Μια γυναίκα και ο πατέρας της που επέζησε του Ολοκαυτώματος πηγαίνουν ένα ταξίδι για να εντοπίσουν την οικογενειακή τους ιστορία στην Πολωνία στην ταινία της Γερμανίδας σκηνοθέτιδας Julia von Heinz.
Τοποθετημένο το 1991, λίγο καιρό αφότου έγινε ξαφνικά πολύ πιο εύκολο για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος και τους απογόνους τους να επισκέπτονται τοποθεσίες όπως το Άουσβιτς-Μπίρκεναου, η γερμανο-γαλλική συμπαραγωγή Treasure ακολουθεί έναν πατέρα και μια κόρη (που παίζουν οι Stephen Fry και Lena Dunham) που κάνουν ακριβώς αυτό. είδος ταξιδιού μνήμης.
Είναι προσαρμοσμένο από το κωμικοτραγικό μυθιστόρημα Too Many Men της Αυστραλιανής Λίλι Μπρετ και σκηνοθετήθηκε από τη Γερμανίδα σκηνοθέτη Julia von Heinz, της οποίας οι δύο προηγούμενες ταινίες (Nothing Else Matters and And Tomorrow the Entire World) εξερευνούν επίσης τον απόηχο του Ολοκαυτώματος. στις μεταγενέστερες γενιές. Έτσι, ως πακέτο, το Treasure θα φαινόταν προικισμένο με την πρώτη ύλη που απαιτείται για να γίνει ένα συναρπαστικό, εγγενώς ενδιαφέρον έργο.Αλίμονο, η ταινία είναι ένα ανίκανο, κακό φτιαγμένο μπέρδεμα — ή όπως θα το έλεγε η γιαγιά μου, ένα άστοχο, τόσο μπερδεμένο και λανθασμένα που είναι δύσκολο να εκτελέσεις μια αποδεικτική νεκροψία, βασισμένη αυστηρά σε μια προβολή, όπου όλα πάνε στραβά. Μπορεί κανείς να δει τον σκελετό ενός λειτουργικού, δυνητικά στιβαρού σεναρίου, που πιστώνεται στον von Heinz και τον σύζυγο-συνεργάτη της John Quester, το οποίο βρίσκει την κωμωδία στις αταίριαστες ιδιοσυγκρασίες και επιθυμίες των δύο βασικών χαρακτήρων.
Treasure
THE BOTTOM LINE
Oy gevalt!
Venue: Berlin Film Festival (Berlinale Special Gala)
Cast: Lena Dunham, Stephen Fry, Zbigniew Zamachowski, Iwona Bielska, Maria Mamona, Wenanty Nosul, Klara Bielawka, Magdalena Celowna, Tomasz Wlosok, Sandra Drzymalska
Director: Julia von Heinz
Screenwriters: Julia von Heinz, John Quester
1 hour 52 minutes
Ο γενναιόδωρος, ευχάριστος Edek Rothwax (Fry) πρέπει να ήταν νεαρός όταν κατάφερε να βγει ζωντανός από το Birkenau και έφυγε με τη σύζυγό του, η οποία στην ταινία είναι πλέον νεκρή ένα χρόνο. Όπως πολλοί επιζώντες της γενιάς του, ο Έντεκ θέλει απλώς να αφήσει το παρελθόν να μείνει θαμμένο και να ζήσει στο παρόν. Από την άλλη, η γεμάτη άγχος, τραυματισμένη κόρη του, Ρουθ (Ντάνχαμ), μια δημοσιογράφος μουσικής που, όπως λέει συνέχεια σε όλους ο Έντεκ, κάποτε πήρε συνέντευξη από τους Rolling Stones, θέλει απεγνωσμένα να συνδεθεί με την τραγική ιστορία της οικογένειάς της. Ήταν ιδέα της να κάνουν αυτό το ταξίδι στην Πολωνία για να δουν τα σπίτια όπου μεγάλωσαν ο Έντεκ και η αείμνηστη σύζυγός του στο Λοτζ, το εργοστάσιο που κάποτε είχε η οικογένειά του, και μετά το ίδιο το Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
Όπως είναι φυσικό, οι δυο τους τσακώνονται από τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειώνεται στη Βαρσοβία. Ο έλεγχος της Ρουθ στενάζει όταν ο Έντεκ αποφεύγει τα εισιτήρια τρένου που της έχει προπληρώσει — δεδομένης της ιστορίας του, δεν εκπλήσσει τίποτα με τα τρένα — και αντ' αυτού κάνει φίλους με έναν ευγενικό οδηγό ταξί, τον Στέφαν (Zbigniew Zamachowski), ο οποίος δέχεται να είναι ο σοφέρ τους για όλο το ταξίδι.
Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Μπρετ, αλλά κρίνοντας από όσα μπορώ να συγκεντρώσω γι' αυτό, πολλές από τις τριβές μεταξύ των δύο βασικών χαρακτήρων πηγάζουν από τον τρόπο που ο Έντεκ, που μπορεί να μιλήσει άπταιστα αν είναι σκουριασμένος πολωνικά, τα πάει καλά με τους ντόπιους ενώ η Ρουθ δεν βλέπει τίποτα παρά μόνο χαμογελαστούς αντισημίτες γύρω της. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτό θα είχε λειτουργήσει και στην οθόνη, αλλά αντίθετα κάτι πήγε στραβά με την απόδοση των χαρακτήρων, λες και οι κινηματογραφιστές και το καστ φοβόντουσαν μήπως κάνουν τη Ρουθ πολύ απίθανη. Αντίθετα, εδώ δίνεται μεγάλη έμφαση στο τραύμα της Ρουθ, τη βουλιμία της και τα σωματικά της προβλήματα. (Πιστή στη φόρμα που καθιέρωσε στο Girls, η Dunham δεν φοβάται να βγει ημίγυμνη για την κάμερα - φύγε, κορίτσι! Φλασέ αυτή τη σάρκα σαν να μην δίνεις ένα φ-κ!) Έχει μια περίεργη ανάγκη να ψεκάζει χρήματα στο κάθε Πολωνό που συναντά, είτε είναι ένας φτωχός πάγκος της αγοράς που πουλά πόδια γουρουνιών είτε οι απόγονοι των Πολωνών που κατέλαβαν το οικογενειακό διαμέρισμα της Έντεκ (που της πουλούν πίσω, σε πολύ διογκωμένες τιμές, πράγματα που ο Έντεκ θυμάται ότι ανήκουν στην οικογένειά του).
Όπως παίζεται εδώ, ο Έντεκ είναι παρομοίως μια σύγχυση αντιφατικών παρορμήσεων: Είναι γενναιόδωρος και φιλικός για ένα λεπτό με κάθε Πολωνό που συναντά, μετά ξαφνικά προστατευτικός με τη Ρουθ και αναστατώνεται που εκτέθηκε σε κίνδυνο πηγαίνοντας μόνη της με έναν νεαρό μεταφραστή για να συναντήσει τον κατοίκους του παλιού του σπιτιού.
Φυσικά οι χαρακτήρες, όπως και οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή, μπορεί να είναι μια μάζα αντιφάσεων. Αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτή η πολυπλοκότητα, αυτή η ικανότητα να περιέχει εντελώς αντίθετα συναισθήματα ταυτόχρονα, απλώς δεν συναντάται στην ερμηνεία του Φράι, όπως ακριβώς η αντίθεση της Ρουθ αισθάνεται χειρονομική, ελάχιστα περιορισμένη σε αυτήν του Ντάναμ. Όσο κι αν αγαπάμε όλοι τον Φράι, έναν πιστοποιημένο εθνικό θησαυρό στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν υπήρξε ποτέ ηθοποιός με μεγάλη εμβέλεια και είναι λίγο πολύ στα όριά του εδώ. Ομολογουμένως, είναι βαθύτατα αξιοθαύμαστο που αφιέρωσε χρόνο για να μάθει Πολωνικά αρκετά καλά για να μιλήσει αρκετά σε όλη την ταινία. Αλλά δεδομένου ότι ο Έντεκ μετακόμισε στη Νέα Υόρκη μετά τον πόλεμο, δεν θα είχε μια νεοϋορκέζικη προφορά στα αγγλικά αντί να ακούγεται σαν Βρετανός Πολωνός από το Νότιο Κένσινγκτον;
Είναι εύκολο να αποκτήσεις εμμονή με αυτές τις κουβέντες γιατί είναι τόσο δύσκολο να προσδιορίσεις πού πάνε όλα στραβά στο Treasure. Το δεύτερο καστ προσφέρει άψογα εξυπηρετικές ερμηνείες που εξυπηρετούν τον ξεκάθαρο στόχο του σεναρίου για να προκαλέσει τη ντροπή που νιώθουν πολλοί Πολωνοί για το Ολοκαύτωμα, τη διαδεδομένη επιθυμία να μην μιλήσουμε γι' αυτό. Και φυσικά υπάρχει ο διάχυτος φόβος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ότι οι Εβραίοι, δικαίως, θα επέστρεφαν και θα διεκδικούσαν την περιουσία που κατασχέθηκε από τις οικογένειές τους. Τα τμήματα σχεδίασης και κοστουμιών παραγωγής έχουν την εμφάνιση και την αίσθηση της μετακομμουνιστικής κολλητικότητας των αρχών της δεκαετίας του '90 μέχρι το πιο μικροκοσμικό επίπεδο, από τα κουρέματα κέφαλου στους άντρες μέχρι τα ορειχάλκινα φοινικόδεντρα στα δωμάτια του ξενοδοχείου και τον τρόπο που κάπνιζαν όλοι παντού εκείνη την εποχή. .
Κατά κάποιον τρόπο, το φτωχό κάστινγκ και η αδύναμη σκηνοθεσία καταφέρνουν να διαψεύσουν μια πολλά υποσχόμενη υπόθεση, που φαίνεται επίκαιρη υπό το πρίσμα των τρεχουσών συζητήσεων γύρω από την εβραϊκή ταυτότητα. Δεν θα βοηθήσει το γεγονός ότι το Treasure κάνει πρεμιέρα στην πίστα του φεστιβάλ τόσο σύντομα μετά το ντεμπούτο του A Real Pain του Jesse Eisenberg με παρόμοιο θέμα στο Sundance, κερδίζοντας μεγάλη αναγνώριση. Αλλά ο κόσμος θα πρέπει να είναι αρκετά μεγάλος ώστε να περιέχει περισσότερες από μία ταινίες για Εβραίους που επισκέπτονται ξανά την παλιά χώρα και νιώθουν κάθε είδους συναισθήματα. Είναι κρίμα που δεν είναι καλύτερη προσέγγιση του υλικού.
Full credits
Venue: Berlin Film Festival (Berlinale Special Gala)
Cast: Lena Dunham, Stephen Fry, Zbigniew Zamachowski, Iwona Bielska, Maria Mamona, Wenanty Nosul, Klara Bielawka, Magdalena Celowna, Tomasz Wlosok, Sandra Drzymalska
Production companies: Seven Elephants, Kings And Queens, Haiku Films, Good Thing Going, Lava Films, Haut et Court, Bleeker Street, FilmNation
Director: Julia von Heinz
Screenwriters: Julia von Heinz, John Quester
Producers: Fabian Gasmia, Julia von Heinz, Lena Dunham
Executive producers: Michael P. Cohen, Philipp Stendebach, Glen Basner, Ben Browning, Laura Davis, Andrew Karpen, Kent Sanderson
Co-producers: John Quester, Thomas Jaeger, Antoine Delahousse, Katja Lebedjewa
Director of photography: Daniela Knapp
Production design: Marcel Slawinski, Katarzyna Sobanska
Costume designer: Malgorzata Karpiuk
Editor: Sandie Bompar
Sound designer: Pascal Villard
Music: Antoni Komasa-Lazarkiewicz, Mary Komasa.
Music supervisor: Lena Obara
Casting: Leo Davis, Lissy Holm
Sales: FilmNation Entertainment
1 hour 52 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου