Η προηγούμενη γενιά γνώριζε πολύ καλά την αξία της σωστής διαχείρισης των τροφίμων. Στα σκουπίδια δεν κατέληγε σχεδόν τίποτε. Θυμάμαι τη μητέρα μου να εξαντλεί τη φαντασία της ώστε να κάνει συνέργειες στην κουζίνα, να διαχειρίζεται τις πρώτες ύλες με σύνεση και μέτρο, να αποθηκεύει τα τρόφιμα με τον πλέον κατάλληλο τρόπο για να είναι σίγουρη ότι δεν θα χαλάσουν.
Γενικότερα πρέσβευε μια κουλτούρα ταπεινότητας και σεβασμού στην πρώτη ύλη και στον κόπο των ανθρώπων, των παραγωγών, αλλά και της ίδιας ως εργαζόμενης νοικοκυράς, που έπρεπε κάθε μέρα να ετοιμάζει το φαγητό της οικογένειας.
Φυσικά, είχε απόλυτη συναίσθηση και των τραγικών ελλείψεων σε άλλες χώρες του πλανήτη. Το «αλλού δεν έχουν να φάνε», που συχνά μας έλεγε όταν γκρινιάζαμε επειδή δεν μας άρεσε το φαγητό της ημέρας, ήταν αληθινή αγωνία και όχι ένα κλισέ. Σήμερα μιλάμε πολύ για την επισιτιστική ανασφάλεια στην οποία, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, βρίσκεται το 13% του πληθυσμού, αλλά ελάχιστα πράττουμε.
Η πρόσφατη έκθεση επιστημόνων των Ηνωμένων Εθνών (UNEP Food Waste Index, UNEP 2021) είναι αποκαλυπτική. Ενα ποσοστό περίπου 14% των τροφίμων «χάνεται» μεταξύ της παραγωγής και του λιανικού εμπορίου τη στιγμή που το 17% της τελικής παραγωγής μένει αναξιοποίητο. Το 2019, η σπατάλη τροφίμων διεθνώς έφτασε τα 931 εκατομμύρια τόνους. Τα νοικοκυριά σε ποσοστό 61% βρίσκονται στην κορυφή της σπατάλης, η εστίαση ακολουθεί με 26% και το λιανικό εμπόριο με 13%.
Στα του οίκου μας ειδικότερα, τα στοιχεία θα έπρεπε να μας προκαλούν θλίψη και ντροπή. Στην Ελλάδα, κάθε χρόνο καταλήγουν στα σκουπίδια 142 κιλά τροφίμων ανά κάτοικο, σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγε το 2020 η Ελληνική Στατιστική Αρχή, και πρόκειται για έναν μέσο όρο από τους υψηλότερους παγκοσμίως, με το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για την αλόγιστη σπατάλη να ανήκει στα νοικοκυριά.
Δεν μας ζητάει κανείς να στερηθούμε αυτό που θέλουμε, παρά μόνο να κινηθούμε με μεγαλύτερη ευαισθησία σκεπτόμενοι ότι πολλά απ’ αυτά που πετάμε θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν, να πιάσουν τόπο. Ενα μέτρο αναζητείται, μια ισορροπία μεταξύ έλλειψης και υπερβολής, για να κατεβάσουμε τον μέσο όρο της ντροπής.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου