Μια οριστική κατάταξη των ταινιών «The Hunger Games», συμπεριλαμβανομένου του «The Ballad of Songbirds and Snakes».
Μια κατάταξη όλων των ταινιών The Hunger Games; Είμαστε εθελοντές! Προσφέρουμε εθελοντικά αυτό το αφιέρωμα!
Με την πρόσφατη είδηση ότι η Lionsgate αναπτύσσει μια νέα ταινία Hunger Games βασισμένη στο επερχόμενο πέμπτο μυθιστόρημα της Suzanne Collins (με τίτλο The Hunger Games: Sunrise on the Reaping), σκεφτήκαμε ότι ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε όλα τα προηγούμενα ταξίδια στο Panem - τα οποία ξεκίνησαν με το πρωτότυπο του 2012 και συνεχίστηκαν μέσω τριών συνεχειών (θα έπρεπε να ήταν δύο, αλλά περισσότερα για αυτό σύντομα) και ένα πρόσφατο prequel, The Ballad of Songbirds and Snakes.
Οι ταινίες ξεκίνησαν την καριέρα της βραβευμένης με Όσκαρ Jennifer Lawrence ως ευάλωτη αλλά ατσάλινη ηρωίδα εξέγερσης Katniss Everdeen, η οποία γκρέμισε το απειλητικό επιχρυσωμένο Καπιτώλιο με επικεφαλής τον Πρόεδρο Snow (Donald Sutherland), ενώ απέκρουσε το ενδιαφέρον δύο μνηστήρων της πατρίδας τους, Peeta (Josh Hutcherson) και Gale (Liam Hemsworth). Υπήρχαν επίσης συνεχιζόμενα θέματα πλούτου και κοινωνικής ανισότητας, τα οποία έδωσαν στο έπος κάποιο λογοτεχνικό βάθος εν μέσω της μορφής της τηλεοπτικής πραγματικότητας και είχαν μια σειρά δολοφόνων ισχυρών υποστηρικτικών παικτών. Το franchise Hunger Games καταφέρνει μια τόσο δύσκολη πράξη εξισορρόπησης μετατρέποντας τα δυστοπικά παιχνίδια δολοφονίας σε ένοχη απόλαυση, διασκέδαση χωρίς να χάσει την αίσθηση της ανθρωπιάς.
Αλλά κοιτάζοντας πίσω, ποια από τις πέντε ταινίες θριαμβεύει στην κινηματογραφική αρένα; Παρακάτω, το THR κατατάσσει τις ταινίες από τις χειρότερες στις καλύτερες.
Οι Αγώνες Πείνας: Mockingjay Μέρος 1
Η απόφαση να χωριστεί το τρίτο και πιο αδύναμο μυθιστόρημα του Κόλινς για τους Αγώνες Πείνας σε δύο ταινίες ήταν μια απόφαση που μόνο ένα στούντιο θα μπορούσε να αγαπήσει. Το Mockingjay ήταν ήδη σε μειονεκτική θέση, καθώς είναι μια ιστορία των Αγώνων Πείνας χωρίς πραγματικούς Αγώνες Πείνας, πράγμα που σημαίνει ότι τώρα περνάμε περισσότερες από τέσσερις ώρες παρέα με μια συμμαχία εξέγερσης χωρίς το όφελος της δομής της ιστορίας που παρέχεται από τους Αγώνες. Οι θαυμαστές συζητούν αν το Μέρος 1 ή το Μέρος 2 είναι χειρότερα, με πολλούς να προτιμούν το Μέρος 1 περισσότερο καθώς είναι το πιο έξυπνο και πιο στοχαστικό από τα δύο. Αλλά είναι επίσης αρκετά βαρετό, κάτι που είναι ασυγχώρητο για ένα franchise ταινιών δράσης. Κανείς δεν λαχταρά να περάσει χρόνο στο υπόγειο καταφύγιο της District 13 και η ιστορία επικεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό στην πολεμική προπαγάνδα (γίνεται τόσος λόγος για "πλάνα"), η Katniss προσπαθεί να δημιουργήσει τα τέλεια βίντεο επιρροής για τα District rebel Likes (βλέποντας τον Lawrence να προσποιείται ότι δεν ξέρει πώς να ενεργήσει είναι τουλάχιστον θεραπεία) και ανησυχεί για την πλύση εγκεφάλου Peeta. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που έμοιαζε περισσότερο με στασιμότητα παρά με κλιμάκωση, περισσότερο σαν την πρώτη πράξη μιας ταινίας παρά ακόμα και με το πρώτο μισό. Ακολουθεί ένα δείγμα από μία από τις πολλές σκηνές συνάντησης της ταινίας.
Οι Αγώνες Πείνας: Mockingjay Μέρος 2
Η Κάτνις ξεφεύγει από την πλήξη του καταφυγίου και ξεκινά μια εξαντλητική εισβολή στους δρόμους του Καπιτωλίου για να ρίξει επιτέλους τον πρόεδρο Σνόου. Είναι ανακουφιστικό να βλέπεις τον ήρωά μας να αναλαμβάνει επιτέλους δράση και να οδηγεί την ιστορία, ακόμα κι αν νιώθεις σαν ένα μικρό slog. Το Μέρος 1 ήταν πάρα πολύ κουβέντα και ενδοσκόπηση, αλλά το Μέρος 2 έχει πολύ λίγα (κάτι που συμβαίνει όταν χωρίζετε μια ιστορία στη μέση). Γυρισμένο πλάτη με πλάτη με το Μέρος 1, κάποιοι λένε ότι μπορείτε ακόμη και να πείτε ότι οι ηθοποιοί είναι εξαντλημένοι, αλλά η κούραση αναμφισβήτητα λειτουργεί υπέρ της ταινίας, καθώς αυτοί οι ήρωες θα πρέπει να έχουν εξαντληθεί μέχρι τώρα. Κανένα από αυτά δεν λειτουργεί τόσο καλά όσο θα έπρεπε, αλλά η εισβολή στο Καπιτώλιο παρέχει τουλάχιστον κάποια εμπόδια τεχνο-τρόμου που μοιάζουν με παιχνίδια για να ξεπεραστούν. Ο Κόλινς είναι πολύ καλός στο να δημιουργεί φινάλε και το Μέρος 2 σώζεται από μια ικανοποιητική διαδοχή τους - ξεκινώντας με τη φανταστική ανατροπή που έχει την Κάτνις να εκτελεί την αρχηγό της εξέγερσης Πρόεδρο Άλμα Κόιν (Τζούλιαν Μουρ) αντί για τον μακροχρόνιο εχθρό της Σνόου. Το γεγονός ότι μια ηρωική εξέγερση εξελίχθηκε σε ένα άλλο διαβολικό σύστημα ελέγχου - ένα σύστημα που η Katniss αναγκάζεται να πλοηγηθεί ακόμα και όταν εξακολουθεί να μάχεται ενάντια στις δυνάμεις του Snow- σώζει σε μεγάλο βαθμό και τα δύο μέρη του Mockingjay από το να γίνουν τυπικά sci-fi. Μπόνους: Οι σκηνές της Katniss με τον Peeta αισθάνονται πραγματικά συγκινητικές.
Οι Αγώνες Πείνας: Η μπαλάντα των ωδικών πτηνών και φιδιών
Τα τραγούδια της Lucy σταματούν επανειλημμένα το Ballad παρά τις καλύτερες προσπάθειες της Rachel Zegler, η οποία είναι δυνατή σε έναν ρόλο που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσε σκληρές συγκρίσεις με τον Lawrence (κανείς δεν ήθελε το Hunger Games: The Musical). Τα παιχνίδια που λαμβάνουν χώρα σε μια βομβαρδισμένη αρένα είναι μια θλιβερή και ανέμπνευστη τοποθεσία σε σύγκριση με τις προηγούμενες ταινίες. Ωστόσο, το Ballad είναι πραγματικά ενδιαφέρον και εκπληκτικά καθοδηγούμενο από χαρακτήρες, δίνοντας νέα ζωή στο franchise εστιάζοντας στην άνοδο του Coriolanus Snow (Tom Blyth). Κάθε φορά που βρίσκεται στην κάμερα, πιάνετε τον εαυτό σας να τραβάει τον Snow για να κάνει το σωστό, ακόμα και γνωρίζοντας ότι προορίζεται να γίνει τέρας (το Snow είναι βασικά μια πιο συναρπαστική εκδοχή αυτού που προσπάθησε να κάνει ο George Lucas με τον Anakin "από τη δική μου άποψη, οι Jedi είναι κακοί!" Skywalker στα πρίκουελ του Star Wars). Η σχέση του Σνόου με τη Λούσι είναι επίσης πιο ενδιαφέρουσα και περίπλοκη από τα ειδύλλια της Κάτνις με τον Πίτα και την Γκέιλ, τα οποία έμοιαζαν βγαλμένα κατευθείαν από το εγχειρίδιο μυθοπλασίας της YA. Το τέλος της ταινίας είναι απροσδόκητο - μια λεπτή κορύφωση που εξεπλάγην τόσο κοντά στο βιβλίο όσο πολλά από αυτά που συμβαίνουν είναι εσωτερικά στους χαρακτήρες - με τη Lucy να συνειδητοποιεί ότι ο Coriolanus επρόκειτο να την προδώσει λίγες στιγμές πριν το συνειδητοποιήσει ο ίδιος.
Οι Αγώνες Πείνας: Πιάνοντας Φωτιά
Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται στο franchise των Αγώνων Πείνας. Το Catching Fire είναι η πιο αναγνωρισμένη ταινία Hunger Games (και η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της, κερδίζοντας 424 εκατομμύρια δολάρια), με τον Francis Lawrence να μπαίνει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για μια συνέχεια που έμοιαζε πολύ πιο γυαλισμένη και σίγουρη από το πρωτότυπο (ο Lawrence σκηνοθέτησε επίσης τόσο τις ταινίες Mockingjay όσο και το Ballad). Η άτυχη Κάτνις σύρεται πίσω στην αρένα που έχει σχεδιαστεί σαν ένα τεράστιο ρολόι και ο ρυθμός της ταινίας είναι αμείλικτα δυνατός. Το Catching Fire αναβαθμίζεται από το ισχυρότερο υποστηρικτικό καστ του franchise, το οποίο πρόσθεσε στο μείγμα τον Philip Seymour Hoffman ως δολοπλόκο Πλούταρχο, την Johanna Mason ως Jena Malone και τους Jeffrey Wright και Amanda Plummer ως ομάδα φόρου τιμής Beetee and Wiress. Είναι μια ρίψη νομισμάτων (ρίψη νομισμάτων;) για το αν αυτή η ταινία ή το πρωτότυπο είναι το καλύτερο. Το Catching Fire έχει επίσης αυτό που είναι αναμφισβήτητα το πιο αξιομνημόνευτο πλάνο του franchise: Αυτή η τελευταία στιγμή όπου η Katniss - έχοντας μόλις ενημερωθεί ότι το Καπιτώλιο κατέστρεψε την Περιφέρεια 12 - μεταμορφώνεται από έναν πενθούντα επιζώντα σε έναν εξαγριωμένο ηγέτη εξέγερσης. Είναι ένα πλάνο που μόνο ένας αριστοτεχνικός ηθοποιός θα μπορούσε να κάνει χωρίς να γλιστρήσει σε απόλυτη φάρσα.
Οι Αγώνες Πείνας
Το πρωτότυπο στερείται του προϋπολογισμού και της ταινίας εκδήλωσης στιλβώνει τις τελευταίες ταινίες (εκείνες CGI mutts στο τέλος - woof-woof). Αλλά το The Hunger Games έχει ένα γειωμένο συναίσθημα και ένταση που δεν υπάρχει στο franchise από τότε, μαζί με μια ιστορία που κάνει τα άλλα να μοιάζουν με remixes μιας επιτυχημένης φόρμουλας (επειδή, καλά, είναι). Ο Γούντι Χάρελσον λάμπει ως κατεστραμμένος μεθυσμένος Haymitch Abernathy και ο Stanley Tucci είναι smarmy τελειότητα ως παρουσιαστής talk show Caesar Flickerman, αλλά η επιτυχία της ταινίας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ερμηνεία του Lawrence, μαζί με τις έξυπνες επιλογές του σκηνοθέτη Gary Ross, ο οποίος αντιμετωπίζει το αρχικό υλικό σαν ένα A24-ish Elevated Indie Drama. Ενώ η φορητή κάμερα του Ross είναι ενοχλητικά καταπονημένη σε μερικές από τις πρώτες σκηνές της District 12, αυτό που αγγίζει αυτή την είσοδο στην πρώτη θέση είναι η αριστοτεχνική εκτέλεση αρκετών κρίσιμων σεκάνς από τον σκηνοθέτη - ιδιαίτερα, το τέλεια σκηνοθετημένο Reaping, η αντίστροφη μέτρηση με σασπένς στη βιασύνη για όπλα και η συνέντευξη της Katniss με τον Flickerman. Σε κάθε ένα - ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, παρακάτω - παρατηρήστε πώς ο Ross καταπίνει τον θεατή στην αμήχανη προοπτική της Katniss, επιτρέποντάς σας να νιώσετε κάθε στιγμή του φόβου και της αβεβαιότητας της (ο Ross γρήγορα κατάλαβε ότι όσο πιο σφιχτό είναι το πλάνο του, τόσο περισσότερο σας δίνει ο Lawrence). Μαζί έκαναν την Katniss έναν εμβληματικό ήρωα. Ο Ross απολύθηκε από το franchise αφού συγκρούστηκε με το στούντιο για τη στενή προθεσμία Catching Fire (σύμφωνα με πληροφορίες του δόθηκε λιγότερο από τέσσερις μήνες για να γράψει προετοιμασία μιας δεύτερης ταινίας), αλλά η δουλειά του εδώ είναι καθηλωτική και ξεκίνησε ένα franchise. Οι Αγώνες Πείνας είναι τελικά για έναν διαγωνισμό όπου τα παιδιά αναγκάζονται να δολοφονήσουν το ένα το άλλο, και αυτή είναι μόνο μια ταινία που έρχεται οπουδήποτε κοντά στο να επιτρέψει στο κοινό να νιώσει πώς μπορεί πραγματικά να είναι αυτός ο τρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου