Μια ομάδα αρχαιολόγων από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας έλυσε το μυστήριο της ακουστικής αντήχησης στην Εκκλησία του Διαβόλου αποδεικνύοντας ότι είναι το αποτέλεσμα ακουστικού συντονισμού.
Η Εκκλησία του Διαβόλου, γνωστή και ως Pirunkirkko, είναι μια σπηλιά μήκους 34 μέτρων που βρίσκεται στο Εθνικό Πάρκο Koli της Φινλανδίας. Στην περιοχή υπάρχουν αρκετές άλλες σπηλιές που αναφέρονται στον διάβολο, όπως η Pirunluola (”Σπηλιά του Διαβόλου”), η Pirunvaara (”Βουνό του Διαβόλου”) και η Pirunkallio (”Βράχος του Διαβόλου”).
Για αιώνες, η οροσειρά Koli ήταν γνωστή ως το βασίλειο που κατοικείται από πνευματικές οντότητες. Οι κορυφές, που ονομάζονται Ukko-Koli και Akka-Koli, αποτίουν φόρο τιμής στον προχριστιανικό θεό του κεραυνού και τη σύζυγό του, αντανακλώντας τη σημασία τους στην τοπική μυθολογία.
Αρχειακές πηγές από τη Φινλανδική Λογοτεχνική Εταιρεία (SKS) μιλούν για «ξωτικά του βουνού», «αόρατες νεράιδες» και «μεγάλους άρχοντες» που κινούνται στην περιοχή:
Οι κάτοικοι του βουνού παίζουν και φωνάζουν μόνο εκεί, και περπατούν μέσα στο δάσος, και χορεύουν και παίζουν και οδηγούν με τις καμπάνες κατά μήκος των ρεματιών του βουνού. Υπάρχει ένα είδος ρωγμής όπου παίζουν και περπατούν. Λέγεται ότι ένας σιδερένιος δρόμος περνά μέσα από τη ρωγμή μέσα από το βουνό Koli, σε όλη τη διαδρομή από το Taipale.
Σύμφωνα με την παράδοση, η Εκκλησία του Διαβόλου ήταν ένας τόπος συνάντησης για σαμάνους γνωστούς ως tietäjä, velho ή noita, οι οποίοι έφτασαν από τις φινλανδικές και καρελιανές αγροτικές κοινότητες για να έρθουν σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο, να θεραπεύσουν τους αρρώστους και να φέρουν ισορροπία στους ανθρώπους και τη φύση.
Ο πιο διάσημος σαμάνος ήταν ο Kinolainen, που ονομαζόταν επίσης Tossavainen, ο οποίος συγκέντρωνε «ασθενείς» στο σπήλαιο για να επικοινωνεί με τον Διάβολο για να βρει τις αιτίες και τις θεραπείες των ασθενειών τους.
Οι σύγχρονοι σαμάνοι εξακολουθούν να συνεχίζουν την παράδοση μέχρι σήμερα, και όπως και οι ιστορικοί ομόλογοί τους, χρησιμοποιούν τις μοναδικές ακουστικές ιδιότητες του σπηλαίου κατά τη διάρκεια τελετουργιών με ξόρκια και τραγουδιού. Οι σοφοί επίσης φώναζαν, πηδούσαν, κλωτσούσαν και έτρεμαν, σαν να πολεμούσαν ή να εκφόβιζαν αόρατες δυνάμεις.
Σε ένα μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό De Gruyter Open Access από τη Riitta Rainio του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι και την Elina Hytönen-Ng από το Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Φινλανδίας, οι ερευνητές εξέτασαν εάν η ακουστική του σπηλαίου θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην τελετουργία της Εκκλησίας του Διαβόλου και στη δύναμη των τελετουργιών της.
Η μελέτη χρησιμοποίησε καταγραφή παλμικής απόκρισης και ανάλυση φάσματος, αποκαλύπτοντας ένα ξεχωριστό φαινόμενο συντονισμού που ενισχύει και επιμηκύνει τον ήχο σε μια συγκεκριμένη συχνότητα. Σύμφωνα με την Rainio: «Οι ακουστικές μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν στο σπήλαιο που μοιάζει με διάδρομο δείχνουν ένα ισχυρό φαινόμενο συντονισμού».
«Το φαινόμενο προκαλείται από ένα στάσιμο κύμα μεταξύ των λείων παράλληλων τοιχωμάτων, δημιουργώντας έναν τόνο στη φυσική συχνότητα του σπηλαίου, 231 Hz, που παραμένει ακουστός για περίπου ένα δευτερόλεπτο μετά από ερεθίσματα, όπως παλαμάκια, τύμπανα ή δυνατά κτυπήματα. Οι ήχοι που ακούγονται στο σπήλαιο κοντά στη συχνότητα των 231 Hz ενισχύονται και επιμηκύνονται από το σπήλαιο», πρόσθεσε ο Rainio.
Η μελέτη της ακουστικής δίνει επίσης νέα εργαλεία για την εξέταση και την κατανόηση των θρησκευτικών πεποιθήσεων και εμπειριών που αναφέρονται στο Pirunkirkko και σε παρόμοια μέρη. Επιπλέον, η μελέτη δείχνει πώς τα πολιτιστικά πλαίσια σκέψης καθοδηγούν τις αισθητηριακές μας αντιλήψεις που οδηγούν σε διαφορετικές εμπειρίες και ερμηνείες.
Πηγή: Heritagedaily
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου