Μια γυναίκα με καρκίνο τελικού σταδίου ζητά μια περίπλοκη χάρη από έναν παλιό φίλο σε αυτή τη διασκευή ενός μυθιστορήματος της Sigrid Nunez, με πρωταγωνιστές επίσης τους John Turturro και Alessandro Nivola.
Κανένας άνδρας σκηνοθέτης δεν έχει κατανοήσει με μεγαλύτερη συνέπεια τους γυναικείους χαρακτήρες και τις ηθοποιούς που τους υποδύονται από τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, μια αρετή που διασώζει την πρώτη αγγλόφωνη ταινία του πολύτιμου σκηνοθέτη από τις δέσμες των πεζών διαλόγων στις καθιερωμένες σκηνές της.
Διασκευάζοντας το μυθιστόρημα της Sigrid Nunez του 2020 What Are You Going Through, στο οποίο μια άρρωστη γυναίκα ζητά από έναν παλιό φίλο τη συντροφιά της καθώς ετοιμάζεται να βάλει τέλος στη ζωή της, η Ισπανίδα συγγραφέας-σκηνοθέτης αφιερώνει χρόνο για να αποτινάξει αυτή την ξυλοπόδαρη, σελιδοποιημένη ποιότητα. Αλλά μια αλλαγή σκηνικού και η φωτεινή παρουσία της Tilda Swinton και της Julianne Moore δίνουν ζωή στο The Room Next Door.Ο Almodóvar έβρεξε τα πόδια του δουλεύοντας στα αγγλικά με δύο μικρού μήκους - The Human Voice, μια προσαρμογή του Cocteau που εξερευνά τη γραμμή μεταξύ αληθινού συναισθήματος και τεχνητού, στυλιζαρισμένο ως βιρτουόζο κομμάτι ερμηνείας για τον Σουίντον. και η παιχνιδιάρικα καυλιάρης queer καουμπόικη ιστορία αγάπης Strange Way of Life, με τον Ethan Hawke και τον Pedro Pascal. Και οι δύο αυτές ταινίες αγκάλιασαν το μελόδραμα με χαρακτηριστικό αλμοδοβαρικό πάθος.
Στο Δωμάτιο της διπλανής πόρτας, το μελόδραμα και η θεατρικότητα περιορίζονται, καταλήγοντας σε ένα πολύ μετρημένο δράμα για τη ζωή, το θάνατο και τις ευθύνες της φιλίας που μερικές φορές κινδυνεύει να γίνει μια άγονη πνευματική άσκηση. Χωρίς δύο τέτοιους επιτυχημένους πρωταγωνιστές, είναι αμφίβολο ότι αυτό θα λειτουργούσε καθόλου.
Αυτό που λειτουργεί από την αρχή είναι η συνήθης προσοχή του σκηνοθέτη στην οπτική λεπτομέρεια, στους τρόπους με τους οποίους οι χωρικές γραμμές, η συμμετρία και κυρίως το χρώμα μπορούν να δώσουν μορφή στην εσωτερική ζωή των χαρακτήρων του. Μόνο σε μια ταινία του Αλμοδόβαρ θα μπορούσατε να βρείτε έναν ασθενή νοσοκομείου ντυμένο με εκθαμβωτικές αποχρώσεις του κόκκινου και του γαλάζιου και του ματζέντα του πυροσβεστικού οχήματος. (Η Bina Daigeler έκανε τα εντυπωσιακά κοστούμια.)
Ο σχεδιαστής παραγωγής Inbal Weinberg δημιουργεί σε κάθε σχολαστικά ντυμένο εσωτερικό ένα ξεχωριστό πλαίσιο για να παρατηρήσει τις δύο πρωταγωνίστριες. Αλλά όταν η ιστορία φεύγει από το Μανχάταν και κατευθύνεται σε ένα πολυτελές νεωτεριστικό ενοίκιο κοντά στο Γούντστοκ, αρχίζει να αποκτά συναισθηματική ζωτικότητα.
Κρυμμένο σε ένα δασώδες περιβάλλον, αυτό το σπίτι είναι μια αρχιτεκτονική απόλαυση, ένα σύμπλεγμα που μοιάζουν με κυβικά κουτιά από ξύλο και γυαλί σχεδόν μας προσκαλούν να τα τακτοποιήσουμε και να τα ξεπακετάρουμε, ενώ απελευθερώνουμε την ταινία για να κάνουμε το ίδιο με τους χαρακτήρες της.
Οι εσωτερικοί χώροι συνεχίζουν αυτή τη λειτουργία με αιχμηρές γεωμετρικές γραμμές για να τεμαχίσουν τις γυναίκες. Ένα πλάνο στο οποίο χαλαρώνουν δίπλα-δίπλα σε επικαλυμμένες ξαπλώστρες, αντικατοπτρίζοντας ένα αντίγραφο του People in the Sun του Edward Hopper που κρέμεται μέσα, γίνεται ένα έξυπνο τέχνασμα μπλοκαρίσματος χρωμάτων. Η κάμερα του DP Eduard Grau κινείται κοντά, διαχωρίζοντας τους χαρακτήρες από το περιβάλλον τους μαζί με τυχόν τελευταία απομεινάρια απόστασης μεταξύ ημών και αυτών.
Η Μουρ υποδύεται την επιτυχημένη συγγραφέα Ίνγκριντ, υπογράφοντας βιβλία σε μια εκδήλωση συγγραφέων του Ρίτσολι, όταν μαθαίνει ότι η φίλη της Μάρθα (Σουίντον) νοσηλεύεται με καρκίνο. Οι δύο γυναίκες συνεργάστηκαν πριν από δεκαετίες στο περιοδικό Paper, αλλά έχουν χάσει την επαφή τους πιο πρόσφατα, εν μέρει επειδή η δουλειά της Μάρθας ως πολεμικής ανταποκρίτριας των New York Times την κράτησε σε κίνηση.
Η αμηχανία της ημι-αποξένωσης εξαφανίζεται αμέσως όταν η Ίνγκριντ επισκέπτεται το νοσοκομείο και η Μάρθα εξηγεί ότι συμφώνησε να γίνει πειραματόζωο σε μια πειραματική θεραπεία για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας σταδίου 3.
Δυστυχώς, στη συνέχεια ξεκινά μια μακρά ανακεφαλαίωση φόντου που αισθάνεται σχεδόν σαν η Swinton να διαβάζει αποσπάσματα βιβλίων από κάρτες συνθημάτων. Επίσης, πολλές από τις πληροφορίες που μοιράζεται η Martha θα ήταν σίγουρα γνωστές στην Ingrid επειδή προηγούνται της εποχής τους ως συνάδελφοι περιοδικών. Ειδικά σε αυτό το εναρκτήριο σημείο θα επιθυμούσατε ο Αλμοδόβαρ να είχε συνεργαστεί με έναν συν-σεναριογράφο ικανό να χαλαρώσει τον αγγλικό διάλογο και να τον κάνει πιο ρευστό.
Η Martha αποκαλύπτει ότι έχει ελάχιστη επαφή με τη Michelle, την κόρη που απέκτησε στην εφηβεία της, για την οποία δεν ανέπτυξε ποτέ πολύ μητρικό συναίσθημα. Λέει ότι η Μισέλ δυσανασχετούσε που δεν είχε πατέρα από τότε που ήταν μικρό κορίτσι. Σκηνές από το παρελθόν υλοποιούνται αποκαλύπτοντας τη σύντομη σχέση της Μάρθας με τον πατέρα, την επιστροφή του από το Βιετνάμ ως κατεστραμμένος άνθρωπος και το τραγικό ατύχημα που του στοίχισε τη ζωή. Αυτό επιτρέπει ένα εντυπωσιακό οπτικό σκηνικό, ακόμα κι αν αισθάνεται ξένο.
Το ίδιο ισχύει και για τη συζήτηση της Ίνγκριντ, όταν συναντιούνται ξανά έξω από το νοσοκομείο, για το επόμενο βιβλίο της, μια ημι-φανταστική αφήγηση της αντισυμβατικής ιστορίας αγάπης μεταξύ των προσωπικοτήτων του Bloomsbury Group Dora Carrington και Lytton Strachey, ο οποίος ήταν ομοφυλόφιλος. Η Martha απαντά υπενθυμίζοντας τη μία, αδημοσίευτη εισβολή της στη μυθοπλασία με ένα διαφορετικό queer ειδύλλιο, εμπνευσμένο από δύο Ισπανούς Καρμελίτες ιεραποστόλους που γνώρισε στη Βαγδάτη.
Οι παρεκβάσεις στις ιστορίες άλλων ανθρώπων είναι μέρος του βιβλίου του Nunez, αλλά εδώ φαίνεται να καθυστερούν για χρόνο πριν η Martha κάνει το αίτημα της Ingrid που μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα να έρχεται.
Εξηγεί ότι οι θεραπείες έχουν αποτύχει και ο καρκίνος έχει εξαπλωθεί, παραδεχόμενη ότι ο πόλεμος ήταν τόσο μια έκρηξη αδρεναλίνης όσο και μια φρίκη, αλλά δεν είναι στωική όταν πρόκειται για πόνο: «Νομίζω ότι αξίζω έναν καλό θάνατο». Η Martha έχει πάρει στα χέρια της ένα παράνομο χάπι ευθανασίας και λέει ότι είναι έτοιμη να φύγει από την πρώτη της διάγνωση. Αλλά θέλει ένας φίλος να είναι στο διπλανό δωμάτιο όταν το παίρνει, τρέμοντας στη σκέψη ότι ένας ξένος θα βρει το σώμα της. Και θέλει να το κάνει σε ένα μέρος όπου δεν έχει ιστορία.
Η Ίνγκριντ μόλις δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον φόβο της για το θάνατο, αλλά μετά από κάποιο δισταγμό συμφωνεί να είναι σύντροφος της Μάρθας για τον τελευταίο μήνα της. Ενώ η Martha δεν έχει πλέον τη συγκέντρωση για πράγματα που κάποτε αγαπούσε, όπως το διάβασμα και το γράψιμο, βρίσκει στιγμές ευχαρίστησης ακούγοντας τη χορωδία των πουλιών στο δάσος ή βλέποντας μια ταινία του Buster Keaton αργά το βράδυ με το κεφάλι της στην αγκαλιά της Ingrid.
Ενώ η Μάρθα έχει σχεδιάσει προσεκτικά για να διασφαλίσει ότι η Ίνγκριντ δεν θα εμπλακεί, η Σουίντον, η οποία έχει κάνει τον εαυτό της να φαίνεται χοντροκομμένη και με κούφια μάτια για το ρόλο, δεν φοβάται να κάνει τον χαρακτήρα να φαίνεται εγωιστής και αναίσθητος στο συναισθηματικό βάρος που έχει θέσει στη φίλη της. Ακόμα κι έτσι, υπάρχει σχετικά μικρή σύγκρουση στο χρόνο τους μαζί.
Δεδομένης της αποφασιστικότητας της Μάρθας, δεν υπάρχει ένταση θέλησης ή όχι, αν και αυτό δεν είναι κάτι που ενδιαφέρει τον Αλμοδόβαρ. Ούτε υπάρχει συζήτηση περί ηθικής γύρω από το ζήτημα του δικαιώματος στο θάνατο - ακόμη και αν ο διευθυντής είναι σαφώς υπέρ της νόμιμης πρόσβασης στην ευθανασία. Αλλά υπάρχει μια σωρευτική ικανοποίηση στο να βλέπεις δύο απείρως συναρπαστικές ηθοποιούς να υποδύονται γυναίκες που διαπραγματεύονται μικρά και μεγάλα ερωτήματα. Και υπάρχει μια θλιβερή ομορφιά στο τέλος της απόφασης της Μάρθας.
Ο Σουίντον και ο Μουρ εμποτίζουν την ταινία με καρδιά που αρχικά φαίνεται άπιαστη, μαζί με την αξιοπρέπεια, την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση που είναι τόσο τα θέματα του Αλμοδόβαρ εδώ όσο και η θνησιμότητα. Αυτό που τελικά κάνει την ταινία να επηρεάζει είναι η εκτίμησή της για την παρηγοριά της συντροφικότητας κατά τη διάρκεια της πιο απομονωμένης περιόδου της ζωής.
Μεταξύ των δευτερευόντων ρόλων, ο John Turturro κάνει ήπια, στοχαστική δουλειά ως πρώην φίλος που κληρονόμησε η Ingrid από τη Martha, η οποία τώρα δίνει ομιλίες για την κλιματική αλλαγή και άλλες παγκόσμιες κρίσεις ενός κόσμου σε επιθανάτιο ρόγχο. Η μη αναστρέψιμη απώλεια ελπίδας του παίζει ρόλο αντίστιξης σε αυτή της Μάρθας. Και ο Alessandro Nivola σκιαγραφεί μια διεισδυτική μελέτη χαρακτήρων σε μία μόνο σκηνή ως ένας τραχύς αστυνομικός που διαφημίζει περήφανα την υποκρισία του: «Ως αστυνομικός, ως άνθρωπος και ως άνθρωπος πίστης».
Η ταινία μοιάζει μερικές φορές υποτονική σε ένα σφάλμα και θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μερικές ακόμη νότες χιούμορ αγχόνης για να αλλάξει τον τόνο, αλλά επωφελείται πάρα πολύ από την άποψη της συναισθηματικότητας από την πλούσια μοκέτα της παρτιτούρας του Alberto Iglesias. Η ήρεμη κάμερα του Grau έχει ένα αντίθετο ηρεμιστικό αποτέλεσμα, υποδηλώνοντας ειρήνη για τη Martha και θλιβερή αποδοχή για την Ingrid. Η παραγωγή φαίνεται να έχει γυριστεί κυρίως στην Ισπανία με μόλις τη δεύτερη μονάδα εργασίας στο Μανχάταν, αλλά συλλαμβάνει μια ιδέα της Νέας Υόρκης, αν όχι μεγάλη αίσθηση του τόπου.
Μία από τις πιο ικανοποιητικές πινελιές, που εισάγει ηχηρό συναίσθημα στις τελευταίες στιγμές, είναι ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του James Joyce και την ταινία του John Huston The Dead, παρέχοντας ένα ποιητικό coda.
Full credits
Venue: Venice Film Festival (Competition)
Production company: El Deseo
Distribution: Sony Pictures Classics
Cast: Tilda Swinton, Julianne Moore, John Turturro, Alessandro Nivola, Juan Diego Botto, Raúl Arévalo, Victoria Luengo, Alex Hogh Andersen, Esther McGregor, Alvise Rigo, Melina Matthews
Director-screenwriter: Pedro Almodóvar, based on the novel What Are You Going Through, by Sigrid Nunez
Producers: Agustín Almodóvar
Executive producer: Esther García
Director of photography: Eduard Grau
Production designer: Inbal Weinberg
Costume designer: Bina Daigeler
Music: Alberto Iglesias
Editor: Teresa Font
Sound designer: Sergio Bürmann
Casting: Eva Leira, Yolanda Serrano, Geraldine Baron, Salome Oggenfuss
1 hour 47 minutes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου