Η Nathalie Emmanuel πρωταγωνιστεί επίσης σε μια νέα εκδοχή της πρωτοποριακής ταινίας hitman του σκηνοθέτη του Χονγκ Κονγκ, η οποία επαναφέρει την ιστορία στο Παρίσι.
Όταν έφτασε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ το 1990, η ταινία δολοφόνου του John Woo The Killer έμοιαζε με πυροβολισμό (ή μάλλον, αρκετές χιλιάδες πυροβολισμούς) στο σύστημα.
Με σκηνές δράσης χορογραφημένες σαν πυροτεχνικά μπαλέτα και μια έντονα ρομαντική εκδοχή της αγάπης και της βίας που χρησιμοποίησε αργή κίνηση, διαλύσεις και μια φαινομενικά ατελείωτη προσφορά ιπτάμενων περιστεριών, η ανατροπή του Woo στο είδος θα βοηθούσε να μεταμορφωθεί την επόμενη δεκαετία - είτε σε blockbusters είτε στο έργο ενός μεγάλου θαυμαστή όπως ο Quentin Tarantino.Η μετέπειτα καριέρα του σκηνοθέτη, τόσο στο Χόλιγουντ όσο και στην πατρίδα του, το Χονγκ Κονγκ, είχε τα πάνω της (Hard Boiled, Face/Off) και τα κάτω της (Paycheck). Αλλά όποιος κάνει ταινίες δράσης στο πέρασμά του εξακολουθεί να του χρωστάει ένα χρέος. Οι καλύτερες ταινίες του ήταν ποιητικές πινελιές πάνω από την ουσία, μετατρέποντας αυτό που θεωρούνταν ως επί το πλείστον ένα grungy, αξέχαστο είδος B-level σε μια υπόθεση για υψηλή κινηματογραφική τέχνη, συμπεριλαμβανομένων των όπλων και του gore.
Το πρωτότυπο The Killer, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Chow Yun-Fat ως εκτελεστής που παίρνει μια επικίνδυνη περίπτωση κρύων ποδιών, ήταν εντελώς υπερβολικό, αλλά και τέλειο από μόνο του. Γιατί, λοιπόν, ο Woo αποφάσισε να το ξαναφτιάξει στα αγγλικά (και λίγο γαλλικά) περισσότερο από τρεις δεκαετίες αργότερα;
Ένας λόγος, ακολουθώντας αυτό το καλά εκτελεσμένο αλλά μάλλον ήπιο πρωτότυπο Peacock, μπορεί να ήταν η επιθυμία να επαναφέρει την ιστορία στο Παρίσι - και ο Woo σίγουρα εκμεταλλεύεται την Πόλη του Φωτός στο μέγιστο εδώ. Από τότε που ο Tom Cruise σφυροκόπησε τη γαλλική πρωτεύουσα στο Mission Impossible: Fallout, δεν έχουμε δει τόσες πολλές καταδιώξεις, μάχες και ανταλλαγές πυροβολισμών σε τόσα πολλά συναρπαστικά παριζιάνικα σκηνικά, από τις όχθες του Σηκουάνα μέχρι όλες τις στέγες που προσφέρουν τέλεια πλεονεκτικά σημεία για σκηνές πυροβολισμού και χάους.
Όπως ίσως γνωρίζουν οι σπασίκλες του κινηματογράφου και οι λάτρεις του Woo, η πόλη ήταν επίσης το σκηνικό για το αριστούργημα του Jean-Pierre Melville του 1967 Le Samouraï, στο οποίο πρωταγωνίστησε ο αείμνηστος Alain Delon και το οποίο ήταν η κύρια έμπνευση για το πρώτο The Killer. Τόσο ο Delon όσο και ο Chow-Yun Fat έπαιξαν άψογα ντυμένους δολοφόνους που ονομάζονται Jeff (γραμμένο με ένα "f" στη γαλλική ταινία), ο οποίος εκφράζεται πολύ καλύτερα με σφαίρες παρά με λέξεις και ο οποίος είναι φυγάς τόσο από τις τοπικές αρχές όσο και από τους κακούς που τον προσέλαβαν.
Ο Woo, δουλεύοντας αυτή τη φορά με τον κτηνίατρο συγγραφέα Brian Helgeland και τους γραφείς του 10 Cloverfield Lane Josh Campbell και Matt Stuecken, διατηρεί το αρχικό πρότυπο λίγο πολύ άθικτο, αν και με μερικές ενδιαφέρουσες αλλαγές. Ο Jeff είναι τώρα η Zee (Nathalie Emmanuel), μια πιστολέρο, femme fatale με κατάνα που βγήκε από την υδρορροή για να γίνει επαγγελματίας δολοφόνος στα χέρια του επισκόπου της, Finn (Sam Worthington, κάνοντας το καλύτερο ιρλανδικό brogue του). Και ο αστυνομικός που την κυνηγάει, ο Sey (Omar Sy), είναι ένας γοητευτικός σκληρός τύπος που μπορεί να την αγαπάει, ενώ στο πρωτότυπο το σκηνικό ήταν λίγο πολύ ένα bromance μεταξύ δύο κακών μάγων.
Η χημεία μεταξύ του Emmanuel και της Sy φέρει μεγάλο μέρος του αφηγηματικού βάρους εδώ, ενώ οι άλλες προσθήκες της πλοκής, συμπεριλαμβανομένης μιας ληστείας ναρκωτικών που πήγε στραβά, ενός διεφθαρμένου αστυνομικού τμήματος και ενός σατανικού Σαουδάραβα πρίγκιπα (Saïd Taghmaoui) που παίρνει τις αποφάσεις, μοιάζουν τόσο στερεότυπες όσο έρχονται. (Προς τιμήν του Woo, κάνει πλάκα χρησιμοποιώντας τον επιθετικό της Manchester United που έγινε ηθοποιός Eric Cantona, παίζοντας ένα αφεντικό της μαφίας με απαίσιο γούστο στη σύγχρονη τέχνη.)
Πολλά από αυτά τα νέα στοιχεία θολώνουν τους μηχανισμούς μιας ταινίας που λειτούργησε καλύτερα, στο πρώτο μέρος της, όταν η πλοκή διατηρήθηκε απλή και καθαρή. Αυτό έδωσε στον Woo την ευκαιρία να επικεντρωθεί σχεδόν αποκλειστικά στη δράση, ενώ αυτή η εκδοχή είναι συνολικά πιο φλύαρη, συμπεριλαμβανομένων πολλών σκηνών σύνδεσης μεταξύ της Zee και της κοπέλας σε κίνδυνο, Jenn (Diana Silvers), την οποία γλιτώνει κατά τη διάρκεια ενός πρώιμου λουτρού αίματος και αποφασίζει στη συνέχεια να προστατεύσει από όλες τις πιθανότητες.
Τούτου λεχθέντος, ο μαέστρος επιδεικνύει τις μπριζόλες του κατά τη διάρκεια μερικών αξέχαστων σκηνών δράσης - ειδικά μιας σκηνής νοσοκομείου όπου η ένταση διατηρείται πολύ υψηλή και η χορογραφία μάχης (πιστώνεται στον Jérôme Gaspard) είναι άψογη. Υπάρχει επίσης μια πολύ υπερβολική ανταλλαγή πυροβολισμών/καταδίωξη αυτοκινήτων κατά μήκος του Σηκουάνα που αιχμαλωτίζει την προσοχή μας από την αρχή.
Και όμως, σε σύγκριση με το νέο κύμα εξαιρετικά στυλιζαρισμένων ταινιών δράσης που ξεκίνησε ο John Wick πριν από περίπου μια δεκαετία, υπάρχει κάτι σε αυτή τη δεύτερη εκδοχή του The Killer που ήδη αισθάνεται παλιά. (Θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε πιθανώς τον Δολοφόνο του Ντέιβιντ Φίντσερ, μια ακόμη ιστορία δολοφόνων στο Παρίσι, όπου η ακραία δεξιοτεχνία είναι πιο σημαντική από την πλοκή.)
Ο Woo έκανε την μπάλα να κυλήσει πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90, αλλά αυτή η μπάλα έχει γίνει μεγαλύτερη και ταχύτερη, πιο βίαιη και τεχνικά ικανή - σε σημείο που φαίνεται να τον έχει περάσει μέχρι τώρα. Αν η νέα του ταινία μοιάζει 25 χρόνια αργά, είναι επίσης μια υπενθύμιση του τι έκανε το πρωτότυπο τόσο ξεχωριστό στην εποχή του. Όσοι καταφέρουν να ανακαλύψουν το The Killer μέσω αυτού του λειτουργικού ριμέικ θα ήταν καλύτερα να επανεξετάσουν αυτό που ξεκίνησε όλα.
Full credits
Release date: Friday, Aug. 23 (Peacock)
Production companies: A Better Tomorrow Films, Atlas Entertainment
Cast: Nathalie Emmanuel, Omar Sy, Sam Worthington, Diana Silvers, Saïd Taghmaoui, Eric Cantona
Director: John Woo
Screenwriters: Brian Helgeland, Josh Campbell, Matt Stuecken, based on the motion picture written and directed by John Woo
Producers: Charles Roven, Alex Gartner, John Woo, Lori Tilkin deFelice
Executive producers: Terence Chang, Mark Gordon, Matt Jackson, Robin Mulcahy Fisichella
Cinematographer: Mauro Fiore
Production designer: Aline Bonetto
Costume designer: Camille Janbon
Editor: Zach Staenberg
Composer Marco Beltrami
Casting directors: Lucina Syson, Natasha Vincent
In English, French
Rated R, 2 hours 6 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου