01 Οκτωβρίου 2024

Κριτική «My Eternal Summer»: Ένας Δανός δακρύβρεχτος ζωντανεύει με οδυνηρές, μη συναισθηματικές λεπτομέρειες

Το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της σκηνοθέτιδας Σύλβια Λε Φανού εξιστορεί τις τελευταίες εβδομάδες μιας άρρωστης μητέρας, μέσα από τα μάτια της 15χρονης έφηβης κόρης της κατά τη διάρκεια των πολυτάραχων οικογενειακών διακοπών.

Μέσα από τα μάτια της 15χρονης Fanny (Kaya Toft Loholt), το οικείο, βαθιά συγκινητικό My Eternal Summer (Min Evige Sommer) παρατηρεί μια περιπετειώδη διακοπές που πέρασε περιμένοντας την άρρωστη μητέρα της Fanny, Karin (Maria Rossing), να πεθάνει.

Σε λεπτεπίλεπτα ισορροπημένες σκηνές γεμάτες με οδυνηρές λεπτομέρειες, η σκηνοθέτις Sylvia Le Fanu (που κάνει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της) και ο συν-σεναριογράφος της Mads Lind Knudsen ξεδιπλώνουν ένα πολύ σκανδιναβικό πορτρέτο μιας εξαιρετικά καλλιεργημένης αστικής οικογένειας που αντιμετωπίζει ένα τρομερό τραύμα με στωικότητα, χιούμορ και αρκετό ποτό, συχνά σε όμορφα διακοσμημένα δωμάτια.


Μετά την πρεμιέρα του στο σκέλος New Directors στο Σαν Σεμπαστιάν, το δράμα κάνει ένα σύντομο διάλειμμα για να παίξει στο BFI London Film Festival σε ένα άλλο διαγωνιστικό σκέλος. Το προσιτό βάθος της αίσθησης θα μπορούσε να το βοηθήσει να κερδίσει διανομή πέρα από τα σκανδιναβικά βασίλεια.


Αν και η Fanny εμφανίζεται σχεδόν σε κάθε σκηνή της ταινίας, η κάμερα περιστασιακά ξεφεύγει για να περάσει στιγμές μόνη εδώ και εκεί με τους γονείς της Fanny, Karin και Johan (Anders Mossling), καθώς αντιμετωπίζουν την υλικοτεχνική υποστήριξη και την εσωτερική αναταραχή της αντιμετώπισης του επικείμενου θανάτου της Karin, πιθανώς από καρκίνο. Αλλά η άποψη είναι τόσο ενσωματωμένη με τη Fanny που, μιμούμενη τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά ζουν σε μακάρια άγνοια του πώς οι γονείς τους τα φροντίζουν, το αραιό σενάριο δεν μας λέει ποτέ ακριβώς τι κάνει το ζευγάρι για να ζήσει - αν και σκηνές της Karin να παίζει πιάνο καθ 'όλη τη διάρκεια και αργότερα να μιλούν για τους μαθητές της υποδηλώνουν ότι ήταν είτε μουσικός είτε δάσκαλος μουσικής. ενώ το στεγνό πνεύμα του Johan και ο τρόπος με τον οποίο περιστρέφεται γύρω από ένα βιβλίο για το γκουλάγκ υποδηλώνουν ότι μπορεί να είναι ακαδημαϊκός.


Το θέμα είναι ότι αυτή η πυρηνική τριμελής οικογένεια περνά τις τελευταίες διακοπές της μαζί στο εξοχικό της, ένα γοητευτικό παραθαλάσσιο εξοχικό σπίτι που βρίσκεται σε κάποια απόσταση από την Κοπεγχάγη. Κανείς δεν μιλάει για εργασία σε αυτό το σημείο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πολλή συζήτηση καθώς το τρίο εγκαθίσταται στο σκονισμένο σπίτι, δέχεται την παράδοση ενός νοσοκομειακού κρεβατιού (αφού η Karin δεν μπορεί πλέον να ανέβει τις σκάλες) και κανονίζει για τη νοσοκόμα της περιοχής να κάνει επισκέψεις στο σπίτι για τις τελευταίες μέρες της.


Ένα υπάκουο μοναχοπαίδι, η Fanny βοηθά όσο μπορεί, αλλά εξακολουθεί να είναι έφηβη και έτσι έρμαιο όλης της συνηθισμένης αυτοαπορρόφησης. Η απογοήτευσή της με το κακό σήμα Wi-Fi του εξοχικού σπιτιού είναι ένα σίγουρο σημάδι της ανησυχίας της, καθώς αντιμετωπίζει μια βαθιά αίσθηση θλίψης για την απώλεια της μητέρας της, αλλά και με πλήξη.


Η σχέση της με τον φίλο της Jamie (Jasper Kruse Svabo), ένα γλυκό αμυδρό κομμάτι ενός άντρα, καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του ψυχικού εύρους ζώνης της. Μετά τη σύντομη επίσκεψή του τις πρώτες μέρες του ταξιδιού, ο Fanny βλέπει κάπως παράλογα την επακόλουθη έλλειψη επαφής του ως φάντασμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι πιθανώς απλώς απασχολημένος με τον αθλητισμό και τη ζωή πίσω στην πρωτεύουσα. Γράφει ένα υπέροχα κακό ποίημα αυτολύπησης για την τελευταία φορά που είπαν αντίο και το διαβάζει στην Karin, η οποία φυσικά πιστεύει στην αρχή ότι είναι ένα ποίημα για τη δική της επικείμενη αναχώρηση. Όταν καταλαβαίνει ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για τον Τζέιμι, φαίνεται αμυδρά βγαλμένη και ελαφρώς διασκεδασμένη.


Τέτοιες καλά παρατηρημένες λεπτομέρειες είναι πασπαλισμένες παντού, αποκαλύπτοντας την πολυπλοκότητα, την αδυναμία και την καλοσύνη των απλών ανθρώπων. Σε ένα σημείο, η Fanny προσπαθεί να κάνει ένα από αυτά τα διαδικτυακά τεστ προσωπικότητας και ρωτά τους ανθρώπους της ποιο από μια σειρά τριών επιθέτων την περιγράφει καλύτερα: «σοβαρή, ειλικρινής, πιστή», για παράδειγμα, ή «στοργική, έξυπνη, στοχαστική»; Ο Γιόχαν, περιφρονώντας όλη την αναγωγική απάτη, υπονοεί ότι είναι «αυταρχική» και έχει δίκιο. Αλλά η Fanny είναι επίσης όλα τα παραπάνω, καθώς και θυμωμένη, μπερδεμένη και, τελικά, βαθιά συμπονετική μόλις σταματήσει να φεγγαρίζει πάνω από τον Jamie.


Καθώς η κατάσταση της Κάριν επιδεινώνεται σιγά-σιγά και οι φίλοι έρχονται να την αποχαιρετήσουν σε ένα τελευταίο πάρτι γενεθλίων, το καημένο το παιδί περνάει όλα τα στάδια της θλίψης ταυτόχρονα. Στο τέλος, έχει αρκετό σθένος για να κάνει το σωστό από τη μητέρα και τον πατέρα της.


Το θέμα από μόνο του θα μπορούσε να είναι αρκετό για να προκαλέσει δάκρυα στους θεατές, αλλά αυτό που κάνει τη σκηνοθεσία του Le Fanu ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η έλλειψη συναισθηματισμού. Αντ 'αυτού, επικεντρώνεται στις καθημερινές τελετουργίες - τα μικρά μουρμουρητά ευγνωμοσύνης και καλοσύνης και την αίσθηση εξάντλησης που εκτείνεται για ώρες, ημέρες και εβδομάδες καθώς κάποιος περιμένει κάποιον να πεθάνει.


Ο φωτεινός, καθαρός φωτισμός του Jan Bastian Munoz Marthinsen κάθεται υπομονετικά δίπλα στις πλευρές των χαρακτήρων και δεν τραβάει υπερβολική προσοχή στον εαυτό του. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική του Patricio Fraile και τον ηχητικό σχεδιασμό του Frederik Lehmann Mikkelson, τα οποία λειτουργούν σε σφιχτό συνδυασμό, αναμειγνύοντας αναστεναγμούς τσέλου με τον ήχο των κυμάτων που παρασύρονται στην ακτή σε ίσο βαθμό. Οι ερμηνείες από όλο το καστ, αλλά πάνω απ 'όλα οι Toft Loholt, Rossing και Mossling, δεν είναι επίσης λιγότερο τέλειες.


Full credits

Venue: San Sebastian Film Festival (New Directors)

Cast: Kaya Toft Loholt, Maria Rossing, Anders Mossling, Jasper Kruse Svabo

Production companies: Adomeit Film

Director: Sylvia Le Fanu

Screenwriter: Sylvia Le Fanu, Mads Lind Knudsen

Producer: Jeppe Wowk

Executive producer: Katja Adomeit

Director of photography: Jan Bastian Munoz Marthinsen

Production designer: Camilla Silvana Navarro Howalt

Costume designer: Rebecca Sophia Morris Sigaard

Editor: Emma Lagrelius

Sound designer: Frederik Lehmann Mikkelson

Music: Patricio Fraile

Casting: Jette Termann

Sales: TrustNordisk

In Danish, English, German and Swedish

1 hour 45 minutes

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: