Στην τελευταία ταινία του σκηνοθέτη Τζιάνι Αμέλιο πρωταγωνιστούν οι Αλεσάντρο Μπόργκι και Γκαμπριέλ Μοντέζι ως γιατροί με αντίθετες απόψεις για τα καθήκοντά τους απέναντι στους τραυματίες στρατιώτες και τη μάχη που δίνουν.
Ο πόλεμος είναι πολύ μακριά, αλλά τόσο κοντά, στο Battleground (Campo di Battaglia), τη νηφάλια μελέτη του σκηνοθέτη Gianni Amelio για τους γιατρούς που περιθάλπουν τραυματίες στρατιώτες στην Ιταλία καθώς ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος φτάνει στο τέλος του.
Υποβαθμίζοντας τη σύγκρουση σε ένα κομμάτι δωματίου όπου τρεις πρώην φοιτητές ιατρικής συγκρούονται για τις ηθικές επιπτώσεις των καθηκόντων τους, η ταινία εγείρει μερικά ενδιαφέροντα και εντελώς επίκαιρα ερωτήματα, αλλά ποτέ δεν χτίζεται σε ένα ισχυρό δράμα.Τοποθετημένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο μίλια μακριά από το μέτωπο, το Battleground μεταφέρει κατάλληλα την απόλυτη φρίκη του Μεγάλου Πολέμου, αποκαλύπτοντας τα βαθιά σωματικά και ψυχολογικά τραύματα των στρατιωτών που φτάνουν σε φορεία για θεραπεία. Πολλοί από αυτούς είναι στην πραγματικότητα τόσο σοκαρισμένοι (αυτό που τώρα ονομάζουμε PTSD) που είναι πρόθυμοι να βλάψουν περαιτέρω τον εαυτό τους, προκειμένου να αποφύγουν να σταλούν πίσω στο μέτωπο, όπου είναι βέβαιο ότι θα πεθάνουν.
Οι ασθενείς δοκιμάστηκαν και αντιμετωπίστηκαν από ένα ζευγάρι αφοσιωμένων στρατιωτικών γιατρών με αντίθετες ηθικές απόψεις. Από τη μία πλευρά είναι ο λοχαγός Stefano (Gabriel Montesi), ο καλά συνδεδεμένος γιος μιας ισχυρής οικογένειας που πιστεύει ότι το καθήκον του είναι να βοηθήσει την πολεμική προσπάθεια στέλνοντας στρατιώτες πίσω στη μάχη το συντομότερο δυνατό. Και από την άλλη πλευρά υπάρχει ο υπολοχαγός Giulio (Alessandro Borghi), ο οποίος προέρχεται από ένα μέτριο υπόβαθρο και σαφώς πιο συμπονετικός. Εν αγνοία του ιατρικού προσωπικού, βοηθά κρυφά τους ήδη τραυματίες τραυματίζοντάς τους περαιτέρω, τυφλώνοντάς τους ή ακρωτηριάζοντας μέρη του σώματος, ώστε να αποφύγουν την αναδιάταξη.
Οι δύο γιατροί είναι φίλοι από την ιατρική σχολή και η σύγκρουση μεταξύ τους βράζει, αν και ο Stefano χρειάζεται πολύ χρόνο για να καταλάβει ότι ο Giulio είναι αυτός που διαπράττει προδοσία βοηθώντας τους στρατιώτες να ξεφύγουν από το μέτωπο. Αυτό είναι ένα από τα πιο αμφίβολα σημεία πλοκής στο σενάριο του Amelio και του τακτικού συν-σεναριογράφου Alberto Taraglio: Το νοσοκομείο στο οποίο εργάζονται δεν είναι πολύ μεγάλο και δεν φαίνεται να υπάρχουν πολλοί άλλοι γιατροί, οπότε ποιος άλλος θα μπορούσε να βοηθήσει τους τραυματισμένους στρατιώτες να ξεφύγουν από τα καθήκοντά τους εκτός από τον Giulio; Ένα άλλο αδύναμο στοιχείο είναι ο χαρακτήρας της Άννας (Federica Rosellini), μιας πρώην φοιτήτριας που έρχεται να συνεργαστεί μαζί τους ως νοσοκόμα και η οποία παγιδεύεται τόσο σε ένα ηθικό δίλημμα όσο και σε ένα ερωτικό τρίγωνο.
Το σενάριο και η σκηνοθεσία υπονόμευσαν αυτό που θα μπορούσε να είναι μια πιο ισχυρή μελέτη των αναρίθμητων θυμάτων του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, μερικά από τα οποία εμφανίζονται σε περίοπτη θέση στα πρώτα στάδια της ταινίας. Στην πραγματικότητα, μερικοί από τους νεαρούς άνδρες, οι οποίοι κατάγονται από τη Σικελία και άλλες φτωχές περιοχές της Ιταλίας, είναι πιο ζωντανοί και πιο συναρπαστικοί από τους δύο σκληρούς γιατρούς, οι οποίοι είναι τόσο κουμπωμένοι που είναι μάλλον βαρετοί να τους παρακολουθούν.
Ο Amelio έκανε μερικές καλές ταινίες τη δεκαετία του '90, συμπεριλαμβανομένων των The Stolen Children και Lamerica, αλλά η τελευταία του έχει τη μυρωδιά μιας καλοπροαίρετης τηλεταινίας. Ο φακός είναι γενικά επίπεδος και η ένταση δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από ένα χαμηλό σημείο βρασμού, ακόμα κι αν τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι γιατροί - παγιδευμένοι μεταξύ καθήκοντος και ανθρωπισμού, μεταξύ της διάσωσης μιας ζωής και του ακρωτηριασμού ενός ζωντανού σώματος για να το κάνουν - είναι σίγουρα ενδιαφέροντα.
Είναι κατά τη διάρκεια της τελευταίας πράξης που το Battleground παίρνει μια διαφορετική απήχηση, όταν τα πρώτα θύματα της ισπανικής γρίπης του 1918 αρχίζουν να φτάνουν στο νοσοκομείο με σοβαρό βήχα και πυρετό. Σύντομα, οι νέοι δεν πεθαίνουν από πυροβολισμούς και πυρά όλμων, αλλά από μια ασθένεια που βγαίνει εκτός ελέγχου. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές αρχίζουν όλοι να φορούν μάσκες και δεν χρειάζεστε αναμνηστική δόση του εμβολίου της Μόντενα ή της Pfizer για να θυμηθείτε την πρόσφατη πανδημία.
Ο Αμέλιο χρησιμοποιεί την επιδημία για να φέρει και τους τρεις πρωταγωνιστές ξανά κοντά, αλλάζοντας τοποθεσίες σε μια μελαγχολική εγκατάσταση καραντίνας, όπου ο Τζούλιο έχει ουσιαστικά καταδικαστεί σε θάνατο. Οι τελευταίες σκηνές προσφέρουν ελάχιστες ελπίδες ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν για τον ίδιο ή οποιονδήποτε άλλο γύρω του και όλοι γνωρίζουμε πώς τελείωσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος: με ακόμη περισσότερους μαζικούς θανάτους λόγω μιας ασταμάτητης γρίπης που διήρκεσε περίπου δύο χρόνια. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα νίκης στο τέλος του Battleground, αλλά τουλάχιστον ο γενναίος Giulio έδωσε μια καλή μάχη.
Full credits
Venue: Venice Film Festival (Competition)
Production companies: Kavac Film, IBC Movie, One Art Film, Rai Cinema
Cast: Alessandro Borghi, Gabriel Montesi, Federica Rosellini, Giovanni Scotti, Vince Vivenzio, Alberto Cracco, Luca Lazzareschi, Maria Grazia Plos, Rita Bosello
Director: Gianni Amelio
Screenwriter: Gianni Amelio, Alberto Taraglio
Producers: Simone Gattoni, Marco Bellocchio, Beppe Caschetto, Bruno Benetti
Cinematographer: Luan Amelio Ujkaj
Production designer: Beatrice Scarpato
Costume designer: Luca Costigliolo
Composer: Franco Piersanti
Editor: Simona Paggi
Sales: Rai Cinema
In Italian
1 hour 43 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου