Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση για το Διαδίκτυο χαρακτηρίζεται όλο και περισσότερο από μια λαχτάρα για το διαδίκτυο όπως ήταν. Πριν από τις ημέρες της τεχνητής νοημοσύνης, του Blockchain ή των μονοπωλίων πλατφόρμας.
Κοιτάζοντας τα στρώματα βράχων του ψηφιακού χώρου, μπορεί κανείς να διακρίνει τα στρώματα των ιζημάτων, Web 1.0, 2.0, 3.0. Είναι ένας χώρος που προσκαλεί θρήνους νοσταλγίας και αρχαιολογικές αποστολές εξίσου.
Η Angela Aux, όμως, δεν ενδίδει σε κανέναν από τους δύο πειρασμούς.
Παίρνοντας το συναίσθημα της ψηφιακής μελαγχολίας, το μεταφράζει σε μουσική, τον ίδιο τον ήχο της μελαγχολίας πράγματι: Folk. Εν μέρει, αυτό θυμίζει τον Sufjan Stevens να σφυροκοπά τη σκουριά από τις ερειπωμένες προσόψεις στις κουρασμένες πόλεις του Ιλινόις με τις κιθάρες του pizzicato, άλλα μέρη θυμίζουν τις Αλεπούδες του Στόλου να εκδηλώνουν τις μυστικιστικές ιδιότητες της φύσης μέσα από το πεδίο δύναμης των χορωδιακών φωνών τους.
Αυτό όμως που πλάθει δεν είναι ούτε ένας συγκεκριμένος τόπος ούτε απλώς κάποιος κόσμος του ασαφούς. Αυτό που βλέπει στον καθρέφτη του είναι μια σειρά από ψηφιακά "musta-been-like-that's". Χρησιμοποιώντας το μέλλον τέλειο για να φτάσετε για ένα Μέλλον 2.0. "Το μέλλον είναι μια τεχνική για να ταξιδέψεις επιτέλους".
Αυτό το τραγούδι είναι ένας διαλογισμός πάνω στην εγγενή μελαγχολία του μετα-ανθρωπισμού. Δεν είναι δυστοπικό είναι-όλα-πρόκειται-να-γίνουν-πολύ-χειρότερα, αντίθετα ραψωδεί την αιώνια επανάληψη της ίδιας θλίψης. Ποιος θα φροντίσει τους τάφους στο νεκροταφείο των ειδώλων; Δεδομένων όλων αυτών, είναι μόνο επακόλουθο ότι αυτό το μελλοντικό λαϊκό ακούγεται πλήρως αναλογικό.
Μια φαρέτρα, ένα πρόβλημα ανάμεσα στη στείρα αισθητική του κυβερνοχώρου, όλα αυτά κενά φαντασίας. «Πώς θα ακούγεται όταν οι αλγόριθμοι νοσταλγούν; Πώς θα ακούγεται όταν αναλογίζονται πού ακριβώς κατευθύνονται».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου