Μερικές πληροφορίες για το άλμπουμ "Dreams & Destiny" των Wicked Bluesman
Το "Dreams & Destiny" των Wicked Bluesman μπορεί να θεωρηθεί το αποκορύφωμα σχεδόν δέκα ετών μουσικής και εμπειρίας ζωής. Στα χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ της αρχικής κυκλοφορίας και αυτής, ο Andrea Bluesman εργάστηκε σε διάφορα projects, ειδικά στους Athesis, μια πειραματική metal μπάντα που προσπαθούσε να συνδυάσει μελωδικά και folk στοιχεία με ακραίες death και black metal επιρροές.
Μετά από χρόνια δραστηριότητας, το συγκρότημα τελικά τέθηκε σε αναμονή και στη συνέχεια διαλύθηκε γύρω στο 2019. Τα επόμενα χρόνια έγιναν πολλές προσπάθειες για τη δημιουργία νέων μουσικών έργων από τον Andrea. Ωστόσο, το καθένα απέτυχε, κυρίως λόγω της δυσκολίας εύρεσης μουσικών που μοιράζονταν το ίδιο μουσικό όραμα και φιλοδοξία.
Το "Dreams & Destiny" γεννήθηκε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του Andrea και, ως απάντηση στην απογοήτευση και την απογοήτευση που προκάλεσαν τα προαναφερθέντα αποτυχημένα έργα, αποφάσισε να δουλέψει μόνος του σε ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να εκφράσει και να ξορκίσει όλα αυτά τα συναισθήματα, ενώ παράλληλα θα επαναφέρει το project Wicked Bluesman.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει δέκα κομμάτια, καθένα από τα οποία εμβαθύνει στην αντίθεση μεταξύ των ονείρων που έχουμε όλοι στη ζωή και του πεπρωμένου (που γίνεται κατανοητό ως γεγονότα της ζωής, όχι ως κάτι ήδη γραμμένο) που συχνά μας οδηγεί μακριά από αυτά, εμποδίζοντάς μας να φτάσουμε στους στόχους (και τη ζωή) που πραγματικά επιθυμούμε.
Το τραγούδι "Wheel Of Destiny" μπορεί να θεωρηθεί ως το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ. Οι στίχοι του είναι μια επανεπεξεργασία του κλασικού θρύλου του καταραμένου καλλιτέχνη που κάνει συμφωνία με τον διάβολο, αποτίοντας επίσης φόρο τιμής στον θρύλο του Robert Johnson. Αντιπροσωπεύει το όνειρο να γίνεις καταξιωμένος καλλιτέχνης, αλλά και το μεγάλο βάρος που απαιτεί. Σημαντική λεπτομέρεια είναι ο ήχος μιας καμπάνας που χτυπά ακριβώς στο μπαρ 27 ως φόρος τιμής στο 27 Club.
Το τραγούδι εισάγεται από το "Lonely Road Blues", ένα αυτόνομο κομμάτι που έχει σχεδιαστεί για να αναδημιουργήσει τον ήχο πολύ παλιών ηχογραφήσεων Blues (ειδικά της εποχής του Robert Johnson). Μπορεί να ακούγεται λίγο μυστηριώδες, ιδιαίτερα καθώς δεν φαίνεται να βγάζουν όλοι οι στίχοι απολύτως νόημα, τουλάχιστον δεν ακούγονται με τον τρόπο που κάνουμε συνήθως.
Μπορεί να υπάρχουν περισσότερα από όσα συναντά το μάτι (ή το αυτί, συγκεκριμένα ένα αυτί MONO).
Στους ακροατές το προνόμιο να ανακαλύψουν κάθε μυστικό του άλμπουμ. Μπορεί ακόμη και να υπάρχει ένας ψιθυριστός υπαινιγμός κάπου σε ένα κομμάτι...
Το εξώφυλλο του άλμπουμ, που αρχικά σχεδιάστηκε από τον Andrea, δείχνει έναν κύριο της δεκαετίας του 1930 να στέκεται σε μια τοποθεσία που θυμίζει το διάσημο σταυροδρόμι του Μισισιπή, που συχνά αναφέρεται σε τραγούδια μπλουζ και λαογραφία. Ο άντρας είναι, στην πραγματικότητα, ο διάβολος (και μόνο το φίδι στο χέρι του είναι ένας υπαινιγμός της πραγματικής του φύσης), περιτριγυρισμένος από δαιμονικές γυναίκες, ως σύμβολο πειρασμού. Πίσω τους βρίσκεται ο Τροχός του Πεπρωμένου, ή αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε αλληγορία ενός μηχανισμού που καθορίζει τη ζωή όποιου τολμήσει να παίξει μαζί του.
Τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός, το πίσω μέρος του άλμπουμ δείχνει ένα κρανίο με σπασμένο κέρατο. Ονομάζεται Riley και είναι η επαναλαμβανόμενη μασκότ του Wicked Bluesman (εμφανίστηκε για πρώτη φορά και στο εξώφυλλο του αρχικού EP του 2013, σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Andrea).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου