Το γοητευτικό δράμα μυστηρίου, με πρωταγωνιστές τον Mirai Moriyama και τον Ιάπωνα θρύλο της οθόνης Tatsuya Fuji, εξερευνά τα περίπλοκα συναισθήματα ενός γιου που αναγκάζεται να αναλογιστεί τη ζωή και την κληρονομιά του επί μακρόν απόντος πατέρα του.
Μία από τις καλύτερες ιαπωνικές ανεξάρτητες ταινίες των τελευταίων ετών φτάνει επιτέλους στους κινηματογράφους των ΗΠΑ αυτό το Σαββατοκύριακο. Η Μεγάλη Απουσία του δευτεροεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Kei Chika-ura, η οποία έκανε το ντεμπούτο της με καλές κριτικές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2023 και αργότερα κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Σαν Σεμπαστιάν για τον πρωταγωνιστή της, το ιαπωνικό είδωλο της οθόνης Tatsuya Fuji (In the Realm of the Senses), κάνει πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη την Παρασκευή και στο Λος Άντζελες στις 26 Ιουλίου, με μια εθνική κυκλοφορία να ακολουθεί.
Η Μεγάλη Απουσία επικεντρώνεται στον Τακάσι (Μιράι Μοριγιάμα), έναν φιλόδοξο ηθοποιό του θεάτρου και της οθόνης, ο οποίος επιστρέφει στην τροχιά του αποξενωμένου πατέρα του (Φούτζι) από ένα ενοχλητικό τηλεφώνημα από την αστυνομία. Η δεύτερη σύζυγος του πατέρα του αγνοείται και ο ηλικιωμένος άνδρας, κάποτε διακεκριμένος καθηγητής φυσικής, φαίνεται να πάσχει από τα τελευταία στάδια οξείας άνοιας. Ο Takashi, με τη νέα του σύζυγο (Yoko Maki) στο πλευρό του, μεταβαίνει γρήγορα στο σπίτι του πατέρα του στο νότιο νησί Kyushu της Ιαπωνίας και εκεί η ταινία μεταβαίνει σε έναν γοητευτικό και σπαρακτικό τρόπο μυστηρίου, καθώς ο νεαρός άνδρας αντιλαμβάνεται σταδιακά τι έχει γίνει με τη γυναίκα και τη ζωή του πατέρα του.
Όπως το θέτει κομψά η επίσημη περίληψη της ταινίας: «Σε ένα συγκεκριμένο σημείο της ζωής έχουμε συχνά να αντιμετωπίσουμε ένα παρελθόν που θεωρήθηκε ξεχασμένο, χαμένο για πάντα, και το οποίο αντ 'αυτού επανεμφανίζεται, με όλη τη συναισθηματική αμηχανία που δημιουργείται από ανεπιθύμητες απουσίες, κενά μνήμης και τα κομμάτια που λείπουν από το παζλ της ύπαρξής μας».
Ο καταξιωμένος Ιάπωνας διευθυντής φωτογραφίας Yutaka Yamazaki (γνωστός για τη δουλειά του με τους αγαπημένους arthouse Hirokazu Kore-eda και Naomi Kawase) γύρισε το Great Absence σε φιλμ 35mm με κυρίως κλασικές, σταθερές ρυθμίσεις κάμερας, δανείζοντας στις κομψές μεταβάσεις της ιστορίας από τις αναδρομές στο σήμερα όλο τον πλούτο και τη βαρύτητα της μπερδεμένης αλλά ζωντανής μνήμης.
Πριν από την πρεμιέρα του Great Absence στις ΗΠΑ, το The Hollywood Reporter συνδέθηκε με την Chika-ura μέσω Zoom για να συζητήσει τις βαθιά προσωπικές ρίζες της ταινίας και τον έμμεσο σχολιασμό της σχετικά με τη μεταβαλλόμενη φύση των ρόλων του γάμου στην Ιαπωνία.
Πες μου για τη δημιουργική γένεση της Μεγάλης Απουσίας.
Λοιπόν, πρέπει να επιστρέψω στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου, Complicity. Έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο το 2018, αλλά επειδή ήταν ανεξάρτητη ταινία, δυσκολεύτηκα να βρω διανομέα στην Ιαπωνία, οπότε δεν κυκλοφόρησε στη χώρα μου μέχρι το 2020. Μέχρι τότε, είχα ήδη γράψει ένα ολόκληρο σενάριο για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου και ήμουν έτοιμος να μπω στην παραγωγή. Αλλά τότε ο κόσμος σταμάτησε λόγω του COVID-19 και περίπου την ίδια στιγμή έλαβα ένα τηλεφώνημα από την αστυνομία στη Φουκουόκα που μου έλεγε ότι ο πατέρας μου ήταν «προστατευμένος». Δεν είπαν ότι είχε συλληφθεί. Είπαν ότι ήταν υπό προστασία. Σοκαρίστηκα και δεν κατάλαβα τι σήμαινε αυτό. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι ο πατέρας μου είχε κάνει μια κλήση κινδύνου, λέγοντας ότι αυτός και η σύζυγός του κρατούνταν όμηροι από έναν άνδρα με όπλο. Φυσικά, αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ο πατέρας μου είχε αρχίσει να υποφέρει από οξεία άνοια – και δεν είχα ιδέα. Ήμουν εντελώς έκπληκτος, γιατί ο πατέρας μου ήταν συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου, και παρόλο που δεν μου άρεσε τόσο πολύUch, από όλες τις εμφανίσεις ήταν ένα πολύ αξιόπιστο μέλος της κοινωνίας. Όλοι όσοι ζούσαν γύρω από το σπίτι του ήταν πραγματικά αναστατωμένοι επειδή ένας τεράστιος αριθμός ένοπλων αστυνομικών είχε εισβάλει στη γειτονιά ανταποκρινόμενος στην κλήση έκτακτης ανάγκης του. Ήταν ένα μεγάλο περιστατικό. Αμέσως επιβιβάστηκα σε ένα τρένο και ταξίδεψα από το Τόκιο στη Φουκουόκα [στο νότιο νησί Kyushu της Ιαπωνίας], και στη συνέχεια άρχισα να κάνω μηνιαία ταξίδια για να περάσω χρόνο μαζί του. Αναλογιζόμενος όλες τις παραλυτικές εμπειρίες της πανδημίας, καθώς και την προσωπική μου κρίση με τον πατέρα μου, αποφάσισα να εγκαταλείψω το έργο που ήμουν έτοιμος να γυρίσω. Έπρεπε να γράψω κάτι που να αντηχεί με την τρέχουσα νοοτροπία μου, καθώς και με το τι περνούσε όλος ο κόσμος. Είναι μια φανταστική ταινία, αλλά ήταν πολύ εμπνευσμένη από τη δική μου εμπειρία με τον πατέρα μου.
Η ταινία που εγκαταλείψατε ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό; Πώς ήταν;
Ναι, ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν μια ταινία είδους, μια ταινία μυστηρίου. Αλλά το Great Absence έχει επίσης κάποια στοιχεία ταινιών μυστηρίου, οπότε ίσως μετέφερα μερικά από αυτά.
Πέρα από αυτό το υποκινητικό περιστατικό, με ποιους τρόπους αντλήσατε από τη δική σας εμπειρία κατά τη συγγραφή και τη δημιουργία της Μεγάλης Απουσίας;
Ένα πράγμα είναι η προσωπικότητα του πρωταγωνιστή. Είναι ένα πολύ συγκρατημένο άτομο και δεν του αρέσει να εκφράζει τα συναισθήματά του - και αυτός είναι βασικά ο τρόπος που είμαι. Όταν συζήτησα για πρώτη φορά τον ρόλο του Takuya με τον Mirai Moriyama, είπε ότι δεν κατάλαβε πραγματικά τι συνέβαινε στην ταινία, επειδή ο χαρακτήρας δεν εκφράζει σαφές κίνητρο και δεν υπάρχει σαφής συναισθηματική κίνηση. Δεν ήταν πραγματικά σίγουρος πώς θα έπαιζε τον χαρακτήρα. Του είπα ότι ο Takuya βασίζεται βασικά στην προσωπικότητά μου - και ο Moriyama άρχισε να με παρατηρεί και να με μελετά και νομίζω ότι αυτό τον βοήθησε να καταλάβει πώς να κατοικήσει τον πρωταγωνιστή. Ο Moriyama είναι ένας πολύ μοναδικός ηθοποιός στην Ιαπωνία. Εκτός από τις πολλές ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει, είναι πολύ γνωστός ως ηθοποιός σκηνής και σύγχρονος χορευτής. Αλλά λόγω της εξαιρετικής σωματικότητάς του, συχνά του ζητείται να παίξει εκκεντρικούς ρόλους σε ιαπωνικές ταινίες. Έτσι, ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος που τον είδα να ενεργεί με έναν πολύ ελεγχόμενο, συγκρατημένο τρόπο και νομίζω ότι έδωσε μια εξαιρετική ερμηνεία.
Στην Ιαπωνία και σε άλλες χώρες με γηράσκοντες πληθυσμούς, η αντιμετώπιση της άνοιας, είτε από πρώτο χέρι είτε μέσω ενός αγαπημένου προσώπου, γίνεται όλο και πιο καθολική εμπειρία. Αλλά καθώς έβλεπα την ταινία, αναρωτήθηκα αν θα μπορούσατε να αγωνίζεστε και προς μια γενικότερη μορφή καθολικότητας. Οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται ο χαρακτήρας σας είναι αρκετά ακραίες (έχει αποξενωθεί από τον πατέρα του εδώ και 20 χρόνια), αλλά βρήκα τον εαυτό μου να σχετίζεται με το κεντρικό μυστήριο της ταινίας - αυτό το κάπως παράξενο ερώτημα για το ποιοι είναι πραγματικά οι γονείς σας ή ήταν ως άνθρωποι και αναγκάζεστε να επανεκτιμήσετε ολόκληρο το σκούπισμα της ζωής τους καθώς πλησιάζουν στο τελευταίο κεφάλαιο.
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική. Μου φέρνει στο μυαλό μια σκηνή της ταινίας – την τρίτη αντιπαράθεση μεταξύ πατέρα και γιου στη μονάδα φροντίδας. Αυτή είναι η σκηνή όπου ο πατέρας παρακαλεί τον γιο να τον συγχωρήσει. Ο γιος δεν θέλει, αλλά τελικά ενδίδει και λέει: «Εντάξει, σε συγχωρώ». Ορισμένοι θεατές το ερμήνευσαν αυτό ως συμφιλίωσή τους. Για μένα, δεν ήταν συμφιλίωση. Ήταν μια αντιστροφή της σχέσης τους – του προστάτη και του προστατευμένου. Λίγο μετάΣε μια πολύ συμβολική στιγμή, ο γιος δίνει στον πατέρα του τη ζώνη του και τον βοηθά να τη φορέσει. Έτσι, αυτή η ταινία είναι ένα μυστήριο - και είναι επίσης για τους ρόλους των συζύγων στην Ιαπωνία - αλλά σε ένα σημαντικό επίπεδο, είναι μια ιστορία για έναν άνδρα που γίνεται ενήλικας και μεγαλώνει πέρα από τον πατέρα του.
Ήταν η δημιουργία αυτής της ταινίας μέρος αυτής της διαδικασίας για εσάς;
Λοιπόν, ο λόγος που αγαπώ τον κινηματογράφο έχει να κάνει με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου με πήγαινε στο θέατρο κάθε Σαββατοκύριακο της παιδικής μου ηλικίας. Μεγάλωσα στο Δυτικό Βερολίνο, πριν από την πτώση του τείχους το 1989, γιατί εκεί δούλευε ο πατέρας μου. Καθώς μεγάλωνα, ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι η πρώτη ταινία που είδα στο θέατρο ήταν το Every Man for Yourself του Jean Luc Godard.
Ουάου, αυτό δεν είναι παιδική ταινία...
(Γελάει.) Ναι, ήμουν μόλις τεσσάρων ή πέντε ετών, οπότε δεν το θυμάμαι καθόλου. Αλλά αυτά ήταν τα είδη των ταινιών που θα με πήγαινε και πάντα μου υπενθύμιζε ότι αυτή ήταν η πρώτη που είδα ποτέ σε κινηματογράφο. Έτσι αυτό έγινε ένα πολύ σημαντικό γεγονός για μένα. Αλλά δεν ήταν μια ανάμνηση στο μυαλό ή την καρδιά μου. Υπήρχε μόνο στο μυαλό του - και μέχρι το 2020 το μυαλό του ξεθώριαζε. Έτσι, εν μέσω αυτής της κρίσης, σκέφτηκα ότι έπρεπε να πάρω το αληθινό νόημα αυτής της μνήμης – στο σώμα μου. Αυτή είναι μια πολύ αφηρημένη σκέψη, αλλά είναι ο πραγματικός λόγος που ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω αυτή την ταινία πριν μπορέσω να προχωρήσω σε άλλα έργα.
Το ιαπωνικό είδωλο της οθόνης Tatsuya Fuji στη βραβευμένη ερμηνεία του ως ο επιδεινούμενος πατριάρχης στο «Great Absence». Αναφέρατε ότι η Μεγάλη Απουσία είναι επίσης μια ιστορία για τη μεταβαλλόμενη φύση του γάμου στην ιαπωνική κοινωνία.
Λοιπόν, με τη σχέση μεταξύ του πατέρα και της συζύγου του, Ναόμι, απεικονίζω την παλαιότερη γενιά, όπου η γυναίκα βγήκε πίσω από τον άνδρα και η ζωή της είχε να κάνει με την υποστήριξη του συζύγου της. Οι γονείς μου ήταν ακριβώς έτσι. Με αυτή την ιστορία, προσπάθησα να ελευθερώσω τη Naomi – να την αφήσω να βρει το δικό της δρόμο για το υπόλοιπο της ζωής της. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για το προσωπικό της ταξίδι, ήθελα επίσης να εκφράσω την ελπίδα μου για μια πιο ιδανική κατάσταση μεταξύ Ιαπώνων ανδρών και γυναικών. Το νεότερο ζευγάρι αντικατοπτρίζει την τρέχουσα κατάσταση για τους Ιάπωνες άνδρες και γυναίκες. Είναι επίπεδο, δεν υπάρχει ιεραρχία και βλέπουν και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον.
Έτσι, πρέπει να σας ρωτήσω για το κάστινγκ και τη συνεργασία με τον Tatsuya Fuji. Είχε μια καταπληκτική καριέρα. Γιατί τον ήθελες για αυτόν τον ρόλο και πώς θα περιέγραφες τη φύση της συνεργασίας σου;
Ο Fuji είναι αναμφίβολα ένας από τους θρυλικούς ηθοποιούς της Ιαπωνίας και έχω βαθύ θαυμασμό για τη δουλειά του - ειδικά για τις ταινίες που έκανε με τη Nagisa Oshima τη δεκαετία του 1970. Από τότε που ξεκίνησα να κάνω τις πρώτες μου ταινίες μικρού μήκους, είχα το όνειρο να δημιουργήσω μια ταινία που θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα από τα έργα υπογραφής της Fuji. Και ξέρετε, για αυτή την ταινία, κέρδισε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν πέρυσι. Χαίρομαι λοιπόν που μπορώ να πω ότι πέτυχα ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου ως σκηνοθέτης. Δεν τον έκανα κάστινγκ για αυτή την ταινία. Αντίθετα, έκανα όλη αυτή την ταινία απλά για να συνεργαστώ μαζί του. Ήθελα να είμαι μέρος της ιστορίας του. Και πώς είναι να δουλεύεις μαζί του; Είναι πάντα υπέροχος. Δεν τον σκηνοθετώ καθόλου στα γυρίσματα. Δεν κάνω τίποτα. Είναι απλά εκεί. Εμφανίζεται και παραδίδει - όπως είδατε στην ταινία. Αυτή είναι η σχέση μας. Είναι όλα σχετικά με την αμοιβαία truΑγ.
Kei Chika-ura
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου