Τελευταίο single από το άλμπουμ: 'Jesus Is My Vaccine'
«Κατά τη διάρκεια του lockdown διάβασα ένα άρθρο σχετικά με μια συγκέντρωση υπέρ του Τραμπ. Ανάμεσα στα πανό που έγραφαν «Το σώμα μου, η επιλογή μου», «Τα δικαιώματά μου δεν τελειώνουν εκεί που αρχίζει ο φόβος σας», «Το σώμα μου, η επιλογή μου» και «Ο σοσιαλισμός είναι χάλια», ένα συγκεκριμένα με εντυπωσίασε. Έλεγε «Ο Ιησούς είναι το εμβόλιό μου». Ένιωσα ότι ο Ιησούς μπορεί να έκλαψε γι' αυτό και για την ατομικιστική άποψη της ζωής που συνεπάγεται».
ΝΈΟ ΆΛΜΠΟΥΜ: PSYCH WARD
Είμαστε, παρ' όλη την ελευθερία μας, πιο ταραγμένοι και δυστυχισμένοι τώρα από ποτέ; Το έκτο άλμπουμ του Steve Logan, Psych Ward, αγγίζει πολλά από τα μεγάλα πολιτιστικά ζητήματα της εποχής μας και θα απευθύνεται εξίσου στους θαυμαστές του Neil Young και των Manic Street Preachers.
«Ένας κήρυκας του φανταστικού με την ψυχή ενός ποιητή»
Ian D. Hall, Ήχος και εικόνα του Λίβερπουλ. Αξιολόγηση άλμπουμ: 9/10
«Είναι ένας τραγουδοποιός του οποίου η σχέση με τον Neil Young είναι αναμφισβήτητα σαν αυτή των Oasis στους Beatles. Και τα δύο μέρη κατέληξαν σε κάτι δικό τους, χωρίς να αφήνουν στον ακροατή καμία αμφιβολία για το από πού προήλθαν οι μουσικές τους εμπνεύσεις.
Pete Feenstra, Ετοιμαστείτε να ροκάρετε το περιοδικό
Η ιστορία του Steve Logan
Ο Steve μεγάλωσε στη νοτιοανατολική Ουαλία, σε ένα χωριό όπου οι περισσότεροι άνδρες εργάζονταν στα τοπικά χαλυβουργεία. Ο πατέρας του ήταν τραγουδιστής, κυρίως στα ιρλανδικά κλαμπ γύρω από το Newport. Αργότερα μετακόμισε στο Λονδίνο και ασχολήθηκε με το μετρό κοντά στο Marble Arch. Στην οδό Edgware υπάρχει ένα μετρό που τώρα φέρει την ένδειξη «μετρό του Joe Strummer», αλλά δεν ήταν μόνο δικό του. Ο Steve έγραψε το πρώτο του τραγούδι στο πίσω μέρος του μαθήματος φυσικής, σε ηλικία 14 ετών και στη συνέχεια συνέχισε.
Εντάχθηκε στην πρώτη του μπάντα στα δεκαπέντε, παίζοντας ντραμς, στη συνέχεια μετακόμισε στα φωνητικά και την κιθάρα. Ακολούθησε μια μακρά διαδοχή από μπάντες διασκευών, indie συγκροτήματα και αφιερώματα. Αξιοσημείωτο μεταξύ των indie-συγκροτημάτων ήταν ένα με ισχυρή πολιτική κλίση που ονομάζεται «Keep the Faith». Ο Dave Stokes, ο κύριος τραγουδοποιός σε αυτό, αποτέλεσε έμπνευση για τον Steve. Ήταν πραγματικά αποφασισμένος να γράψει και να εκτελέσει τη μουσική του, ακόμα κι αν δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτη.
Αργότερα, αφού μετακόμισε στο Cambridge, ο Steve σχημάτισε τους Free Again, οι οποίοι είχαν πολλές διαφορετικές συνθέσεις και εδραιώθηκαν σταθερά στην πίστα αφιερωμάτων. Το σχέδιό του ήταν να παίξει τραγούδια των Free and Bad Company και στη συνέχεια να δουλέψει τα τραγούδια μου στο σετ μέχρι να γίνουν σταδιακά το κύριο επίκεντρο. Αυτό, ωστόσο, δεν συνέβη λόγω των αλλαγών στο line-up και των περιορισμών της μορφής του αφιερώματος.
Τελικά ο Steve αποφάσισε να προχωρήσει μόνος του και άρχισε να ηχογραφώ σοβαρά τον αυξανόμενο κατάλογο πρωτότυπων τραγουδιών του. Άντλησε την υποστήριξη πολλών καλών φίλων και μουσικών. Η Kimberley («Walking on Sunshine») Rew, ένας θρύλος της μουσικής σκηνής του Cambridge, έπαιξε γενναιόδωρα στο πρώτο σόλο ακουστικό άλμπουμ του Steve, Signs and Wonders (2014), όπως και ο Rhys Wilson, πιστός της τοπικής μουσικής σκηνής. Η σύζυγος του Kimberley, Lee-Cave-Berry, έπαιξε μπάσο στο full-band follow-up, Deliverance (2015), μαζί με τους Rhys Wilson και Paul Richards (ντραμς). Το τρίτο άλμπουμ του Steve, Wanted Alive (2016) περιλαμβάνει και πάλι την εξαιρετική μουσικότητα των Rhys Wilson (κιθάρες), Andy Cross (μπάσο) και Phil Bryant (ντραμς), μαζί με τα χαρακτηριστικά φωνητικά και το παίξιμο κιθάρας του Steve. Ακολούθησε γρήγορα το Backstreets of Eden (2017), το οποίο προσέλκυσε ευρεία και θετική κάλυψη στον μουσικό τύπο. Το τρέχον άλμπουμ του, το πέμπτο σε πέντε χρόνια, ονομάζεται Shaking Hands with the Devil (2019).
Όσο για το στυλ και τις επιρροές, ο Steve λέει: «Είναι πάντα δύσκολο να πεις ποιες ήταν οι επιρροές σου. Αν αναφέρετε μόνο μουσικές, αφήνετε έξω τις προσωπικές επιρροές που συχνά ήταν εξίσου κρίσιμες. Και, αν πιστεύετε σε θέματα πνεύματος, υπάρχει το μεγάλο ερώτημα του πώς οδηγούμαστε στη μουσική και στους ανθρώπους που μας κάνουν το καλύτερο. Αλλά ανάμεσα στις καθαρά μουσικές επιρροές, ίσως η δική μου εμπίπτει σε δύο κατηγορίες: το heavy blues-rock και αυτό που αποκαλώ song-poets – άνθρωποι που, ακολουθώντας τον Dylan, είναι οι minstrels της εποχής μας. Οι Free και οι Led Zeppelin ήταν ζωτικής σημασίας για μένα επειδή καλύπτουν και τα δύο είδη, γράφοντας heavy rock ύμνους και λεπτή ονειρική ποίηση στη μουσική. Τα live sets και τα άλμπουμ μου αντικατοπτρίζουν αυτό το ακουστικό/ηλεκτρικό border-hopping. Εξαιτίας αυτού, ο Neil Young υπήρξε μια ιδιαίτερα σημαντική επιρροή και παράδειγμα, γνωστός τόσο ως νονός του grunge όσο και ως συγγραφέας μερικών από τις πιο ευαίσθητες και δελεαστικές ακουστικές μπαλάντες. Αγαπώ τη δουλειά του γιατί τιμά τη μούσα και συνεχίζει να εξελίσσεται, όπως στοχεύω στον εαυτό μου, τραγουδώντας με πάθος, από καρδιά σε καρδιά.
Σε πολλές συναυλίες, ο Steve παίζει ένα ακουστικό σετ ακολουθούμενο από ένα ηλεκτρικό. Κάνει πολλές σόλο ακουστικές συναυλίες, μερικές φορές μαζί με μέλη της τετραμελούς μπάντας του. Geronimo, που ονομάστηκε με ένα νεύμα στο Crazy Horse. Έχει παίξει τόσο ροκ όσο και ακουστικές σκηνές στο Cambridge Rock Festival έξι συνεχόμενα χρόνια. Τα τραγούδια του έχουν εμφανιστεί σε πολλούς ραδιοφωνικούς σταθμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε μερικούς στις ΗΠΑ.
https://www.stevelogan.co.uk/
https://www.youtube.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου