Οι Καναδοί σκηνοθέτες Μάντιν, Έβαν Τζόνσον και Γκάλεν Τζόνσον σατιρίζουν την αναποτελεσματική πενιχρότητα των παγκόσμιων συνόδων κορυφής και των σχεδίων ψηφισμάτων στην πρεμιέρα τους στις Κάννες.
Οι παγκόσμιοι ηγέτες σε μια διάσκεψη της G7 διαπληκτίζονται ευγενικά, συνουσιάζονται στους θάμνους και εργάζονται σε τρελές, χωρίς περιεχόμενο ομιλίες, ενώ ξεκινά μια παγκόσμια αποκάλυψη - πολιτικοί, είναι ακριβώς σαν εμάς! — στην τελευταία ταινία των συνεργαζόμενων Καναδών σκηνοθετών Γκάι Μάντιν, Έβαν Τζόνσον και Γκάλεν Τζόνσον.
Αν και έχουν παραμείνει απασχολημένοι με μια σταθερή ροή σορτς, το τρίο δεν έχει κάνει ταινία με ηθοποιούς από το φανταστικό The Forbidden Room από το 2015. Με σωστή αρχή, μέση και τέλος, και σχεδόν καθόλου αφιερώματα στον βωβό κινηματογράφο ή διαδραστικά τεχνάσματα, το Rumours μπορεί αναμφισβήτητα να είναι η πιο συμβατική ταινία του Maddin ποτέ, ή τουλάχιστον μετά το The Saddest Music in the World (2003). Δηλαδή, αν μπορείτε να ονομάσετε μια ταινία συμβατική που έχει μανιωδώς αυνανισμό ζόμπι, έναν γιγαντιαίο εγκέφαλο στο μέγεθος ενός hatchback και ένα chatbot AI που ψαρεύει παιδεραστές. Παρόλα αυτά, είναι μια φάρσα, ακόμα κι αν η ενέργεια σημαδεύεται στη μέση.
Για όσους θέλουν να κρατούν μουσική σε τέτοιου είδους πράγματα, αυτή είναι επίσης η πρώτη ταινία που σκηνοθετείται από τον Maddin, πόσο μάλλον από τους αδελφούς Evan και Galen Johnson, που έχει προγραμματιστεί στην επίσημη επιλογή των Καννών. Εκτός από το γεγονός ότι είναι ένα ευπρόσδεκτο rib-tickler που διαλύει τη μονότονη πομπή του φετινού φεστιβάλ πορνό φτώχειας και απογοητεύσεων από ξεθωριασμένους δημιουργούς, η πορεία του Rumours προς την Croisette σχεδόν σίγουρα εξομαλύνθηκε από την παρουσία σημαντικών ονομάτων στο καστ, συμπεριλαμβανομένων των Cate Blanchett, Alicia Vikander, Charles Dance και του Γάλλου σταρ Denis Ménochet (Beau Is Afraid, Peter von Kant). Αυτό το καστ και η βιτρίνα του φεστιβάλ δεν θα βλάψουν τις εμπορικές προοπτικές της ταινίας. Η Bleecker Street ανακοίνωσε πρόσφατα ότι έχει αποκτήσει τα δικαιώματα για τη διανομή στις ΗΠΑ.
Η σάτιρα εδώ δεν απευθύνεται απαραίτητα σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό, δεδομένου ότι όλοι οι χαρακτήρες ζουν σαφώς σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου η ιδεολογία μόλις φαίνεται να έχει σημασία. Παρ 'όλα αυτά, υπάρχει μια ξεχωριστή οξύτητα στον τρόπο με τον οποίο το σενάριο, που πιστώνεται στον Evan Johnson αλλά βασίζεται σε μια ιστορία και των τριών σκηνοθετών, σπρώχνει τις αρκούδες. Επιδεικνύει εύστοχα την αέρινη, μη δεσμευτική γλώσσα των παγκόσμιων συνόδων κορυφής, τις υποσχέσεις που δεν σημαίνουν τίποτα και τα αποτελέσματα που επιτυγχάνουν λίγα σε έναν κόσμο που, ενώ ομολογουμένως βρίσκεται πάντα σε κρίση, βρίσκεται πραγματικά στα πρόθυρα της καύσης χάρη στην κλιματική αλλαγή.
Το πιο συνεπές αστείο της ταινίας – δουλεμένο τόσο σκληρά που από γκάφα γίνεται μπαγιάτικο και παράξενα ξαφνικά ξεκαρδιστικό ξανά, σαν από φθορά – αφορά το πόσο σοβαρά παίρνουν οι επτά παγκόσμιοι ηγέτες τη διαδικασία σύνταξης μιας κοινής δήλωσης γεμάτης κοινοτοπίες, εταιρικά λόγια, ψυχοφλυαρίες και στίχους τραγουδιών καθώς κάθονται σε ένα μικρό κιόσκι στο δάσος. Τόσο απορροφημένοι είναι στη δουλειά τους, χωρισμένοι σε υποομάδες, όπως οι μαθητές γυμνασίου στους οποίους έχει ανατεθεί μια εργασία στην τάξη, που δεν παρατηρούν καν ότι οι βοηθοί και οι διακομιστές τους έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς, αφήνοντάς τους μόνους στο δάσος.
Με άλλους τρόπους, οι ηγέτες μοιάζουν με μεσαία στελέχη που απολαμβάνουν το ετήσιο συνέδριό τους με την τροφοδοσία, τις ευκαιρίες φωτογραφίας και τον ελεύθερο χρόνο από ενοχλητικούς συζύγους - μια ιδιαίτερη ανησυχία για τον πρωθυπουργό του Καναδά Maxime Laplace (ο Roy Dupuis του The Forbidden Room, κουνώντας ένα κουλούρι άντρα με ένα undercut σαν γηράσκων ποπ σταρ). Οι γενικοί υπαινιγμοί πέφτουν ότι ο Maxime είχε μια φυγή με την κατά τα άλλα κατευθυνόμενη από στόχους πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Cardosa Dewindt (Nikki Amuka-Bird). Φέτος τράβηξε το διψασμένο βλέμμα της κομψής καγκελαρίου της χώρας υποδοχής Χίλντα Όρτμαν (Μπλάνσετ, επιδεικνύοντας δυνατά κωμικά παϊδάκια, ακόμη και στον τρόπο που γερμανοποιεί τους ήχους των φωνηέντων της).
Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Edison Wolcott (Charles Dance, ύπουλα αυτοπαρωδία) ενδιαφέρεται περισσότερο να κοιμηθεί λίγο και συνεχίζει να κουνάει το κεφάλι του, ένα φίμωμα που μπορεί να είναι καθαρή σύμπτωση, αλλά περιέργως παραλληλίζεται με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον Donald Trump στη δίκη του για εγκληματική απόκρυψη χρημάτων. Ένα άλλο χαριτωμένο φίμωτρο έχει την ταινία να μην εξηγεί ποτέ γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος έχει τόσο παχουλή βρετανική προφορά και τη μία φορά που πρόκειται να μοιραστεί γιατί διακόπτεται.
Ολοκληρώνοντας τις δημοκρατικές παγκόσμιες δυνάμεις, ο Γάλλος πρόεδρος του Ménochet, Sylvain Broulez, είναι ένας μεγαλοπρεπής σκληροτράχηλος που πιθανότατα μιλάει περισσότερο από τον επιφυλακτικό Tatsuro Iwasaki της Ιαπωνίας (Takehiro Hira) και τον αλαζόνα βήτα-αρσενικό Antonio Lamorte (Rolando Ravello) της Ιταλίας μαζί. Και οι δύο τελευταίοι, ωστόσο, είναι άσοι ως αργά εγκαύματα και διακριτικά σουτ αντίδρασης, ειδικά ο Ravello.
Η Alicia Vikander, μιλώντας μόνο στη μητρική της γλώσσα, τα σουηδικά, εμφανίζεται στα μισά της ταινίας ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Celestine Sproul, όταν ο Maxime την συναντά στο δάσος με τον προαναφερθέντα γιγάντιο εγκέφαλο, τον οποίο θα πρέπει να παρακολουθήσετε την ταινία για να καταλάβετε.
Όχι ότι η κατανόηση είναι πραγματικά το θέμα εδώ. Οι φήμες λειτουργούν σε ένα σουρεαλιστικό επίπεδο από μόνες τους, συνθέτοντας τους κανόνες του σύμπαντος καθώς προχωράει. Θα έχουμε χιλιετίες ανθρώπους χωρίς κόκαλα που ζωντανεύουν και απειλούν τους επισκέπτες, αναρωτιέται, και η απάντηση είναι ναι, γιατί όχι; Τι γίνεται αν η μουσική χωρίς πηγή διογκώνεται και εκρήγνυται σαν τη μελοδραματική παρτιτούρα μιας σαπουνόπερας κατά καιρούς; Σίγουρος!
Το όλο θέμα μερικές φορές μοιάζει με ένα σκετς σόου που μόλις κρατάει μαζί μέχρι οι σκηνοθέτες και το καστ να τα φέρουν όλα στο σπίτι για ένα καταπληκτικό κλιμακωτό κλείσιμο, στο οποίο όλα τα τσιτάτα και οι κοινοτοπίες τυλίγονται σε μια θριαμβευτική ομιλία που φωνάζει στο κενό καθώς ο κόσμος καίγεται. Όπως και οι καλύτερες κωμικές φαντασιώσεις, οι φήμες έχουν κάτι περισσότερο από έναν κόκκο τραγικής αλήθειας.
Full credits
Cast: Cate Blanchett, Roy Dupuis, Denis Monochet, Charles Dance, Nikki Amuka-Bird, Rolando Ravello, Takehiro Hira, Alicia Vikander, Zlatko Buric, Tomi Kosynus, Ralph Berkin, Alexa Kennedy
Production companies: Buffalo Gal Pictures, Maze Pictures, Square Peg, Thin Stuff Productions, Walking Down Broadway
Directors: Guy Maddin, Evan Johnson, Galen Johnson
Screenwriter: Evan Johnson, based on a story by Guy Maddin, Evan Johnson and Galen Johnson
Producers: Liz Jarvis, Philipp Kreuzer, Lars Knudsen, Guy Maddin, Evan Johnson, Galen Johnson
Executive producers: Ari Aster, Cate Blanchett, Phyllis Laing, Jorg Schulze, Joe Neurauter, Devan Towers, Tyler Campellone, Lina Flint, Mary Aloe, Gillian Hormel, Andrew Karpen, Kent Sanderson, Adrian Love, Michael O’Leary, Stefan Kapelari, Moritz Peters, Blair Ward, Anders Erden, Lauren Case, Eric Harbert, Michael Werry, George Heuser, Jacob Phillips, Stephen Griffiths, Christopher Payne, Dave Bishop, George Hamilton, James Pugh, Janina Vilsmaier, Fred Benenson, Morwin Schmookler, George Rush
Co-producers: Judit Stalter, Simon Ofenloch
Directors of photography: Stefan Ciupek
Production designer: Zosia Mackenzie
Costume designer: Bina Daigeler
Editor: John Gurdebeke, Evan Johnson, Galen Johnson
Music: Kristian Eidnes Andersen
Music supervisor: Jillian Ennis
Casting: Avy Kaufman
Sales: Protagonist Pictures
1 hours 58 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου