Σε ένα guest δοκίμιο για το The Hollywood Reporter, ο σεναριογράφος των «The Aviator» και «Skyfall» γράφει μια εκτίμηση για την αρχική βασίλισσα τρόμου του κινηματογράφου που εμφανίστηκε επίσης σε δύο κλασικές ταινίες James Bond.
Ένας θεατρικός συγγραφέας που έγινε σεναριογράφος, ο John Logan έκανε όνομα για τον εαυτό του - και κέρδισε τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ - συνεργαζόμενος με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου, σε είδη που κυμαίνονται από δράματα εποχής, έπη με σπαθί και σανδάλια και κατασκοπευτικά θρίλερ.
Οι τίτλοι του περιλαμβάνουν το The Aviator του Martin Scorsese, το Sweeney Todd του Tim Burton, το Any Given Sunday του Oliver Stone, το Gladiator του Ridley Scott, το The Last Samurai των Ed Zwick και Tom Cruise και δύο ταινίες James Bond σε σκηνοθεσία Sam Mendes, για να αναφέρουμε μερικές.
Ο Λόγκαν διαμορφώθηκε, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, από δύο πρώιμες επιρροές: τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ και τα τέρατα. Ο Μεγάλος Βάρδος τον οδήγησε στο θέατρο, στο θέατρο και στη συγγραφική καριέρα. Αλλά ακόμη και πριν από αυτό, υπήρχαν τέρατα. Μεγάλωσε στον φανταστικό κόσμο των Dark Shadows, των ταινιών τρόμου Universal και Hammer, του περιοδικού Famous Monsters of Filmland, των κιτ μοντελοποίησης τεράτων Aurora και των κόμικς Marvel's Tomb of Dracula. Το πρώτο του σενάριο παραγωγής ήταν το Νυχτερίδες του 1999, για τις μεταλλαγμένες νυχτερίδες. Πιο πρόσφατα έκανε μια ταινία slasher με μια στροφή LGBTAQ με τίτλο They/Them.
«Το είδος έχει σημασία», γράφει ο Λόγκαν σε ένα email στο The Hollywood Reporter. «Η φρίκη έχει νόημα. Αξίζει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Οι καλύτερες ταινίες τρόμου μας επιτρέπουν να δούμε τον εαυτό μας μέσα από ένα σκοτεινό μεταφορικό πρίσμα. Μαθαίνουμε να παλεύουμε με τον φόβο, με την απώλεια, με το άγνωστο και το άγνωστο, μέσα από ταινίες είδους. Μαθαίνουμε να είμαστε γενναίοι. Να αναγνωρίσουμε και να πολεμήσουμε το κακό. Να αντέξει. Και να επιβιώσω».
Ο συγγραφέας επανεξέτασε πρόσφατα μερικές από τις κλασικές βρετανικές ταινίες τρόμου Hammer και συνάντησε ένα παλιό αγαπημένο, το Dr. Jekyll and Sister Hyde. Δεν το είχε δει εδώ και χρόνια.
«Ήταν μια αποκάλυψη να το παρακολουθώ τώρα», γράφει ο Logan. «Να βλέπεις περίπλοκες πολιτικές φύλου και queer ζητήματα τόσο τολμηρά δραματοποιημένα σε μια ταινία από το 1971. Και καίγοντας μέσα από το σελιλόιντ είναι η εντυπωσιακή κεντρική παράσταση της Martine Beswicke. Αυτό με οδήγησε σε μια βαθιά βουτιά στο All Things Martine».
Ο Λόγκαν εμπνεύστηκε να γράψει μια εκτίμηση στην ηθοποιό, η οποία έγινε γνωστή χάρη στην εμφάνισή της σε δύο κλασικές ταινίες James Bond - From Russia With Love και Thunderball - καθώς και στο One Million Years B.C. με τη Raquel Welch. Ξεκινώντας στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στη δεκαετία του 1970, άφησε το στίγμα της σε μια σειρά ταινιών χαμηλού προϋπολογισμού που έγιναν από τον βρετανικό οίκο τρόμου Hammer Film.
Η ηθοποιός είναι ακόμα ζωντανή στην ηλικία των 82 ετών, οπότε αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση ανάμνηση. Αυτός είναι απλά ένας θαυμαστής που γράφει για τον αντίκτυπο που είχε ένας καλλιτέχνης στη ζωή του. Θα πρέπει όλοι να πάρουμε κάτι τέτοιο ενώ είμαστε ακόμα ζωντανοί για να το διαβάσουμε ή να το ακούσουμε.
Διαβάστε την επιστολή του παρακάτω.
 |
THUNDERBALL, Martine Beswick, Sean Connery, 1965 ΕΥΓΕΝΙΚΉ ΠΑΡΑΧΏΡΗΣΗ EVERETT COLLECTION |
Όταν εργάζεστε στο είδος τρόμου, ξοδεύετε ένα γελοίο χρονικό διάστημα ανησυχώντας για το κακό. Το γράφεις συνεχώς, το σχεδιάζεις, το εξηγείς, το δραματοποιείς. Σκέφτεσαι πυρετωδώς νέες μυθολογίες. Επιμελείστε τους εφιάλτες σας και προσπαθείτε να τους αποτυπώσετε στην οθόνη. Ο κακός ή το τέρας σας θα είναι τρομακτικό ή σαγηνευτικό ή απειλητικό; Πηγαίνετε για μια σκοτεινή συμπαθητική φιγούρα ή ένα αιματηρό θηρίο; Πώς φτιάχνετε κάτι μοναδικό σε αυτό το πολυάσχολο είδος;
Αυτά τα ερωτήματα ήταν στην πρώτη γραμμή της δουλειάς μου όταν έγραφα και έκανα την παραγωγή της βικτωριανής γοτθικής τηλεοπτικής εκπομπής Penny Dreadful για το Showtime. Το να χτυπήσεις τον τόνο της σειράς ήταν πάντα μια πρόκληση. Μετά από λίγο είχα μια απάντηση όταν οι ηθοποιοί ρωτούσαν περιστασιακά πώς να βαθμονομήσουν μια κακή ερμηνεία που ήταν ταυτόχρονα δραματικά αυξημένη αλλά ειλικρινής, κομψή αλλά ειλικρινής, σπαρακτική αλλά τρομακτική. Τους πρότεινα να παρακολουθήσουν τη Martine Beswicke στη βρετανική ταινία τρόμου του 1971 Dr. Jekyll and Sister Hyde για να δουν το κομψό Grand Guignol ως το πιο παθιασμένο και πιο ειλικρινές του.
Έτσι, όλοι χαιρετίζουν την άγρια δόξα που είναι η Martine Beswicke.
Στη μακρά παρέλαση των παρθενικών δαιμόνιων του σινεμά τρόμου, των ηρωίδων wan, των θυμάτων ιτιάς και των αβοήθητων κοριτσιών σε κίνδυνο, η Martine Beswicke ξεχωρίζει. Είναι η πιο σύγχρονη Scream Queen από όλες - γιατί ποτέ δεν ουρλιάζει, ποτέ δεν δειλιάζει, ποτέ δεν συρρικνώνεται. Είναι μια σκοτεινή, ρακένδυτη σιλουέτα φτιαγμένη για να προβληματίσει τα όνειρά σας, να σας καταστρέψει με την πανάκεια της και να σας κάνει χαρούμενους που φτάσατε σε ένα τόσο εξωφρενικό και κομψό τέλος. Είναι δύσκολο να αντισταθείς στη δύναμη της φύσης που είναι η Martine Beswicke.
Μέχρι να συναντήσουμε τις αδελφές της Jamie Lee Curtis στους κακούς δρόμους του Haddonfield στο Halloween και τη Sigourney Weaver στους διαδρόμους του Nostromo στο Alien, η Martine ήταν η πραγματική μας badass βασίλισσα τρόμου. Ως ηθοποιός δημιούργησε μια μοναδική περσόνα που ξεπερνούσε τις ταινίες τόσο καλές όσο και κακές. Οι χαρακτήρες μπορεί να ονομάζονται "Sister Hyde" ή "Nupondi" ή "Queen Kari", αλλά εξακολουθούν να είναι κατά κάποιο τρόπο όλοι Martine: αγέρωχοι, παιχνιδιάρικοι, επικίνδυνοι και ατρόμητοι. Έχετε πάντα την αίσθηση ότι η ίδια η Martine είναι μέσα στο αστείο και σας αφήνει πονηρά σε αυτό. Φαίνεται να απολαμβάνει αυτή τη μετα-κινηματογραφική συνειδητοποίηση με τον τρόπο που έκανε μερικές φορές ο Βίνσεντ Πράις. Το να βλέπεις τη Martine να ενεργεί είναι σαν να χαλαρώνεις επειδή είναι τόσο απόλυτα σίγουρη. Έχει τον έλεγχο. Το έχει αυτό. Μην ανησυχείτε το όμορφο κεφάλι σας, αγαπητέ, η Martine θα το φροντίσει.
Αν και μακάρι να είχα την κλονισμένη αυτοπεποίθησή της, η Martine Beswicke και εγώ μοιραζόμαστε μόνο ένα πράγμα: δουλέψαμε και οι δύο σε δύο ταινίες του 007. Μετά τις εύπλαστες και αθλητικές στροφές της στο From Russia With Love (1963) και στο Thunderball (1965) συμμετείχε στις τρεις ταινίες Hammer Film που την έκαναν διάσημη. Ήταν μοναδική στο Hammer και στον βρετανικό κινηματογράφο εκείνη την εποχή, επειδή είναι μικτής φυλής, Τζαμαϊκανής-Πορτογαλικής και Βρετανικής. Δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο: απίστευτα αγαλματώδης. επικίνδυνη οστική δομή. μακρύ και χαλαρό πλαίσιο χορευτή. περήφανα κατείχε τη σεξουαλικότητα. Είναι η αρνητική φωτογραφία του παραδοσιακού αγγλικού τριαντάφυλλου ομορφιάς. Πίσω στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, αυτό την σημάδεψε για εξωτικούς και κακούς ρόλους.
Και αυτοί οι ρόλοι φάνηκαν να της ταιριάζουν, να επιτρέψουν στον χαρακτήρα της Martine the Mighty να αναδυθεί ως μια φρέσκια νέα ιδέα στον κινηματογράφο τρόμου. Έγινε το δικό της μίνι είδος.
Στο προϊστορικό έπος One Million Years B.C. (1966) παλεύει σαν δαίμονας και κλέβει την ταινία από τη Raquel Welch και μερικούς καταπληκτικούς δεινόσαυρους stop-motion του Ray Harryhausen, καθόλου μικρό κατόρθωμα. Κοιτάξτε πόσο επιμελημένη και ισορροπημένη φαίνεται η υπέροχη Raquel δίπλα στην άγρια και ωμή Martine. Άγριο και ωμό θα κερδίσει κάθε φορά. Ως βασίλισσα Kari στην ιστορία περιπέτειας Prehistoric Women (1967) ξεπέρασε την Ayeshas Ayesha: Η Martine είναι η απόλυτη She Who Must Be Obeyed. Μακάρι να είχε καταφέρει να παίξει την πραγματική Ayesha σε κάποια κινηματογραφική εκδοχή του She του H. Rider-Haggard, καθώς θα ήταν οριστική. Στο Prehistoric Women η Martine δίνει μια υπέροχα μακάβρια και αισθησιακή ερμηνεία, πρέπει να ειπωθεί, σε μια λιγότερο από αστρική ταινία. Αλλά ο διασκεδαστικός και κυματιστός Χορός του Θανάτου της Martine και ο καθαρός μαγνητισμός των ζώων αξίζουν σίγουρα μια επίσκεψη στην τρελή «Μαγεμένη Χώρα του Λευκού Ρινόκερου» του Hammer.
 |
Δρ Τζέκιλ και αδελφή Χάιντ ΕΥΓΕΝΙΚΉ ΠΑΡΑΧΏΡΗΣΗ EVERETT COLLECTION Και μετά υπάρχει το Dr. Jekyll and Sister Hyde του 1971. |
Αν δεν γνωρίζετε αυτή την ταινία, ο πανούργος τίτλος τα λέει όλα. Σε αυτή την εκδοχή της συχνά γυρισμένης ιστορίας του Robert Louis Stevenson, ο Dr. Jekyll (που παίζεται από τον Ralph Bates) μεταμορφώνεται σε μια γυναικεία εκδοχή του εαυτού του (που παίζεται από τη Martine). Το να πείτε περισσότερα για την πλοκή θα σας στερούσε την ευχαρίστηση να παρακολουθήσετε τις εντυπωσιακά παράξενες ανατροπές και στροφές. Είναι μια ταινία, για να χρησιμοποιήσουμε τη φράση του Όσκαρ Ουάιλντ, «γεμάτη περιστατικά».
Για πολλούς θαυμαστές του τρόμου, ο Vincent Price έδωσε τη μεγαλύτερη ερμηνεία του στο Witchfinder General, το ζοφερό και αιματηρό αριστούργημα του Michael Reeves του 1968. Σε αυτή την ταινία, ο Πράις άφησε τις επιρροές του να αποστραγγιστούν και δημιούργησε έναν χαρακτήρα αμείλικτου κακού. Είναι μια συναρπαστική παράσταση. Ο Dr. Jekyll and Sister Hyde είναι ο Witchfinder General της Martine Beswicke, η υπερβατική ερμηνεία της, ο πιο ολοκληρωμένος ρόλος της.
Και μου αρέσει αυτή η ταινία. Μου αρέσει για το τρελά έξυπνο σενάριο του Brian Clemens, μπορείτε να πείτε ότι γράφτηκε από ένα από τα εμπύρετα και ιδιότροπα μυαλά πίσω από τους Avengers. Το λατρεύω για τα τοξωτά θεατρικά σκηνικά του με τις αυτογνωσιακές αναγκαστικές προοπτικές τους. Το λατρεύω για την εντυπωσιακή ελευθερία του με το παλιό gore του Kensington, την αμετανόητη και υπερβολική αιματηρότητά του. Το λατρεύω για το μεταμοντέρνο mash up των Jekyll, Hyde, Burke και Hare, Jack the Ripper, με μια μπόνους κραυγή στον Sweeney Todd και μουσικό αριθμό για εκκίνηση. Μου αρέσει για τον ανασφαλή και αμήχανο Δρ Jekyll του Ralph Bates. Μου αρέσει για το πολύπλοκο και ζεστό/κρύο Sister Hyde της Martine.
Αλλά το αγαπώ περισσότερο από όλα για την περίπλοκη πολιτική των φύλων. Είναι μια ακανθώδης και τσουκνίδα ταινία - όπως πρέπει να είναι όλες οι καλές ταινίες τρόμου. Σε αναγκάζει να σκεφτείς. Είναι ολισθηρό. Είναι τρανσφοβικό; Ομοφοβική? Ή είναι ένας κωδικοποιημένος εορτασμός της βικτωριανής queer ταυτότητας και επιθυμίας; Είναι μια βρώμικη ταινία ερωτικής εκμετάλλευσης; Ή είναι πονηρή μεταφορά γυναικείας ενδυνάμωσης; Είναι μια φαντασίωση εκδίκησης για τους απορριφθέντες στην κοινωνία, τους απόκληρους, τους άλλους, τους διαφορετικούς; Ή μήπως, αλχημικά, όλα αυτά ταυτόχρονα; Χωρίς αμφιβολία είναι μια από εκείνες τις σπάνιες ταινίες τρόμου που είναι βαθιά ενσωματωμένη με σοβαρές ιδέες. Για να παρακολουθήσετε αυτή την ταινία είναι να προκληθεί.
Για μένα, αν και μπορώ να δω πολλές κειμενικές αναγνώσεις της ταινίας, λειτουργεί πιο δυναμικά ως μια ιστορία εκπλήρωσης τρανς επιθυμιών: η παραβατική εξερεύνηση του Jekyll για τον αληθινό εαυτό του. Η αδελφή Χάιντ δεν είναι πιο «κακιά» ή δολοφονική από τον ψυχρό Δρ Τζέκυλ, είναι απλώς μια διαφορετική έκφραση φύλου της ύβρεως, του ναρκισσισμού και της κρυφής επιθυμίας του Τζέκυλ. Όταν ο γιατρός γίνεται αδελφή και η αδελφή γίνεται γιατρός, και οι δύο σταδιακά γίνονται καλά και αληθινά, πλήρεις και αυθεντικοί. Αυθεντικά τερατώδεις σίγουρα, αλλά παράξενα ενοποιημένοι μετά τις εσωτερικές τους μάχες. Για ένα σύγχρονο κοινό, τα τρανς και queer υποκείμενα της ιστορίας δεν είναι ιδιαίτερα λεπτά και παίζονται μέχρι τέλους από τους Ralph Bates και Martine Beswicke. Ήξεραν τι έκαναν. Ήξεραν τι ήταν στην πραγματικότητα αυτή η ταινία.
Στη σοβαρή κριτική ταινιών τρόμου, αφθονούν οι διαφορετικές αναγνώσεις του Δρ Τζέκιλ και της αδελφής Χάιντ. Κάποιοι απλά το αντιπαθούν, ή μυρίζουν τα σεξουαλικά του θέματα, ή το απορρίπτουν ως μια μετριότητα της Hammer Films που απέχει πολύ από τις ημέρες δόξας των προηγούμενων ταινιών Peter Cushing/Christopher Lee Dracula και Frankenstein. Αλλά για μένα ο Δρ Τζέκιλ και η αδελφή Χάιντ είναι μοναδικοί στον διακεκριμένο κανόνα της Hammer Films επειδή είναι ο πιο σύγχρονος από όλους. Έχει επιβιώσει τα χρόνια και έχει αναδυθεί, ανθεκτική και ουσιαστική, προκλητική και παρηγορητική, μιλώντας μας τώρα. Δεν είναι η γραφική Victoriana, αυτή η ταινία, είναι μια άμεση επίθεση στις συμβατικές και απλοποιημένες υποθέσεις φύλου. Δεν παίρνει αιχμαλώτους.
Και η Martine Beswicke δίνει την παράσταση της καριέρας της. Είναι μαγευτικό να παρακολουθείς. Παρακολουθήστε την ελευθερία της λούτσας στο φόρεμα του Δρ Τζέκυλ, την άγρια χαρά της τόσο στη σαρκικότητα όσο και στη βία, την αυγή της συνειδητοποίησης της μεταμορφωτικής ταυτότητάς της, τον βηματισμό αγοριού-κοριτσιού, την παιχνιδιάρικη διάθεσή της καθ 'όλη τη διάρκεια. Αλλά σημειώστε και κάτι ακόμα: δεν κλείνει το μάτι στην κάμερα. Σας αφήνει στο αστείο ίσως, αλλά είναι ένα θανατηφόρο σοβαρό αστείο. Η αφοσίωσή της στη βαρβαρότητα της αδελφής Χάιντ είναι ανατριχιαστική.
Είναι αυτή η δέσμευση που πρότεινα στους ηθοποιούς στο Penny Dreadful. Ψυχή τε και σώματι, η Martine Beswicke ρίχτηκε στον σκοτεινό κόσμο της αδελφής Hyde. Και το απόλαυσε. Υπάρχει joie de vivre. Υπάρχει αψίδα και επίγνωση. Το πονηρό χαμόγελο πίσω από τα κρύα μάτια. Εμπιστοσύνη πάνω απ' όλα.
Είμαι κομπλέ της Martine, οπότε παρακολουθώ ενεργά την καριέρα της από τις ημέρες της αδελφής Hyde. Ήταν μια άγρια βόλτα. Τα ζουμερά καμέο εναλλάσσονται με σταθερούς ρόλους. Τηλεοπτικά πλάνα επισκεπτών μαζί με ευτυχώς ταινίες Β είδους. Δεν είχε ποτέ την καριέρα που θα έπρεπε. Την ανάγκασαν να σκαρφαλώνει μεγάλα βουνά, αυτά τα μακριά πόδια να ιππεύουν σαν Κολοσσός. Θα έπρεπε να είχε παίξει την Κλεοπάτρα στο έργο του Σαίξπηρ Αντώνιος και Κλεοπάτρα. Θα έπρεπε να είχε παίξει τον Hannibal Lecter. Αλλά δόξα τω Θεώ έχουμε τόσες πολλές παραστάσεις για να απολαύσουμε. Και σε όλα αυτά είναι πάντα, κατά κάποιο τρόπο, βαθιά Martine. Πάντα παρόντες, πάντα σε εγρήγορση. Πάντα εκεί για να μας θυμίζει ότι δεν είναι το πράο εφευρετικό κανενός. Και δεν χρειάζεται να είμαστε ούτε.
Και γι 'αυτό έχει σημασία. Καθώς ενδυναμώνει τους χαρακτήρες της, μας ενδυναμώνει. Όλοι μπορούμε να υποθέσουμε λίγο από την αμετανόητη φλυαρία της, την ερωτική της δύναμη, την ψυχρή αριστοκρατικότητά της, την αυθάδεια της, το άτακτο πνεύμα της. Όλοι έχουμε μια μικρή Martine μέσα μας, έτσι δεν είναι; Συνεχίστε, φαίνεται να μας λέει, αφήστε το έξω. Ζήστε λίγο. Απολαύστε τον εαυτό σας. Να είστε απερίσκεπτοι. Να είστε γενναίοι. Να είστε αληθινοί με τον εαυτό σας. Πάρτε θάρρος. Και ποτέ, μα ποτέ, μην υποτάσσεσαι.
Έτσι, ευχαριστώ Martine Beswicke, για να είναι ήρωας τρόμου μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου