Η συνειδητοποίηση του θανάτου είναι ένα από τα σημαντικότερα βήματα για μία ευτυχισμένη ζωή. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το άραγμα σε νεκροταφεία φαίνεται πως είναι ευεργετικά. Κάπου εδώ, να διευκρινίσουμε ότι δεν είμαστε emo. Σύμφωνα με μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο Society for Personality and Social Psychology, η σκέψη του θανάτου προσφέρει μία πιο ικανοποιητική ζωή. Η λεγόμενη "επίγνωση του θανάτου" έχει την ικανότητα να "ελαχιστοποιεί τη βλάβη στον εαυτό μας και στους άλλους και μπορεί να προάγει την ευημερία".
Τελικά, τι απέγιναν οι στάχτες του Truman Capote;
Σε ένα παράδοξο πείραμα, που πραγματοποιήθηκε από έναν κοινωνικό ψυχολόγο ονόματι Matthew Gailliot και δημοσιεύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '80, οι εθελοντές είχαν 40% περισσότερες πιθανότητες να βοηθήσουν έναν άγνωστο να μαζέψει ένα σημειωματάριο που του έπεσε, αν η "τυχαία" αλληλεπίδραση συνέβαινε ενώ βρίσκονταν μέσα σε ένα νεκροταφείο, σε αντίθεση με ένα τετράγωνο μακριά από αυτό. Ανακεφαλαιώνοντας τη μελέτη - και μια σειρά από παρόμοιες - χρόνια αργότερα, ο Kenneth Vail του Πανεπιστημίου του Missouri κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: "Η επίγνωση του θανάτου μπορεί να παρακινήσει αυξημένες εκφράσεις ανεκτικότητας, ισονομίας, συμπόνιας, ενσυναίσθησης και ειρηνισμού". Λοιπόν, όπως όλα δείχνουν, τα νεκροταφεία δεν είναι μόνο για τους νεκρούς. Ξαναλέμε ούτε emo είμαστε, ούτε θα αρχίσουμε να αράζουμε τα βράδια πάνω σε τάφους αλλά σίγουρα στο εξής, δε θα φτύνουμε τον κόρφο μας αντικρίζοντάς τα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου