Το Γκόθαμ δεν ήταν ποτέ πιο ζοφερό από ότι κακόκεφο αλλά μαγευτικό θρίλερ ντετέκτιβ του R-Batz
Από το ντεμπούτο του, το 1943, κάθε νέος Batman έχει φέρει κάτι διαφορετικό στο ρόλο. Ο Άνταμ Γουέστ μας έμαθε να χορεύουμε το "Batusi", ο Μάικλ Κίτον τον έκανε κακό και κακόκεφο, ο Κρίστιαν Μπέιλ διογκώθηκε και μετέτρεψε τις Νυχτερίδες σε beefcake. Μπεν Άφλεκ... Είναι δύσκολο να ξέρω τι έκανε. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι αν θέλεις να σε θυμούνται ως έναν εμβληματικό Σταυροδρόμι, καλύτερα να έχεις ένα σχέδιο νυχτερίδας.
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον φαίνεται να τον κάνει όσο πιο δυστυχισμένο γίνεται. Όταν πρωτογνωριζόμαστε με τον σκοτεινό ιππότη του, περνάει απαρατήρητα μέσα από πλήθη σε μια βροχερή μέρα στην Τάιμς Σκουέρ (γνωστή και ως Γκόθαμ), με κουκούλα και με ένα μαντήλι που καλύπτει το πρόσωπό του. "Δύο χρόνια μέσα στη νύχτα με έχουν μετατρέψει σε νυχτερινό ζώο", λέει σε ένα μακρύ μονότονο, και το νερό στάζει στο πρόσωπό του. Δεν φαίνεται κουρασμένος ο Μπάτμαν στην ιστορία του Μπρους Γουέιν. Αντίθετα, τον βρίσκει χτυπημένο, μοναχικό και απομονωμένο.
Από άποψη πλοκής, υπάρχουν δύο κύρια νήματα που παρεμβαίνονται. Ο πρώτος, και πιο συναρπαστικός, βλέπει τον Μπάτμαν να συνεργάζεται στενά με τον ντετέκτιβ Τζιμ Γκόρντον (Τζέφρι Ράιτ) για να εντοπίσει έναν σαδιστή κατά συρροή δολοφόνο – τον Γρίφο (Πολ Ντάνο). Αυτός ο μασκοφόρος μανιακός χτυπάει βασικά μέλη της υψηλής κοινωνίας (τον δήμαρχο, τον εισαγγελέα, τον επίτροπο) και αποκαλύπτει τις διεφθαρμένες ενέργειές τους στον κόσμο. Το άλλο νήμα ακολουθεί την έρευνα του Γουέιν για το παρελθόν του. Παίρνει διάσημους γκάνγκστερ από τα κόμικς όπως η Carmine Falcone (John Turturro) και ο Πιγκουίνος, ο οποίος εδώ ενσαρκώνεται από τον Colin Farrell σε έναν μαφιόζο με τους ιδιόμορφους τρόπους του Robert De Niro. Όσο πιο κοντά πλησιάζει ο Μπάτμαν στη σύλληψη του Γρίφου, τόσο περισσότερο ο Μπρους μαθαίνει για τις απειλητικές διασυνδέσεις των γονιών του με το οργανωμένο έγκλημα.
Οπότε είναι λίγο συνονθύλευμα. Ο σκηνοθέτης Matt Reeves έχει μπερδέψει το τραχύ δράμα του όχλου με το θρίλερ ντετέκτιβ film-noir – και χάρη στον εξαιρετικά ανατριχιαστικό κακοποιό του Ντάνο, και κάποια ψυχολογική φρίκη. Τις περισσότερες φορές βγαίνει έξοχα. Ο Pattinson τον παίζει με έναν φανατισμό που μόνο περιστασιακά μετατρέπεται σε παρωδία ("Είμαι εκδίκηση" θα μπορούσε να προέρχεται κατευθείαν από το σενάριο της ταινίας LEGO Batman). Μικρότερος από τον Μπέιλ και τον Άφλεκ, ο Μπάτμαν του Πάτινσον κινείται πιο αργά και σκόπιμα από τους προκατόχους του. Είναι σαν να είναι μόνιμα μεθυσμένος, ζαλισμένος από μήνες που τον έδιωχναν κάθε βράδυ.
Η Ζόι Κράβιτζ αποδεικνύει την τέλεια Κάτγουμαν. Η τελευταία φορά που είδαμε τη Σελίνα Κάιλ στη μεγάλη οθόνη ήταν πριν από μια δεκαετία στο "The Dark Knight Rises" του Κρίστοφερ Νόλαν. Η Anne Hathaway δεν είχε ποτέ πραγματικά πολλά να κάνει σε αυτή την ταινία, καταλήγοντας ως η κομψή βοηθός που περιστασιακά κάνει την γλάστρα. Εδώ, ο Ριβς δίνει στην Κράβιτζ μια σωστή ιστορία και το λέει μέσω νυχτερινών κέντρων διασκέδασης και εγκαταλελειμμένων εργοταξίων. Τώρα 33 ο Μπάτμαν θα πρέπει να την πάει στο επόμενο επίπεδο.
Οι συγγραφείς γνωρίζουν να βάλουν σε κάθε περίοδο αρκετή δράση. Είναι όλα γυρισμένα όμορφα επίσης, σε ένα σκοτεινό αστικό σκηνικό που φωτίζεται από ξαφνικές εκρήξεις κόκκινου και μπλε νέον. Ίσως η πιο εμβληματική εικόνα έρχεται στο τέλος μιας καταδίωξης αυτοκινήτου Mad Max-esque στη λάθος πλευρά ενός αυτοκινητόδρομου. Ο Μπάτμαν, τυλιγμένος σε φλόγες που τροφοδοτούνται με βενζίνη, αναδύεται από κάποια συντρίμμια και βαδίζει σε αργή κίνηση προς την κάμερα.
Άλλα πράγματα που πρέπει να αναφερθούν περιλαμβάνουν τη βαθμολογία - την καταστροφή του Michael Giacchino, το σάουντρακ των nirvana είναι το καλύτερο του Batman μέχρι στιγμής - post-credits scene. Δεν μπορούμε να σας πούμε τι συμβαίνει σε αυτό (τα εμπάργκο τύπου παρακολουθούνται πιο στενά από το σήμα Bat), αλλά δημιουργεί ένα συναρπαστικό νέο Batverse. Αν η πρώτη του επιδρομή είναι κάτι που πρέπει να περάσει, ο Πάτινσον πρέπει να παίξει μεγάλο ρόλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου