Συνέντευξη με το Χάρη Βαρθακούρη: «Ανάμεσα στο συμβιβασμό και στο “σε όποιον αρέσω”, καλώς ή κακώς, τείνω προς το δεύτερο»

1. Στα έντεκά σου, έδωσες στο κοινό τη μουσική σύνθεση, ενός από τα πιο γλυκά ελληνικά τραγούδια. Θυμάσαι ποιο ήταν το πρώτο σου φλερτ με τη μουσική;

Δεν το θυμάμαι, αλλά και δεν χρειάζεται να το θυμάμαι, διότι...

η λογική λέει πως όταν ζεις σε ένα σπίτι που ζει και αναπνέει μουσική, μόνο αν ήσουν βαρήκοος θα πήγαινε χαμένη. Επίσης όταν σε ένα δωμάτιο υπάρχει πιάνο, σε δυο άλλα από μια κιθάρα, λίγο πιο εκεί κρουστά, ο πατέρας σου, ηθελημένα ή άθελα, σου έχει πάρει ξυλόφωνα, μεταλλόφωνα, φλογέρες, αρμόνια, που τι πιο φυσικό για ένα ανήσυχο πλάσμα όπως ήμουν (κι εξακολουθώ να είμαι) να πηγαίνει και να τα σκαλίζει όλα μέχρι να του βάλουν τις φωνές,πώς να μην ξυπνήσει μέσα μου η περιέργεια και η διάθεση να “παράγω” ήχους και μουσική;!

2. Υπάρχουν τραγουδιστές ή συγκροτήματα που σε επηρέασαν και διαμόρφωσαν τη μουσική σου παιδεία;

Από πολύ μικρός κατάλαβα προς τα πού κλίνω μουσικά. Θυμάμαι λοιπόν ότι σε ένα walkman που έπαιρνα μαζί μου στο γήπεδο κάθε Κυριακή που πηγαίναμε με τον πατέρα μου στη Λεωφόρο για να δούμε τον Παναθηναϊκό, αυτό είχε Stevie Wonder, Beatles, Abba, Grace Jones, Toto, κάποιες κλασσικές μελωδίες (θυμάμαι σίγουρα το Pavane του Fauré, που το άκουγα 50 φορές την ημέρα τουλάχιστον), Marvin Gaye, Earth, Wind and Fire, Kool and the Gang, Diana Ross και κάποια βραζιλιάνικα κομμάτια, κυρίως Jobim, και δεν σας κρύβω ότι είχα πολύ καιρό να σκεφτώ το playlist και μου κάνει εντύπωση πόσο εύκολα το θυμάμαι. Συμπερασματικά ήμουν ανέκαθεν πολύ κοντά στη λεγόμενη “μαύρη” μουσική: Soul, Funk, Jazz και γενικά οτιδήποτε σύνθετο αρμονικά. Είχα, από τότε φαίνεται, έναν πιο εξελιγμένο μουσικό “αποκωδικοποιητή” κι οτιδήποτε δεν ήταν “πρόκληση” στα αυτιά μου, το απέρριπτα σχετικώς γρήγορα και εύκολα.

3. Μεγαλωμένος πλάι σε ένα μεγάλο Έλληνα τραγουδιστή, σου δημιουργήθηκαν ποτέ τάσεις να απαρνηθείς το ταλέντο σου για να αποφύγεις τη σύγκριση του κόσμου;

Όχι, ποτέ. Αυτό ξέρω ότι είναι κάτι που πέρασε ο αδερφός μου, ο Θανάσης, όχι εξαιτίας του πατέρα μου, αλλά εξαιτίας *μου*.
Δηλαδή το παιδί βαρέθηκε να ακούει για “το ταλέντο του Χάρη”, για “τη φωνή του Χάρη”, για το “τι ωραία τραγούδια γράφει ο Χάρης” κι ενώ ενδεχομένως θα ήθελε κι αυτός να ακολουθήσει μουσικό δρόμο, είπε ένα γλυκό “άι σιχτίρ” και ασχολήθηκε με τελείως διαφορετικό αντικείμενο.Θα ήταν αμαρτία εκ μέρους μου να απαρνηθώ τελείως το όποιο ταλέντο μου, και λέω τελείως διότι σίγουρα το έχω αδικήσει κατάφορα με αναβλητικότητες και τεμπελιές όσο ήμουν εργένης και πριν συνειδητοποιήσω την “ανάγκη” του να δουλεύεις, με το φόβο της πιθανής σύγκρισης. Έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας, εδώ είστε κι εδώ είμαι, θα ξαναμιλήσουμε σε 20 χρόνια και θα δούμε τότε αν θα χρειαστεί να γίνει αναφορά στον πατέρα μου.

4. Ποιες είναι οι χορδές που κινητοποιούν την έμπνευσή σου να συνθέσεις ή να γράψεις στίχους για ένα τραγούδι;

Τα έντονα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, η συγκίνηση, ένας υπέροχος ουρανός, είτε βροχερός, είτε ηλιόλουστος, η θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, η χυλόπιτα, η καψούρα, τα νεύρα, ο θυμός, ένα όνειρο, μια ωραία και καλογραμμένη πρόταση που θα διαβάσω και, φυσικά, η ίδια η μουσική.

5. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκφράζεις πάντα ελεύθερα τη γνώμη σου για διάφορα ζητήματα, ακόμα και όταν είναι καυστική. Πόσο πολύτιμη είναι για σένα η ελευθερία να υποστηρίζεις με θάρρος αυτά που πιστεύεις;

Από τη διατύπωση της ερώτησής, δίνεται, εμμέσως, η απάντηση. Είναι υπερπολύτιμη. Δε μπορώ και δε θέλω να καταπιέζομαι.
Όταν νιώθω ότι θέλω να πω κάτι, θα το πω και θα σκεφτώ αργότερα το “κόστος”. Είμαι παρορμητικός, ειλικρινής και καθόλου διπλωματικός. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που η καριέρα μου είναι… εκεί που είναι. Δε “γλείφω”, δε “μασάω” τα λόγια μου, η έννοια του «πολιτικώς ορθού» δε λέει να γίνει κατανοητή στο ξεροκέφαλό μου κι αυτό μου έχει κοστίσει πολύ. Ωστόσο ανάμεσα στο συμβιβασμό και στο “σε όποιον αρέσω”, καλώς ή κακώς, τείνω προς το δεύτερο.

6. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή σου που ασπάστηκες το «πιο καλή η μοναξιά»;

Πάρα πολλές. Έχω περάσει μεγάλες περιόδους που απολάμβανα τη μοναξιά μου και την ησυχία μου.Ενδεχομένως να περνούσα καταθλιπτικές περιόδους και να μην το ήξερα, αλλά τουλάχιστον όλες αυτές οι περίοδοι ήταν άκρως εποικοδομητικές, είτε συνθετικά, είτε προσωπικά. Μπορούσα να εκτιμήσω πολλά πράγματα χωρίς να μου αποσπάει κανείς την προσοχή.

7. Παρά το είδος του επαγγέλματος, που ενισχύει τον ανταγωνισμό, διατηρείς μακρόχρονη φιλία με επίσης σημαντικά ονόματα του χώρου. Πώς διατηρείς την ποιότητα στις σχέσεις αυτές;

Όταν δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα με τον άλλο, όταν ξέρεις τη θέση σου και ξέρει κι ο άλλος τη δική του, όταν δεν υπάρχει κόμπλεξ, όταν υπάρχει επίγνωση των δυνατοτήτων του καθενός, όταν δεν κινδυνεύουν “χωράφια” να καταπατηθούν, τότε τίποτα δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε μία φιλία και σε μία μακροχρόνια, ποιοτική και υγιή σχέση μεταξύ δύο συναδέλφων καλλιτεχνών.

8. Πώς αντιμετωπίζεις τις αρνητικές αντιδράσεις που συναντάς– αδικία, διαμάχες, ψευτιά – σαν άτομο αλλά και ως επαγγελματίας;

Είτε με αντεπίθεση, είτε με αδιαφορία. Αδιαφορία κυρίως όταν οι αντιδράσεις είναι από άτομα που δεν εκτιμώ και δεν υπολογίζω. Έχω πολύ πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από το να ασχολούμαι με γνώμες φανατικών, ατόμων με παρωπίδες και αμφισβητούμενου, επιεικώς, επιπέδου. Αντεπίθεση μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και εξαντληθεί η υπομονή μου.

9. Τι νιώθεις να έχει αλλάξει μέσα σου μέχρι σήμερα, όντας πατέρας, λίγο πριν τα δεύτερα –άντα και καταξιωμένος στο χώρο σου;

Δεν υπάρχει μέρα που δεν συζητάω με τη γυναίκα μου, και σίγουρα έχω καταντήσει κουραστικός, ότι αδυνατώ να συλλάβω το ότι είμαι πατέρας, ότι έχουμε δύο κουκλιά, πριγκίπισσες, για κόρες, τουλάχιστον αυτό βλέπω εγώ, και ότι δε χωράει το μυαλό μου, το οποίο κάποτε θεωρούσα ιδιοφυές, το πόση αγάπη, πόση λατρεία, πόσο έρωτα και πόση εξάρτηση νιώθω γι’ αυτά τα πλάσματα. Το έχω ξαναπεί κατά καιρούς και το άφησα να εννοηθεί σε προηγούμενη απάντησή μου, τώρα που έγινα πατέρας συνειδητοποίησα τι θα πει ευθύνη, τι θα πει πρέπει, καθήκον, υποχρέωση και οφείλω να δουλεύω συνέχεια για να μη λείψει τίποτα από την οικογένειά μου. Όσο ήμουν εργένης ζούσα στον κόσμο μου, χωρίς να το εννοώ αρνητικά, με τις όποιες ανάγκες είχε αυτός. Ήταν όμως λίγες και, ίσως, ανέμελες. Έπρεπε να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές, οι οποίες έγιναν πολύ γρήγορα και χωρίς καλά-καλά να τις καταλάβω, για να αναγκαστώ να “μπω στην πρίζα” και να στρωθώ στη δουλειά και να αναλάβω τις ευθύνες μου, όχι σχήμα λόγου, αλλά κυριολεκτικά.

10. Πού βρίσκεται η ευτυχία για εσένα;

Στην αγκαλιά της οικογένειάς μου και στο βλέμμα των παιδιών μου…

11. Υπάρχει κάποια συμβουλή που έχεις ακούσει ή διαβάσει και κρατάς σαν φυλαχτό μέχρι σήμερα;

Είναι τόσες πολλές οι σοφές συμβουλές που έχω ακούσει κι έχω αγνοήσει όλα τα χρόνια, που αυτή η “κλασσική” πλέον ερώτηση με δυσκολεύει πιο πολύ από όλες. Μακάρι κάποιες από αυτές να τις τηρούσα και να τις κρατούσα σαν φυλαχτό, θα ήταν διαφορετική προς το καλύτερο η ζωή μου. Ποτέ δεν είναι αργά όμως!

Λίγα Λόγια για το Χάρη Βαρθακούρη:
Ο Χάρης Βαρθακούρης ασχολείται με τη μουσική από παιδί, όντας γιός του αγαπημένου καλλιτέχνη Γιάννη Πάριου, κληρονομώντας την αγάπη για τη μουσική και αναπτύσσοντας το δικό του, προσωπικό ταλέντο. Στα 11 χρόνια του, συνθέτει το τραγούδι «Πιο καλή η μοναξιά» και εμφανίζεται στο βίντεο κλιπ με τον πατέρα του, να το ερμηνεύουν μαζί. Οι δίσκοι του “Παρέα Με Το Χάρη”, “Αδέσποτες οι νύχτες”, “Αδυναμία μου” κ.α. έδωσαν ιδιαίτερα τραγούδια στο κοινό της Ελλάδας. Οι πιο πρόσφατες συνεργασίες του, με τον Δημήτρη Κόκοτα, το Στέλιο Διονυσίου και το Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον φέρνουν κοντά μας με τραγούδια από τους μεγάλους μουσικούς πατέρες τους.

Γράφει: Βάσω Φατούρου