Ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Όσγκουντ Πέρκινς περιστρέφει μια τεταμένη διαδικασία του FBI γεμάτη απόκρυφο τρόμο και εφιαλτικά οράματα, με πρωταγωνιστές επίσης τους Μπλερ Άντεργουντ και Αλίσια Βιτ.
Η ανησυχία που παραμονεύει σε μια ήσυχη πόλη του βορειοδυτικού Ειρηνικού που μαστίζεται από μια σειρά δολοφονιών είναι ένα μακρινό δευτερόλεπτο μετά τους φόβους που αναδεύονται μέσα στο κεφάλι του πρωταγωνιστή στο Longlegs.
Ο κατά συρροή δολοφόνος του σεναριογράφου-σκηνοθέτη Όσγκουντ Πέρκινς αναγνωρίζει πλήρως ένα χρέος στη Σιωπή των Αμνών στο χρονικό μιας νεαρής γυναίκας πρωτάρη πράκτορα που εμπλέκεται στο ανθρωποκυνηγητό του FBI για έναν δολοφόνο που αφανίζει ολόκληρες οικογένειες. Αλλά η ταινία είναι επίσης το δικό της φρικιαστικό ταξίδι, μια σκοτεινά ενοχλητική εμπειρία που πάλλεται με ένα κακό που είναι αδυσώπητο στην υποδόρια ανατριχίλα του.Τεχνικά, υποθέτω ότι αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί spoiler, οπότε αν συνεχίσετε να διαβάζετε, μην παραπονιέστε. Αλλά η ταινία επιτρέπει στον Nicolas Cage να προσθέσει άλλη μια είσοδο στο Hall of Fame στην γκαλερί του psychos, μια που δεν θα ξεχαστεί σύντομα. Αν βάλεις τον Cage σε υλικό είδους όπως αυτό και μετά υπονοείς μόνο την παρουσία του στα τρέιλερ, είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να παίξει ζεστός και χαδιάρης. Η διασκέδαση στο Longlegs είναι να ανακαλύπτεις ότι ο χαρακτήρας του τίτλου του Cage είναι μόνο ένα μέρος της τρομακτικής πραγματικότητας πίσω από μια αυξανόμενη σειρά βίαιων θανάτων.
Η πλήρης έκταση αυτής της φρίκης αποκαλύπτεται ότι είναι ανησυχητικά κοντά στο σπίτι για τον πράκτορα της Maika Monroe, Lee Harker, ο οποίος συνάντησε για πρώτη φορά τον Longlegs όταν ήταν παιδί, 25 χρόνια νωρίτερα.
Σε αυτόν τον πρόλογο που τραβάει την προσοχή - που εκτυλίσσεται μια μέρα πριν από τα ένατα γενέθλια της νεαρής Lee (Lauren Acala) και εμφανίζεται σε άνετη αναλογία διαστάσεων 4:3 με τις στρογγυλεμένες γωνίες μιας παλιάς οικιακής ταινίας - ο Perkins υιοθετεί την αρχή Jaws να δίνει στο κοινό μόνο μια ανησυχητική μερική ματιά του τέρατος χωρίς να μπορεί να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα. Αυτό που μένει μαζί μας είναι η φωνή – ένα φτερουγιστό σχεδόν φαλτσέτο απροσδιόριστου φύλου – καθώς ο ξένος πλησιάζει τη Λι στα χιονισμένα εδάφη έξω από το απομονωμένο σπίτι της.
Η κύρια δράση, που διαδραματίζεται γύρω στο 2000, ξεκινά με την ενήλικη Lee και τον σύντροφό της πράκτορα Fisk (Dakota Daulby) την πρώτη τους μέρα στο πεδίο. Καθώς ψάχνουν για ένα αδιέξοδο στα προάστια ψάχνοντας για ένα σπίτι που πιστεύουν ότι συνδέεται με τους φόνους, ο Λι εστιάζει σε ένα παράθυρο σοφίτας. Ενημερώνει τον Φισκ, με τόνο απόλυτης βεβαιότητας, ότι έχει αναγνωρίσει το σπίτι και ότι ο δολοφόνος είναι μέσα. Ο σύντροφός της απορρίπτει την πρότασή της να ζητήσει βοήθεια, πλησιάζοντας την πόρτα γεμάτη άστοχη αυτοπεποίθηση.
Μια ψυχιατρική αξιολόγηση του Bureau διαπιστώνει ότι η Harker έχει αυξημένες διαισθητικές ικανότητες, ωθώντας το αφεντικό της, τον πράκτορα Carter (Blair Underwood), να την κάνει βασικό μέλος της ερευνητικής ομάδας για τους φόνους. Δέκα σπίτια και δέκα διαφορετικές οικογένειες έχουν χτυπηθεί, με τους συζύγους να σκοτώνουν συζύγους και παιδιά πριν αυτοκτονήσουν, χρησιμοποιώντας όπλα που βρίσκονταν ήδη στο σπίτι. Δεν υπάρχουν σημάδια αναγκαστικής εισόδου ή DNA ξένου, αλλά στον τόπο κάθε εγκλήματος, αφήνεται πίσω ένα σημείωμα, γραμμένο σε κώδικα και υπογεγραμμένο "Longlegs".
Καθώς η Lee μελετά φακέλους υποθέσεων και φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, κάνει τη σύνδεση ότι όλες οι οικογένειες είχαν κόρες των οποίων τα γενέθλια έπεφταν στις 14 οποιουδήποτε μήνα. Κρατά μερικά από τα ευρήματά της για τον εαυτό της, χωρίς να αναφέρει στον Κάρτερ τη φιγούρα που βλέπει να την παρακολουθεί από το δάσος έξω από το σπίτι της ή το αινιγματικό σημείωμα που βρίσκει αργότερα στο γραφείο της, το οποίο τη βοηθά να σπάσει τον κώδικα.
Ακόμη και πριν η μητέρα του Lee, Ruth (Alicia Witt), παροτρύνει την κόρη της να συνεχίσει να λέει τις προσευχές της για να την προστατεύσει από το κακό, ο Perkins έχει αρχίσει να υπονοεί υπαινιγμούς θρησκευτικού τρόμου στην παραισθησιακή διάθεση της ταινίας. Όταν οι δολοφονίες εντοπίζονται σε μια αγροτική οικογένεια το 1966, της οποίας ο μοναδικός επιζών (Kiernan Shipka σε ένα ανατριχιαστικό εκτεταμένο καμέο) βρίσκεται σε ψυχιατρικό ίδρυμα, προκύπτει ότι ο ασύλληπτος Longlegs είναι λάτρης του διαβόλου και κατασκευαστής κούκλας.
Δεν χρειάζεται να έχετε δει τις ταινίες Annabelle ή Chucky ή το υπέροχα campy M3GAN (τι συμβαίνει με αυτό το σίκουελ;) για να ξέρετε ότι οι κούκλες σε μια ταινία τρόμου είναι σπάνια καλοήθη παιχνίδια. Η αποδοχή κάποιου ως δώρου είναι ανοησία. Αλλά ακόμη και με πολλά από τα βασικά στοιχεία στη θέση τους, η ταινία σας κρατά να μαντέψετε για πολύ καιρό πώς ενορχηστρώνονται οι δολοφονίες και ποιος άλλος εμπλέκεται.
Υπάρχει επίσης ο φόβος ότι ο Harker, του οποίου η βαριά φαρμακευτική μητέρα προτείνει οικογενειακό ιστορικό ψυχικής αστάθειας, μπορεί να είναι επιρρεπής στις υποσυνείδητες επιρροές που φαίνεται να είναι μέρος της μεθόδου του δολοφόνου.
Αυτό είναι συναρπαστικό πράγμα που αυξάνει σταθερά το εφιαλτικό αίσθημα τρόμου. Ακόμα κι αν η ταυτότητα της οικογένειας που θα οδηγήσει σε οριστική ρήξη στην υπόθεση τηλεγραφείται πολύ νωρίς, η ταινία συνεχίζει να λειτουργεί κάτω από το δέρμα σας για όλη τη διάρκεια.
Η ιδιοφυΐα του Perkins περιμένει περισσότερα από 40 λεπτά πριν μας δώσει πλήρη οπτική πρόσβαση στο Cage's Longlegs, του οποίου το βλέμμα σηματοδοτείται από τους στίχους από το pervy T. Rex banger "Get It On" που εμφανίζονται ως κείμενο στην οθόνη στην αρχή: "Λοιπόν είσαι λεπτός και είσαι αδύναμος / Έχεις τα δόντια της λερναίας ύδρας πάνω σου / Είσαι βρώμικος, γλυκιά και είσαι το κορίτσι μου».
Σχεδόν αγνώριστος κάτω από βαριά προσθετικά προσώπου, ο Cage είναι σαν μια διασταύρωση μεταξύ του Marc Bolan και του Tiny Tim, ενός glam rock θύματος με μια σφουγγαρίστρα από ασημί μαλλιά, παχύρρευστο δέρμα και λερωμένα ίχνη μακιγιάζ ματιών και κραγιόν. Αυτή η πτυχή βρίσκει πονηρούς απόηχους στα εξώφυλλα άλμπουμ του The Slider του T. Rex και του Transformer του Lou Reed. Η παράξενη φωνή τραγουδιού που υιοθετεί ο Κέιτζ, συχνά στα πρόθυρα της υστερίας, είναι αρκετά εκνευριστική, αλλά η φυσική του παρουσία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι αναφορές του «Ο φίλος μου κάτω» θα προκαλέσουν ρίγη στη σπονδυλική σας στήλη.
Ο Perkins παίρνει το σύνθημά του από τις συνεντεύξεις μεταξύ της Clarice Starling και του Hannibal Lecter στο The Silence of the Lambs και η πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεση του Lee με τον Longlegs δεν απογοητεύει. Ανοίγει επίσης ένα δρόμο για την έρευνα για τη δολοφονία να στραφεί προς μια άλλη κατεύθυνση, η οποία αυξάνει τα ήδη εκτός χάρτη επίπεδα άγχους του Lee.
Οι απεγνωσμένες προσπάθειες της Monroe να ξεπεράσει το κακό στην ανατριχιαστική cult επιτυχία του David Robert Mitchell It Follows φαίνεται να ήταν καλή εκπαίδευση για τη δοκιμασία του χαρακτήρα της εδώ. Σε αντίθεση με τον πάντα άμεσο Κάρτερ ή τον συνάδελφο πράκτορα Μπράουνινγκ (Μισέλ Τσόι-Λι), ο οποίος θεωρεί τον Χάρκερ πολύ πράσινο για να είναι τόσο κεντρικός στην έρευνα, ο Λι είναι μελαγχολικός και μη επικοινωνιακός, η παράδοσή της χωρίς συναισθήματα. Φαίνεται απολιθωμένη από όλα όσα αποκαλύπτει και ταυτόχρονα κάπως δέσμια μιας κακοήθους δύναμης και σε άρνηση για το παρατεταμένο τραύμα αυτής της αινιγματικής παιδικής συνάντησης.
Ο Άντεργουντ φέρνει βαρύτητα αλλά και συμπάθεια οικογενειάρχη στον Κάρτερ, επιτρέποντάς του να κερδίσει την εμπιστοσύνη του επιφυλακτικού Χάρκερ, ενώ η Βιτ παίρνει τη μητέρα της Ρουθ από ημι-απούσα και ελαφρώς εκτός κλίματος σε μπερδεμένη ανεπανόρθωτη.
Όσο και οι ηθοποιοί, αυτό που δίνει στο Longlegs την καταραμένη δύναμή του είναι η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα της φωτογραφίας του Andrés Arochi Tinajero, που συχνά γυρίζει μέσα από πόρτες ή παράθυρα που πλαισιώνουν τη θέα μας από ύπουλες γωνίες. Ο πυκνός ηχητικός σχεδιασμός του Eugenio Battaglia είναι ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα, καλώντας jump scares που προέρχονται από μουσική ή άλλες ηχητικές ενδείξεις αντί να στηρίζονται στα συνηθισμένα οπτικά κόλπα. Στα 101 λεπτά χωρισμένα σε τρία κεφάλαια, η ταινία έχει αυστηρό ρυθμό, κάνοντας επιδέξια χρήση των μεταβαλλόμενων αναλογιών διαστάσεων μεταξύ παρελθόντος και παρόντος και μιας απόκοσμης παρτιτούρας.
Ο Perkins έχει ταξιδέψει σε απειλητικούς δρόμους στο παρελθόν, στο μεγάλου μήκους ντεμπούτο του The Blackcoat's Daughter το 2015, στην πιο άνιση συνέχειά του, I Am the Pretty Thing That Lives in the House και στη συμβολή του το 2020 στο υποείδος των φρικιαστικά επανασχεδιασμένων παραμυθιών, Gretel &; Hansel. Θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ανακατεύει πάρα πολλά στοιχεία στο μείγμα εδώ - διαδικαστικό έγκλημα, απόκρυφο μυστήριο, χειραγώγηση του νου, σατανική λατρεία, τρομακτικές κούκλες, μια φαουστική συμφωνία και μια «καλόγρια» που δεν ταιριάζει σε κανένα μοναστήρι. Αλλά το Longlegs είναι η πιο ολοκληρωμένη και αμείλικτα αποτελεσματική ταινία του μέχρι σήμερα.
Πλήρεις πιστώσεις
Εταιρείες παραγωγής: Traffic, Range, Oddfellows, Saturn Films
Διανομή: Νέον
Ηθοποιοί: Maika Monroe, Blair Underwood, Alicia Witt, Nicolas Cage, Michelle Choi-Lee, Dakota Daulby, Lauren Acala, Kiernan Shipka
Σκηνοθεσία-σενάριο: Osgood Perkins
Παραγωγή: Νταν Κέιγκαν, Μπράιαν Κάβανο-Τζόουνς, Νίκολας Κέιτζ, Ντέιβ Κάπλαν, Κρις Φέργκιουσον
Διεύθυνση παραγωγής: Jason Cloth, Andrea Bucko, Ronnie Exley, Lawrence Minicone, Sean Krajewski, David Gendron, Liz Destro, Tom Quinn, Jason Wald, Christian Parkes, Teddy Schwarzman, John Friedberg, Laura Austin-Little, Jesse Savath, Fred Berger
Διεύθυνση φωτογραφίας: Andrés Arochi Tinajero
Σχεδιασμός παραγωγής: Danny Vermette
Κοστούμια: Mica Kayde
Μουσική: Zilgi
Συντάκτες: Greg Ng, Graham Fortin
Σχεδιασμός ήχου: Eugenio Battaglia
Ηθοποιοί: Μαρκ Μπένετ
Ονομαστική R, 1 ώρα 41 λεπτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου