοί μέχρι πρωθυπουργοί και μην γελάτε, γιατί αυτά τα παιδιά κρύβουν μέσα τους τέτοιο δυναμικό που όλα μπορούν να τα καταφέρουν, αρκεί να τους δοθεί η ευκαιρία!
Δημιουργήστε ευχάριστες αναμνήσεις στα παιδιά μας… μόνο έτσι θα μπορέσουν να δημιουργήσουν κι αυτά θετικά πράγματα για τα δικά τους παιδιά. Αν σας ρωτήσω, τώρα, τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια είμαι σίγουρη πως το πρώτο που θα σας έρθει στο μυαλό είναι μια δυσάρεστη ανάμνηση. Αυτό θέλετε να θυμούνται και τα δικά σας παιδιά;
Πηγή: nevronas.gr/Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου